12 in 40 : de Tweede Wereldoorlog door tienerogen
Ilse Nollet
Luc Peiren (Auteur)
1 exemplaar
Beschikbaarheid | Uitgave | Plaats in de bib |
---|---|---|
Magazijn |
AMSAB, cop. 2008 |
MAGAZIJN : NON-FICTIE : ENKEL NA MAGAZIJNRESERVATIE : 317.22 PEIR |
00/00/0000
In 1909 werd de allereerste socialistische vakbondscentrale opgericht: de Centrale Vereeniging der Bouwwerkers van België. In de loop van de jaren sloten talrijke arbeidersbonden uit verschillende sectoren zich bij deze organisatie aan. Vandaag is de Algemene Centrale de grootste arbeiderscentrale en een luide stem binnen het ABVV. Het is een interprofessionele vakorganisatie die in veel nijverheidssectoren actief is, van begrafenisondernemingen tot zagerijen. Naar aanleiding van het honderdjarig bestaan werd door Luc Peiren, historicus bij het Amsab-Instituut voor Sociale Geschiedenis, een feestelijk boek samengesteld, uitgegeven in een groot formaat en met heel veel illustraties.
De auteur laat het verhaal ruim honderd jaar eerder beginnen met de Industriële Revolutie. De maatschappijen voor onderlinge bijstand in de eerste helft van de 19de eeuw waren een soort embryonale vakbonden die de belangen van hun leden behartigden. De voorlopers van de Algemene Centrale (o.a. vakbonden van letterzetters en boekdrukkers, marmerbewerkers en vellenververs) ontstonden vooral tijdens de tweede helft van de 19de eeuw, na de opheffing van het coalitieverbod in 1866.
In 1898 wordt door de BWP de Syndicale Kommissie opgericht (de verre voorloper van het ABVV), maar die slaagden er niet in om alle linkse krachten te verenigen. Peiren beschrijft de revolutionaire en anarchistische krachten binnen de AC, en binnen vakverbonden die er later aansluiting bij zouden vinden en die niet tevreden waren over de verwezenlijkingen van de BWP. Toch evolueerde het AC tijdens het interbellum dankzij de vele fusies tot het speerpunt van de SK.
Na de Tweede Wereldoorlog slaagde het ABVV er wel in om de revolutionaire stromingen aan boord te houden, al betekende dit een breuk met de BSP. Interprofessioneel overleg werd belangrijker en de AC moest zich steeds meer schikken naar de lijn die het ABVV uittekende. Anderzijds benadrukt de auteur dat de AC er altijd in geslaagd is om een grote en dus invloedrijke centrale te blijven, ondanks de opkomst van de tertiaire sector. Meer recent toonden acties in 1993 tegen het Globaal Plan van Dehaene (rooms-rood) en in 2003 tegen het Generatiepact van Verhofstadt (paars) de onafhankelijkheid van de AC tegenover de sp.a. Ondertussen gaat de schaalvergroting alsmaar door. Sectorsyndicalisme (moederbedrijf, onderaannemers en toeleveringsbedrijven op dezelfde lijn krijgen) en internationalisering zijn gepaste antwoorden op de toenemende globalisering. Aandacht voor de dienstenchequessector toont aan dat de AC mee is met haar tijd.
Het verhaal schrijven van een vakbeweging is geen eenvoudige opdracht, al is het noodzakelijk werk. Bronnen gaan te vaak verloren omdat men op het moment zelf het belang van een verslag niet inziet. De voorbije belangenstrijd tussen werkgevers en werknemers is echter leerrijk, ook voor toekomstige generaties. Om het boek voor een breed publiek aantrekkelijk te maken zijn veel illustraties opgenomen: vlaggen, affiches en foto's van betogende of in de fabriek poserende arbeiders. Toch vraagt het doorzettingsvermogen om het boek helemaal te lezen. De auteur heeft uitgebreid aandacht voor de tientallen organisaties en structuren die een rol hebben gespeeld in de geschiedenis van de AC. Het is niet eenvoudig om alle verenigingen en hun afkortingen uit elkaar te blijven houden. De opsommingen van ledenaantallen en van uitslagen van sociale verkiezingen zijn niet echt de boeiendste lectuur. Wel interessant zijn de korte biografieën van de kopstukken van de AC. Daaruit blijkt o.a. dat er ooit een tijd was waarin Belgische ministers hun beroepscarrière begonnen als mijnwerker. [Dirk Passchyn]
Redactie Vlabin-VBC
Dit boek verschijnt ter gelegenheid van de honderdste verjaardag van de Algemene Centrale (de Belgische socialistische vakbondscentrale). Historicus Luc Peiren van het Amsab-Instituut voor Sociale Geschiedenis vertelt een chronologisch verhaal dat begint met de Industriële Revolutie en de voorlopers van de Algemene Centrale. Vervolgens beschrijft hij de revolutionaire en anarchistische krachten binnen de vroege AC, de vele fusies tijdens het interbellum, en de breuk met de Belgische Socialistische Partij na de Tweede Wereldoorlog. Verder besteedt hij o.a. aandacht aan de opkomst van het interprofessioneel overleg, de relaties met het ABVV en de sp.a, de recente acties en de invoering van de dienstencheques. Dat alles wordt aangevuld met kadertekstjes en tal van foto's en afbeeldingen in kleur. Achteraan overzichten van de acties van de AC, de internationale partners en de voorzitters, een bibliografie, eindnoten en lijst met de gebruikte afkortingen. Een degelijk boek, dat soms wel stroef leest door de vele afkortingen en de droge opsommingen. Groot formaat, ruime lay-out.
Laat hieronder weten op welk e-mailadres je een bericht wil krijgen als dit item beschikbaar is. Dit is geen reservering. Je krijgt geen voorrang om dit item te lenen.
Je gaat akkoord dat we je een mail sturen om je aanvraag te bevestigen en je te verwittigen wanneer jouw artikel binnen is. Deze mails zijn eenmalig. Je kan je toestemming op elk moment intrekken via de link in de bevestigingsmail.