Oliver
Edward van de Vendel
Edward van de Vendel (Auteur), Lilian Brøgger (Illustrator)
1 exemplaar
Beschikbaarheid | Uitgave | Plaats in de bib |
---|---|---|
Magazijn |
De Eenhoorn, 2009 |
MAGAZIJN : SCHOOLCOLLECTIE : ENKEL NA MAGAZIJNRESERVATIE : VEND |
00/00/0000
Met de verhalen over de kleuter Django wil Edward van de Vendel een reeks uitbouwen rond herkenbare gedragingen, maar dan gevat in een stevig tempo, met een frisse aanpak en flink wat humor. Hij zet een trefzeker jongetje neer, stoer en broos tegelijkertijd, snel wisselend tussen stout, gehoorzaam, geïnteresseerd of aanhankelijk. Django's verlangens botsen hard met de realiteit, maar zijn familie neemt hem snel op in haar troostende, warme armen. In dit tweede boek wil Django een huisdier voor zijn verjaardag, en het moet een papegaai zijn, niets anders. Kleurkrijt en boeken krijgt hij liever niet meer. Maar het draait anders uit: eerst wil de papegaai "Django is lief" niet nazeggen, en dan krijgt de jongen overal erge jeuk. Mister Krok moet dus weg, en Django is ontroostbaar. Opa, van wie hij eerst de papegaai kreeg, weet de nukkige Django op een slimme manier toch te verleiden tevreden te zijn met een minder hinderlijk huisdier.
De auteur beschrijft dit kleine, herkenbare drama rond huisdieren in een vloeiend verhaal met eenvoudige, goed voorleesbare zinnen. Het zijn overwegend korte mededelingen, droog en puntig, vaak herhalend en met een humoristische toon. Aan het eind van het verhaal schrijft van de Vendel meer en langere zinnen, met veel dialoog. Het ritme vertraagt, wat past bij de poging om Django met een verhaal een andere oplossing te doen aanvaarden. De tekst wordt uitstekend uitgebeeld door de Deense illustrator Lilian Brøgger. In haar grote, sobere prenten hanteert ze een bibberige en bewust 'lelijke' lijn. Het is vooral de compositie die overtuigt: grote hoofden met enorme ogen en expressieve blikken (de roodaangelopen, huilende Django ziet er echt schrikwekkend uit), een goed getroffen lichaamshouding centraal in beeld, enkele aanvullende en grappige details, vrolijke achtergrondkleuren en motieven in andere stijlen (bv. collage, stempel). [Chris Bulcaen]
Drs. A.W.M. Duijx
De kleuter Django wil een papegaai en zeurt iedereen aan zijn of haar hoofd. Voor zijn verjaardag krijgt hij kleurkrijt en boeken, maar Django wil alleen een papegaai. Gelukkig komt opa met dat cadeau. Al snel blijkt dat Django allergisch is voor de vogel, die dus weer weg moet. Django is ontroostbaar, maar opa heeft een ander dier dat uiteindelijk de plaats van de papegaai inneemt. Prentenboek over een kleuter, die we al kennen uit ‘Django heet Django'*, die heel graag een huisdier voor zichzelf wil hebben. Als dat door zijn allergie niet kan, is hij alleen boos. De denkwijze van een kleuter wordt goed getroffen en het boek biedt ouders de gelegenheid om het begrip allergie aan de orde te stellen. Het verhaal kent een goede spanningsopbouw, onder andere door het toepassen van herhalingen, en laat zich goed voorlezen (ook al zal het slot niet direct voor elke lezer/luisteraar helemaal duidelijk zijn). De kleurrijke, enigszins cartooneske, paginagrote illustraties in gemengde techniek laten de emoties van Django erg goed zien. Op de achterzijde van het omslag worden meer delen over Django aangekondigd. Vanaf ca. 4 jaar. De auteur ontving diverse prijzen, onder andere Zilveren Griffels in 2009 en 2008 voor respectievelijk 'Opa laat zijn tenen zien' en 'Eén miljoen vlinders'*.
Annie Beullens
ua/an/22 j
Er is maar één iets wat Django wil voor zijn verjaardag: een papegaai. Waarom, vraagt zijn vriendje Thaison? 'Omdat ze mooi zijn. En ze kunnen je napraten', zegt Django. Thaison demonstreert dat hij dat ook kan, napraten. Maar als Thaison het doet, vindt Django het vervelend. Op zijn verjaardag krijgt hij van opa de lang gewenste papegaai. Django probeert hem 'Django is lief' te leren. Maar spreken doet het beest niet. Erger nog, na een tijd krijgt Django overal jeuk. Hij is allergisch aan de papegaai. Dus moet het beest weg, tot groot verdriet van Django. Om hem te troosten koopt opa een goudvis. Django vindt de goudvis stom. Maar opa zit bij de viskom te luisteren en dat maakt Django nieuwsgierig. 'Volgens mij zegt hij iets', zegt opa 'maar ik versta het niet.' Opa wijst naar de mond van de goudvis, die open en dicht gaat. Dan gaat Django luisteren en hij beweert dat de goudvis 'Bob' zegt. Maar opa hoorde Bob nog iets anders zeggen, een heel zinnetje dat hij aldoor herhaalt: 'Django is lief!' Grappig, herkenbaar verhaal over een ernstig probleem als allergie. Op de illustraties vallen vooral de figuren met de bolle ogen op.
Laat hieronder weten op welk e-mailadres je een bericht wil krijgen als dit item beschikbaar is. Dit is geen reservering. Je krijgt geen voorrang om dit item te lenen.
Je gaat akkoord dat we je een mail sturen om je aanvraag te bevestigen en je te verwittigen wanneer jouw artikel binnen is. Deze mails zijn eenmalig. Je kan je toestemming op elk moment intrekken via de link in de bevestigingsmail.