Spaans rood
Milan Hulsing
Milan Hulsing (Auteur), Mohamed El Bisatie (Naar het werk van)
1 exemplaar
Beschikbaarheid | Uitgave | Plaats in de bib |
---|---|---|
Magazijn |
Oog & Blik, cop. 2011 |
MAGAZIJN : STRIPS VOLWASSENEN: ENKEL NA MAGAZIJNRESERVATIE : BEELDROMAN : STAD |
31/12/2008
Milan Hulsing, een Nederlandse tekenaar die momenteel in Caïro woont, was net op de radio geweest, over de telefoonlijn gevraagd naar een sfeerbeeld van de volksopstand die daar gaande was, luttele uren voordat ik het aanbod kreeg om over zijn gloednieuwe, in Egypte gesitueerde beeldroman te schrijven. De revolte leek wel een promotiestunt voor Stad van klei. Daarin broeit ook een opstand. Op de vraag of je de actuele gebeurtenissen dan al een tijd kon zien aankomen, antwoordde Hulsing dat er onvrede bij veel dingen was, maar hij vertelde ook dat hij voor zijn beeldroman toch maar gekozen had voor een verhaal van een Egyptenaar zelf (Over de brug van Mohamed El-Bisatie (2004) iemand die al langer kijk heeft op de zaak. Het album is dan ook geen verslag van een 'embedded stripjournalist', genre Joe Sacco, het is ook helemaal niet documentair of informatief bedoeld, speelt niet in het heden en maar gedeeltelijk in Caïro. Meer zelfs, de plaats van een broeiende opstand wordt, zelfs in het verhaal, helemaal verzonnen. Een ambtenaar, Salem, komt op het idee de lonen en bonussen achterover te drukken van politiediensten in een stad aan de Nijl, ergens ver weg van de hoofdstad, waarvan hij het bestaan volledig optrekt uit eigen vervalsingen van dossierstukken. Eens begonnen moet hij natuurlijk voor tekens van leven blijven zorgen in de vorm van verhoorverslagen en rapporten. Een politiemacht die ongelofelijk brutaal en willekeurig optreedt, het liefst tegen slachtoffers en ten dienste van de rijken, dat is het beeld dat hij uit zijn koker haalt en dat daarom dus nog geen veroordeling hoeft te zijn van de in Egypte heersende opvattingen over mensenrechten ? omdat een rechtstreekse aanklacht in 2004 niet kon? Maar gaandeweg kan die versleuteling gedecodeerd: Salems fictie blijkt uit eigen ervaring te putten, waarbij hijzelf samenvalt met de wrede politie-inspecteur. Die komt als een spiegelbeeld naar hem toe. En het eindigt letterlijk met een botsing als hij door argwanende oversten naar de plek wordt gestuurd, op het moment dat zijn verzonnen alter ego net naar Caïro komt gereden. Voordien waren er al meer van die ingenieuze overlopen tussen fictie en werkelijkheid: het getik op Salems schrijfmachine wordt door de daarmee in het leven geroepen inspecteur als het getik van een wandelstok gehoord. Hij houdt de eigenaar van de wandelstok voor een bespieder die in geen geval mag ontdekken waar hij woont en geeft hem voor zijn kop. Waarop zijn bedenker wakker wordt met een zeer hoofd. Salem loopt in werkelijkheid met een wandelstok, maar is daar degene die een ander personage, die hij nochtans zijn argeloze partner in crime heeft gemaakt, tracht af te schudden. Die andere is dan wel verre van een portret van de fictieve politie-inspecteur ? zo totaal is de omkering dus niet ? maar heeft wel een ding met hem gemeen: beider liefdeloos machismo maakte hun respectieve vrouw tot een wrak, zeldzaam aangrijpend getekend. De lezer kan het zelf allemaal koppelen aan het hedendaags Egypte, een uiterst vrouwonvriendelijke samenleving, maar evengoed aan universele wetmatigheden: gebrek aan empathie bereidt een man compleet niet voor op het vertrek van z'n vrouw en een overheid niet op overkokende volkswoede. Zoals bij alle goede literatuur dien je als lezer het verhaal mee te construeren en daarmee laat Stad van klei talrijke strips-over-een-onderwerp ver achter zich. En wat het echt in de moderne kunsttraditie plaatst, is dat het in een andere laag zijn eigen 'making of' vertelt: waar baseert een fictieschrijver zich op? En zelfs: waar baseert een striptekenaar zich op? Dat kan op een schaalmodel van het decor zijn, als dat een belangrijke rol speelt. Om het letterlijke overzicht te behouden over reilen en zeilen in de stad, en zijn verbeelding aan te zwengelen, bouwt Salem in zijn woonkamer een model in klei van de twee stadsdelen, het rijke en het arme, en de brug tussenin. De gigant die boven een miniatuurlandschap uittorent, onder surrealistische stroken vensterlicht, is uiteraard prachtig om in beeld te brengen. Picturaal als in Tarkovsky's film Nostalghia, of in Trickland-schilderijen van Borremans, of grafisch als in Schuitens Brüsel. Ook Hulsing levert hier mooie beelden, maar anders: plastisch, zonder detail, met grote gebaren. Rabaté's Hibicus
Elsje Heuff
Graphic novel gebaseerd op een verhaal van de Egyptische auteur Mohamed El-Bisatie. De Egyptische ambtenaar Salem, werkzaam bij een ministerie in Caïro, slaagt erin grote bedragen te innen voor de door hem zelf verzonnen stad, Khaldiya, en het grote politieapparaat dat daar zou zijn. Hij hoopt zo snel rijk te worden, zodat hij voor de rest van zijn leven binnen is. In zijn flat bouwt hij van klei de stad Khaldiya zodat hij een goed beeld heeft van deze fictieve plaats. De stad van klei en de politie-inspecteur die hij daar heeft verzonnen, gaan hem echter steeds meer parten spelen. Fantasie en werkelijkheid lopen steeds meer door elkaar. Spannende, fantasievolle, maatschappijkritische graphic novel, met sfeervolle illustraties in geel/bruintinten die droom en werkelijkheid goed verbeelden. Kreeg veel aandacht in de media, mede door de recente gebeurtenissen in Egypte en de actuele thema's, armoede, grote verschillen tussen arm en rijk, corrupte overheid. Hulsing (1973) woont in Egypte. Gedeeltes van dit verhaal zijn verschenen in het tijdschrift Eisner.
Laat hieronder weten op welk e-mailadres je een bericht wil krijgen als dit item beschikbaar is. Dit is geen reservering. Je krijgt geen voorrang om dit item te lenen.
Je gaat akkoord dat we je een mail sturen om je aanvraag te bevestigen en je te verwittigen wanneer jouw artikel binnen is. Deze mails zijn eenmalig. Je kan je toestemming op elk moment intrekken via de link in de bevestigingsmail.