Rosie en Moussa
Michael De Cock
Michael De Cock (Auteur), Kristien Aertssen (Illustrator)
4 exemplaren
Beschikbaarheid | Uitgave | Plaats in de bib |
---|---|---|
2 items aanwezig |
Querido, 2011 |
VERDIEPING 0 : THEMACOLLECTIE ENKEL VOOR ONDERWIJS EN DIENST
Grootouders |
Aanwezig |
Querido, 2010 |
VERDIEPING 0 : THEMACOLLECTIE ENKEL VOOR ONDERWIJS EN DIENST
Grootouders |
Aanwezig |
Querido, 2010 |
THEMACOLLECTIE ENKEL VOOR ONDERWIJS EN DIENST
Dood |
2 exemplaren
Beschikbaarheid | Uitgave | Plaats in de bib |
---|---|---|
Magazijn |
Querido, 2010 |
MAGAZIJN : SCHOOLCOLLECTIE : ENKEL NA MAGAZIJNRESERVATIE :
Dood |
Magazijn |
Querido, 2010 |
MAGAZIJN : SCHOOLCOLLECTIE : ENKEL NA MAGAZIJNRESERVATIE :
Grootouders |
31/12/2010
De cover van Hoe oma almaar kleiner werd trekt meteen de aandacht: een meisje draagt een kleine oma letterlijk op handen. Haar gezicht is, zoals steeds bij Kristien Aertssen, buiten proportie groot, waardoor het boekdelen kan spreken. Op de rug van het boek is een meetlat getekend, op de achterkant zit oma in een fauteuil, duidelijk groter dan het kind naast zich, met op de achtergrond een groot hart vol tranen. De emotie spreekt hier vooral uit dit symbool.
Ook het begin van de tekst trekt de lezer meteen mee: 'Mijn oma was stokoud, piepklein, en soms ook verschrikkelijk verward.' De tekening rechts verduidelijkt hoe oma gekrompen is: de kleine oma zit in een grotere, die met stippellijntjes is getekend. Dan vertelt de ik-figuur over haar oma van vroeger. Hoe haar man, die matroos was, haar altijd 'mijn bloem' noemde en haar ooit een plastic bloem gaf die ze achter haar oor stopte en er nooit meer weghaalde. Hoe die opa op een dag doodging en oma haar huisje verliet met een koffer vol kleren en een vol verdriet. Hoe oma steeds meer vergat en steeds kleiner werd, tot ze iedereen uitnodigde op een afscheidsfeest, waarop ze zo klein werd dat ze in een kastje paste. Toen ging ze dood, maar ze blijft verder leven in het hart van de ik.
Michael De Cock weet de gevoelens van de hoofdfiguur en haar oma raak te treffen in eenvoudige, maar geladen woorden en beelden. Als oma probeert uit te leggen hoe het precies voelt om iemand te missen, zegt ze 'een beetje alsof iemand met een klein mesje gaatjes in je hart prikt.' Als ze vlak voor ze sterft zegt dat missen moeilijk is, kraakt het hart van de ik 'zoals ijs op het water, buiten in de kou' en versterkt oma haar uitspraak van vroeger: 'alsof er een klein mes in je hart snijdt.' Soms treuzelt de tekst echter nodeloos en had die erbij gewonnen als de auteur meer had geschrapt. Af en toe kon de samenhang ook sterker. In het huis waar oma gaat wonen, komt plotseling meester Bert ter sprake, die verliefd is op Rein. Later, op oma's feest, zijn ze er ook bij en ze vertellen dat ze een kindje zullen krijgen, een in dit verhaal dunnetjes uitgewerkte extra lijn om het samengaan van dood en leven te verwoorden.
Aertssens fleurige tekenstijl past helemaal bij dit warme verhaal vol bloemen. De vrolijke kleuren maken de gedachten van gemis en afscheid minder zwaar. De emoties op de gezichten zijn direct herkenbaar en worden versterkt door vaartlijntjes (bij vrolijke, levendige momenten) of tranen (bij verdriet). De sterkste prenten komen op het einde. Op een dubbele bladzijde zit de kleine oma in haar fauteuil tussen de resten van het feest: een overweldigend beeld voor eenzaamheid en afscheid. Enkele bladzijden verder schommelt de ik haar kleine oma in een bedje in haar armen. Niet alleen de traan onder haar roodgehuilde ogen houdt je vast, maar ook de brede schouders en ronde armen waarin zoveel verdriet en koestering schuilen. In woord en beeld kan dit hartverwarmende boek troost bieden aan kinderen (en volwassenen) die een oma verliezen. [Jan Van Coillie]
Silvester van der Pol
Vanuit de ik-figuur geschreven verhaal van een meisje over haar oma. Ze vertelt eerst hoe opa eertijds verliefd werd op oma en hoeveel ze van elkaar hielden. Op bijna poëtische toon wordt later het verdriet en de eenzaamheid van oma duidelijk gemaakt, als opa sterft. Ze verhuist naar elders en maakt desgevraagd duidelijk wat het is om iemand te missen: "alsof iemand met kleine mesjes gaatjes in je hart prikt." Naarmate de tijd vordert, wordt oma steeds verwarder en ook steeds kleiner. Zo klein zelfs dat ze in het hart van haar kleindochter past en dan kan ze sterven. Zo eindigt het ontroerende verhaal dat enigszins wordt ontsierd door randfiguren (medebewoners van het huis) die niets toevoegen aan het verhaal. De vele fullcolour pen- en krijttekeningen in een naïef kinderlijke stripstijl geven het verhaal een extra glans mee en wekken soms ontroering op. Deze breekbare en kwetsbare oma wordt niet sentimenteel beschreven, maar wisselt haar verdriet soms ook af met vrolijkheid. Voorlezen vanaf ca. 6 jaar.
Diane Thoné
ua/an/22 j
Mensen krimpen als ze ouder worden. Michael De Cock gebruikt dit als basis voor een verhaal over afscheid nemen, een verhaal dat in de ik-vorm verteld wordt door een klein meisje dat langzaam aan afscheid neemt van haar oma.
Het verhaal begint als oma jong is en verliefd wordt op een matroos. Maar de opgewekte toon slaat om in verdriet, als opa sterft. Oma is verloren zonder opa, en begint afscheid te nemen van het leven. Dat wordt treffend weergeven in de beschrijving van de seizoenen: langzaam, aarzelend en herhalend, maar zonder te hervallen in goedkoop sentiment. Oma raakt verward, loopt soms (letterlijk) verloren. En dan stuurt ze iedereen die ze graag ziet een uitnodiging voor een knalfeest. Oma schittert nog een laatste keer. Kort daarna gaat ze dood. En dan wordt duidelijk waarom oma’s krimpen: om voorgoed te komen wonen in een van de kamers van je hart.
Dit is een prachtig, ontroerend, maar ook hartverwarmend verhaal, door de ogen van een klein meisje aan het begin van het leven, over haar oma, op het einde van het leven.
Het verhaal is vrij fragmentarisch: sommige perioden uit het leven van oma worden heel uitvoerig behandeld, andere worden ternauwernood aangehaald. Taal lijkt bovendien vooral ten dienste te staan van de illustraties, al zijn er best mooi fasen: als oma na de dood van opa komt logeren heeft ze ze twee koffers bij zich: een met kleren, een andere met verdriet. Of ook: missen’ is een beetje alsof iemand met een klein mesje gaatje in je hart prikt.
Dit boek, waar overigens ook een theatervoorstelling van gemaakt is, wil jonge kinderen op een eenvoudige, vaak visuele manier moeilijke begrippen als ‘verdriet’, ‘gemis’ of ‘liefde’ verduidelijken, zonder evenwel belerend te willen zijn. En daar zijn zowel de auteur als de illustrator wonderwel in geslaagd.
Laat hieronder weten op welk e-mailadres je een bericht wil krijgen als dit item beschikbaar is. Dit is geen reservering. Je krijgt geen voorrang om dit item te lenen.
Je gaat akkoord dat we je een mail sturen om je aanvraag te bevestigen en je te verwittigen wanneer jouw artikel binnen is. Deze mails zijn eenmalig. Je kan je toestemming op elk moment intrekken via de link in de bevestigingsmail.