De moeilijke kunst van het bijna-nietsdoen
Denis Grozdanovitch (Auteur), Frans De Haan (Vertaler)
Beschikbaarheid en plaats in de bibliotheek
ARhus - De Munt magazijn
1 exemplaar
Beschikbaarheid | Uitgave | Plaats in de bib |
---|---|---|
Magazijn |
Mouria, 2010 |
MAGAZIJN : NON-FICTIE : ENKEL NA MAGAZIJNRESERVATIE : 151 GROZ |
Besprekingen
00/00/0000
Het is aanvankelijk wennen aan de schrijfstijl van Denis Grozdanovitch (°1946), die in De moeilijke kunst van het bijna-nietsdoen een denkend schrijven voorstaat dat vaak nergens heen lijkt te gaan. Maar wat een verademing als ik als lezer eenmaal ben geoefend in zijn erudiete halfslaap, vanwaaruit de filosoof herinneringen ophaalt aan observaties, ontmoetingen en boeken. In meer dan vijftig korte essays of losse notities waaieren zijn gedachten rusteloos maar ook rustig uit over het kapitalisme, de tennissport, over wat gebeurt in de straten van Parijs, maar ook over het werk van Tsjechov, Bernhard en De Gourmont. Rusteloos én tevens rustig, omdat hij de indruk wekt dat het authentieke denken pas een aanvang neemt in de lommerrijke namiddaguren, die hij met halfgesloten ogen in de hangmat doorbrengt, in de tuin van zijn Franse buitenverblijf. Zo toont hij zich als romanticus, zelfverklaard levensgenieter en melancholicus pur sang.
Hij is geen scherpe observator, geen man van de boutade die me van mijn sokken blaast. Toch ga ik mee in zijn schijnbaar argeloze schriftuur, waarin ik soms een exquise verveling proef, zonder dat ik wil ophouden met lezen. Maar het wordt wel een verpozend lezen, traag, een enkele zin herlezend, maar ook bereid heelder passages aan me voorbij te laten gaan; ze waren niet meer dan een zucht wind. Soms weet ik niet eens waar hij het over heeft, maar het stoort me niet. '[M]e nestelen in het hart van een minieme toevallige extase, deze vervolgens opblazen tot een zeepbel zoals kinderen bellen blazen, haar daarna een paar intense minuten laten drijven, in heel gunstige gevallen een paar uur, opgeschort boven het va-et-vient van de steeds terugkerende noodzakelijke handelingen [...]. Kortom, die ogenblikken van evenwicht op het vergankelijke scherpe punt van het heden in stand weten te houden, dat is, ja, ik beken het, mijn persoonlijke en hoogste vorm van levenskunst!'
En zo is het moeilijk, en ik ben al zo moe geworden van zijn en mijn bijna-nietsdoen, om in dit verslagje recht te doen aan de thema's die hem aanbelangen. Aan mijn Antwerpse stiefbroer, die met zijn vrouw en hun twee kinderen, als rasechte bobo's in een dal van de Ardèche zijn gaan wonen, mailde ik enkele pagina's door. In dat hoofdstukje, 'De boer en de postmoderne ballingen', evoceert Grozdanovitch het bezoek van een boer aan zijn voormalige boerderij in de Aveyron, nu bewoond door een bevriend koppel van de filosoof. De oude man, die zijn boerderij had verkocht uit armoede en nu in de Parijse banlieues woonde, barstte in tranen uit. Het koppel ging ervan uit dat het verdriet heimwee was. Maar Grozdanovitch denkt daar anders over: 'Ikzelf kon echter niet nalaten me voor te stellen dat die grijsaard zonder zich er duidelijk van bewust te zijn [...] dat hij, ja, zonder het precies te weten, om ons allen tranen plengde (om dat betreurenswaardige stuivertje wisselen tussen stad en platteland), kortom om onze miserabele situatie als "postmoderne" ballingen.' Dat is toch een mooie observatie. En op het platteland of in de geest, Denis Grozdanovitch schrijft en denkt vanuit de tristesse van de postmoderne balling. [David Nolens]
Wim Fiévez
Het boek bestaat uit een vijftigtal korte, prettige lezende opstellen over literatuur, het leven en de sport. Ook al is het anekdotisch gehalte hoog, het boek laat zich lezen als een milde, vrolijke kritiek op ons jachtig bestaan, vol van onnodige activiteiten die zo-wie-zo meestal hun einddoel niet halen. Grozdanovitch, in zijn kringen vermaard als voormalig tenniskampioen, meent dat we het vermogen hebben verloren om te genieten van ieder moment in ons leven, om te verwijlen bij op zich zinloze details die ons, als was het maar voor enkele minuten, het heden laten beleven als een moment van eeuwigheid. Zijn herhalende, aan Montaigne denkende manier van schrijven past wonderwel bij deze visie op levenskunst. Strikt filosofisch gesproken is er helaas niet veel te leren, want afgezien van een trits van citaten van Chinese wijsgeren onderneemt de schrijver niets om zijn ideeën te onderbouwen. Achterin een verantwoording van de bronnen waaraan citaten zijn ontleend. Het boek is niet uniek in zijn soort, maar zal een aantal lezers desalniettemin aanspreken.
Suggesties
Krijg een e-mail wanneer dit item beschikbaar is
Laat hieronder weten op welk e-mailadres je een bericht wil krijgen als dit item beschikbaar is. Dit is geen reservering. Je krijgt geen voorrang om dit item te lenen.
Je gaat akkoord dat we je een mail sturen om je aanvraag te bevestigen en je te verwittigen wanneer jouw artikel binnen is. Deze mails zijn eenmalig. Je kan je toestemming op elk moment intrekken via de link in de bevestigingsmail.