Tussentijds
Peter Zantingh
1 exemplaar
Beschikbaarheid | Uitgave | Plaats in de bib |
---|---|---|
Magazijn |
De Arbeiderspers, cop. 2011 |
MAGAZIJN : FICTIE : ENKEL NA MAGAZIJNRESERVATIE : MAG F 6332 |
15/06/2012
Een uur en achttien minuten: zo lang duurt de treinreis van Utrecht naar het West-Friese dorpje waarheen ik-verteller Johan uit de gelijknamige roman terugkeert om er afscheid te nemen van zijn jeugdvriend Joey. Ooit maakte die, samen met nog drie andere jongens, deel uit van een vriendengroepje dat samen zowat alles meemaakte: ze speelden in dezelfde voetbalploeg, ze trokken naar dezelfde feestjes, ze gingen samen op vakantie naar Chersonissos. Joey is uit het leven gestapt. Op de telefoon van zijn kompanen heeft hij een bericht nagelaten: 'Jongens, het spijt me. Ik heb de lat te hoog gelegd, ik ben mijn idealen kwijt. Sorry. Bedankt. J.' Voor Johan en de vrienden blijven de vragen: die naar het waarom van Joey's wanhoopsdaad, die naar uitspraken van hem die misschien al een boodschap inhielden, maar nooit volledig begrepen werden, die naar hoe het nu verder moet.
Peter Zantingh heeft zijn debuutroman in een strak gecomponeerd geheel gevat: van zondag tot vrijdag, de dag van aankomst van Johan in zijn dorp van weleer en de dag van de begrafenis. Bijna koel en afstandelijk, alsof hij geen moment uit het oog verliest dat emotionele of sentimentele uitlatingen hier geen plaats verdienen, en in kortaf gehouden zinnen doet hij het relaas van de ontreddering die de overgebleven vrienden voelen en waarmee ze willens nillens verder zullen moeten door het leven. Een definitief antwoord op de vragen die de vrienden zich stellen, komt er niet. Zantingh laat even enkele mogelijke motieven die Joey naar de dood hebben toe gedreven, doorsluimeren: kon de jongen niet overweg met de scheiding van zijn ouders en voelde hij zich aan zijn lot overgelaten? Of had zijn ontgoocheling dat hij zijn droom piloot te kunnen worden niet heeft kunnen waarmaken, er iets mee te maken? Bij een zelfdoding blijven de vragen, zeker voor hen die met het verlies verder moeten leven. Zantingh verwoordt het suggestief op de slotbladzijde: de witte krijtlijn die wordt getrokken op het voetbalveld, is dat de grens die leven en dood afbakent? Een uur en achttien minuten raakt een gevoelig thema aan, zonder als roman ook echt te overtuigen. Een meer empathische benadering – uiteraard zonder tranerigheid of sentimentaliteit – had van de personages echte mensen van vlees en bloed kunnen maken. [Jooris Van Hulle]
Drs. W.A. Fasel
De zelfmoord van een vriend brengt het vriendengroepje weer samen dat vanaf de pupillen tot het eerste elftal van de plaatselijke voetbalclub met elkaar optrok. Ze groeien op in Noord-Holland en brengen hun tijd door met voetbal, drinken, achter de meisjes aanzitten en bij elkaar op bezoek gaan. Maar eigenlijk hadden ze het nooit ergens over, blijkt nu, nu er grote gevoelens gedeeld moeten worden. De hoofdpersoon beschouwt nu zijn jeugd en de vriendschap opnieuw en veel daarvan ziet hij nu anders. Mooi beschreven zijn de scènes waarin de jongens onhandig allerlei zaken rond de dood moeten regelen. Deze debuutroman van de webredacteur voor de NRC (1983) is voor veel lezers op middelbare scholen een herkenbaar boek, dat het over verdriet en verlies heeft zonder sentimenteel te worden. Normale druk. Vanaf ca. 16 jaar.
Laat hieronder weten op welk e-mailadres je een bericht wil krijgen als dit item beschikbaar is. Dit is geen reservering. Je krijgt geen voorrang om dit item te lenen.
Je gaat akkoord dat we je een mail sturen om je aanvraag te bevestigen en je te verwittigen wanneer jouw artikel binnen is. Deze mails zijn eenmalig. Je kan je toestemming op elk moment intrekken via de link in de bevestigingsmail.