Helpen bij verlies en verdriet : een gids voor het gezin en de hulpverlener
Manu Keirse
Manu Keirse (Auteur)
2 exemplaren
Beschikbaarheid | Uitgave | Plaats in de bib |
---|---|---|
Aanwezig |
Uitgeverij Lannoo, 2009 |
VERDIEPING 4 : BLAUWE TOREN : PSYCHOLOGIE : 418.7 KEIR |
Aanwezig |
Uitgeverij Lannoo, 2009 |
THEMACOLLECTIE ENKEL VOOR ONDERWIJS EN DIENST 418.7 KEIR : ROUW |
Beschikbaarheid | Uitgave | Plaats in de bib |
---|---|---|
Enkel raadpleegbaar |
Uitgeverij Lannoo, 2009 |
WEFLA MAGAZIJN : ENKEL NA MAGAZIJNAANVRAAG : 418.7 KEIR |
00/00/0000
Zoals Manu Keirse met de titel van het boek en in zijn inleiding zelf aangeeft, gaat Van het leven geleerd over wat het leven hem heeft geleerd over sterven, verlies, verdriet en verbondenheid tussen mensen. Hiervoor blijft hij stilstaan bij belangrijke mijlpalen uit het verleden. Mijmerend geeft de auteur de lezer mee wat die ervaringen voor hem als persoon en in zijn beroep betekend hebben.
Een van die mijlpalen zijn zeker zijn kinderjaren. Bij een terugblik op die jaren weet Keirse dat de existentiële ervaring die sterven toch is, toen veel meer met het leven verweven was dan nu nog het geval is. Dat heeft hij o.m. als misdienaar van nabij meegemaakt. Maar ook op school, waar met verlieservaringen soms wel en soms niet kwalitatief werd omgegaan. Daarop voortbordurend houdt de auteur een pleidooi voor een schoolomgeving waar rouw en verdriet hun plaats kunnen krijgen. Een andere mijlpaal zijn de jaren die hij als student-vrijwilliger in het Leuvens universitair ziekenhuis sleet. Daar ontdekte hij dat echte communicatie de waarheid niet uit de weg gaat. Daar leerde hij ook veel over leven en echtheid. Als hoofdpsycholoog ontdekt hij na de zelfmoord van een patiënt dat niet alleen empathie maar ook perspectief belangrijk is.
Ook de dood van zijn moeder is een mijlpaal, zij het op een totaal andere manier dan de dood van zijn vader. Die laatste heeft de auteur veel geleerd over omgaan met personen met dementie. Het waarderen van het gewone en het meer zien in de mens dan zijn cognitieve mogelijkheden zijn hierbij cruciaal. Via deze weg belandt Keirse bij palliatieve zorg, waarbij hij ook het euthanasievraagstuk niet uit de weg gaat. En zo zijn er nog vele mijlpalen: de mededeling aan de ouders van de moord op hun enige dochter en enig kind, met daarbij de bodemloze wanhoop van de vader van de moordenaar, het mensen leren reflecteren over de oorsprong van hun opvattingen over dood en sterven, het verlenen van adequate opvang aan de nabestaanden van mensen die overlijden aan een medische of verpleegkundige fout, de echte ontmoeting met mensen die met de dood voor ogen hebben geleefd of ontmoetingen met hen via de literatuur, de ontdekking dat er een wisselwerking bestaat tussen onze eigen ontwikkeling in het leven en onze professionele interacties, de ervaring met een sterfgeval op de geboortedag van zijn eerste zoon, een bezoek aan Rwanda 13 jaar na de genocide... Het hoofdstuk over Rwanda geeft het boek een globalere dimensie en is meteen ook het slothoofdstuk van het boek.
Van het leven geleerd is mooi uitgegeven. Per hoofdstuk is telkens een tekst van een andere schrijver of dichter rond verlies en verdriet opgenomen. Die teksten zijn staan in witte druk op een zwarte bladzijde en zijn zo een soort wegwijzer in het boek. De lichtgekleurde cover is, met een verwijzing naar een eerder boek van de auteur, opgesmukt met een vingerafdruk in bas-reliëf. Want verdriet is als een vingerafdruk: er zijn gemeenschappelijke lijnen, maar elke vingerafdruk is persoonlijk. Hoewel sommige ervaringen waarover de auteur vertelt ook in zijn vroegere boeken terug te vinden zijn, blijft dit een erg interessant boek voor al wie te maken heeft met verdriet en verlies. Voor iedereen dus. Daarnaast is het boek een soort levensbilan dat de auteur opmaakt en waaruit de lezer, reflecterend op het eigen leven, veel kan leren. [Hilde Debacker]
Redactie Vlabin-VBC
In dit boek vertelt Manu Keirse, klinisch psycholoog en doctor in de medische wetenschappen, wat het leven hem heeft geleerd over sterven, verlies en verdriet. Dat doet hij aan de hand van persoonlijke contemplaties over de belangrijkste mijlpalen uit zijn verleden, te beginnen met zijn kinderjaren, zijn schooltijd en de jaren als student en stagiair in het Leuvens universitair ziekenhuis. Verder lezen we over zijn tijd als hoofdpsycholoog, de dood van zijn moeder en vader (met onder meer aandacht voor dementie, de palliatieve zorg en euthanasie), het verlenen van adequate opvang aan nabestaanden, een bezoek aan Rwanda dertien jaar na de genocide etc. Elk hoofdstuk opent met een grijze bladzijde met daarop een gedicht rond verlies en verdriet. Achteraan volgt een literatuurlijst. Centrale gedachte is dat verdriet is als een vingerafdruk: er zijn gemeenschappelijke kenmerken, maar elk verdriet is persoonlijk. Hoewel sommige ervaringen waarover de auteur vertelt ook terug te vinden zijn in zijn vroegere boeken, blijft dit een erg interessante uitgave voor al wie te maken heeft met verdriet en verlies.
Laat hieronder weten op welk e-mailadres je een bericht wil krijgen als dit item beschikbaar is. Dit is geen reservering. Je krijgt geen voorrang om dit item te lenen.
Je gaat akkoord dat we je een mail sturen om je aanvraag te bevestigen en je te verwittigen wanneer jouw artikel binnen is. Deze mails zijn eenmalig. Je kan je toestemming op elk moment intrekken via de link in de bevestigingsmail.