De generatieoorlog
Freddy Willockx
1 exemplaar
Beschikbaarheid | Uitgave | Plaats in de bib |
---|---|---|
Magazijn |
Meulenhoff/Manteau, 2010 |
MAGAZIJN : NON-FICTIE : ENKEL NA MAGAZIJNRESERVATIE : 333.5 WILL |
00/00/0000
Met zijn afscheid als burgemeester van Sint-Niklaas maakte Freddy Willockx (°1947) een einde aan zijn veertigjarige politieke loopbaan. Hij zal gemist worden, en niet alleen in de eigen socialistische gelederen, maar in de hele Vlaamse en Belgische politiek. In de eerste plaats is Willockx een man van de actie. Dat hij ? van nederige afkomst, zoals dat heet ? behoorde tot de eerste, naoorlogse jongeren voor wie de weg naar de universiteit open lag, vervulde hem met dankbaarheid en dadendrang, spoorde hem aan zich in te zetten voor de gemeenschap. Een stevige dosis ambitie was hem daarbij niet vreemd. Hij somt het zelf op: 25 kiescampagnes, 15 jaar Belgisch parlementslid, 6 jaar lid van de regering, 5 jaar Europees parlementslid, 5 jaar schepen en 15,5 jaar burgemeester van Sint-Niklaas. Hij heeft daarbij niet altijd binnen de enge partijlijntjes gekleurd, en wist zijn visie meer dan eens door te zetten, ook tegen machtige partijgenoten.
Daarbij dient wel vermeld te worden dat deze trouwe mandataris, die hard heeft gezwoegd op elke post die hij bekleedde, op een zeker moment in zijn carrière door zijn 'kameraden' in de partijleiding naar zijn eigen woorden 'brutaal bedrogen' werd. Voor de verkiezingen van 1999 werd boven zijn hoofd besloten dat hij niet in het Europees parlement kon blijven, maar via de Kamer terug moest naar de nationale politiek. Er werd hem een nieuw ministerschap beloofd, eventueel zelfs op Financiën. 'Naïef liep ik in de val', zo stelt Willockx. De Vlaamse socialisten kregen een 'electorale klap', maar toch nam Guy Verhofstadt hen op in zijn paarse regering. Willockx werd vervolgens een post van staatssecretaris voor Europa voorgespiegeld, maar ook dat ging niet door. Uiteindelijk werd hij 'regeringscommissaris voor de dioxinecrisis', vooral dan nog dankzij de steun van Verhofstadt. Mooi is anders, maar blijkbaar hoort het er allemaal bij. Al behoren die weken 'tot de moeilijkste' in zijn loopbaan, toch beschrijft hij het allemaal met een verrassende vrijmoedigheid en zonder wrok.
In veertig hoofdstukken behandelt Willockx uiteenlopende onderwerpen als het bestuur van een gemeente, de socialistische invloed in het Europese parlement, het belang van een lokaal sportbeleid en de fiscaliteit 'als sociale hoeksteen', de verhouding tussen gelovigen en vrijzinnigen, het havenbeleid en de economische belangen van het Waasland, de corrumperende dwang van grote economische machten, en nog veel meer problemen en taken waarbij hij betrokken was. Dezelfden die hem destijds zo in de luren legden, overlaadt hij daarbij met lof. Willockx weet het kaf in het politiek bedrijf blijkbaar van het koren en het belangrijke van het futiele te scheiden. Belangrijk voor hem is het socialisme als bron van rechtvaardigheid, van welvaart en welzijn. Hij bepleit niet alleen een herbronning, maar ook een terugkeer naar de basis. 'Zeer slimme mensen' kunnen volgens hem immers zelfgenoegzaam worden. 'Wij werden teveel realo's', zo stelt Willockx. Bovendien hebben de socialisten 'vooral te lang mee in de cockpit gezeten.' Kortom, de sociaal-democraten werden te veel meegaande hervormers en geen contestanten van het systeem. Verder stelt Willockx dat de militanten niet aan hun lot mogen worden overgelaten. Uiteindelijk is de groeiende afstand tussen leiding en de idealistische vrijwilligers nadeliger gebleken dan het Agusta-schandaal, dat nochtans diepe wonden sloeg en waardoor Willockx' boezemvriend Karel Van Miert zich van de partij en de politiek afwendde. Al lag er een grote verzoening in het verschiet, toen Van Miert vorig jaar overleed.
Willockx is bezorgd, want het Europese socialisme maakt een crisis door, en de sp.a blijft zeker niet gespaard. De democratie wordt bedreigd door de groeiende complexiteit van de wereldwijde sociaal-economische en ecologische problemen, waarvoor populisten en radicaal-rechts 'oplossingen' bieden die alleen maar rampzalig zijn. In de jaren dertig bevochten de socialisten het fascisme en zongen ze: 'Voorwaarts en niet vergeten, de solidariteit'. De tijden en de problemen zijn anders, maar Willockx gaf zijn laatste hoofdstuk wel als titel: 'Voorwaarts en niet vergeten'. Een onwrikbare strijdkreet. [Robert Schoeters]
Redactie Vlabin-VBC
De Vlaamse socialistische politicus Freddy Willockx (1947) nam in 2010 afscheid als burgemeester van Sint-Niklaas. Het betekende het einde van een veertigjarige politieke loopbaan, waarin hij onder meer actief was als volksvertegenwoordiger, minister, regeringscommisaris en Europees parlementslid. In dit boek vertelt hij aan de hand van veertig, niet-strikt chronologisch geordende verhalen zijn memoires. We lezen over de eerste keer toen hij als 'gestudeerde volksjongen' opkwam voor de BSP, de leerschool die de vakbond ABVV voor hem betekende, de tegenslag die het Agusta-schandaal was voor de SP en Willockx zelf. Ondertussen behandelt Willockx erg uiteenlopende onderwerpen: het bestuur van een gemeente, de socialistische invloed in het Europese parlement, het belang van een lokaal sportbeleid en de fiscaliteit als 'sociale hoeksteen', de corrumperende dwang van grote economische machten etc. Bij dat alles pleit hij voor een herbronning van het socialisme, waarbij tegelijk wordt teruggekeerd naar de basis. Een boeiend vertelde en strijdvaardige politieke autobiografie. Hardcover.
Laat hieronder weten op welk e-mailadres je een bericht wil krijgen als dit item beschikbaar is. Dit is geen reservering. Je krijgt geen voorrang om dit item te lenen.
Je gaat akkoord dat we je een mail sturen om je aanvraag te bevestigen en je te verwittigen wanneer jouw artikel binnen is. Deze mails zijn eenmalig. Je kan je toestemming op elk moment intrekken via de link in de bevestigingsmail.