Toen geluk nog heel gewoon was : hoe het Vlaamse gezin in honderd jaar helemaal veranderde
Dirk Musschoot
1 exemplaar
Beschikbaarheid | Uitgave | Plaats in de bib |
---|---|---|
Aanwezig |
Lannoo, 2009 |
VERDIEPING 4 : BLAUWE TOREN : GENEESKUNDE : 606.15 MUSS |
1 exemplaar
Beschikbaarheid | Uitgave | Plaats in de bib |
---|---|---|
Aanwezig |
Lannoo, 2009 |
VOLW. : NON FICTIE : 606.5 MUSS |
1 exemplaar
Beschikbaarheid | Uitgave | Plaats in de bib |
---|---|---|
Aanwezig |
Lannoo, 2009 |
INFOPUNT DEMENTIE VOLWASSENEN : 606.15 MUSS |
1 exemplaar
Beschikbaarheid | Uitgave | Plaats in de bib |
---|---|---|
Magazijn |
Lannoo, 2009 |
MAGAZIJN : NON-FICTIE : ENKEL NA MAGAZIJNRESERVATIE : 606.15 MUSS |
31/12/2009
In dit boek vertelt Dirk Musschoot over zijn persoonlijke ervaringen met zijn dementerende moeder. Na het overlijden van de vader van Musschoot beginnen bepaalde dingen op te vallen "die niet kloppen". Het gaat om zeer herkenbare dingen: een ijskast vol eten en toch vermageren, een minder verzorgd uiterlijk... In het hoofdstuk 'De weg kwijt' beschrijft de auteur zeer mooi hoe het voor een persoon met dementie moet aanvoelen als je niet meer weet wat je moet doen in bepaalde dagelijkse situaties. Hij geeft weer hoe de toestand stap per stap verslechtert, en hoe de onrust en bezorgdheid bij de familie toenemen. Veel lezers zullen zich herkennen in de situatie van Dirk Musschoot, bv. wanneer deze het heeft over het benoemen van de ziekte. Maandenlang loop je met de idee rond dat het wel eens dementie zou kunnen zijn, maar niemand kan dat gevoel omzetten in een concrete diagnose. Bij de huisarts wordt Musschoot afgewimpeld, en de neuropsychiater verwijst hem door naar de psycholoog. Hierna duurt het nog weken vooraleer hij te horen krijgt "dat er iets aan de hand is, maar dat het te weinig is om daar verregaande conclusies uit te trekken". Zeer frustrerend: geen diagnose, geen officiële bevestiging van je vermoedens, en de onrust die steeds maar toeneemt. Dat vreet aan je, en het is voor Musschoot dan ook een geluk dat broers en zus goed overeenkomen.
Uiteindelijk verhuist zijn moeder naar een rusthuis. Het aantal bezoekers daalt gaandeweg. Musschoot houdt hier een mooi pleidooi voor écht ziekenbezoek, zonder masker en vanuit het hart, wat uiteraard niet gemakkelijk is maar veel voldoening kan geven. Ziekenbezoek bij personen met dementie is vaak een hele opdracht, zeker als ze je niet meer herkennen. Ook dat trekt Dirk Musschoot in twijfel: "hoe weet je dat ze je niet meer herkennen?" Het is immers niet omdat ze het niet meer kunnen verwoorden, dat er geen herkenning meer is. Contact is niet alleen wat wij ermee bedoelen, het zit in kleine dingen: een glimlach, wiebelen, wenen... "Je moet lang genoeg wachten en het antwoord willen zien", zo stelt de auteur. Een mooie gedachte en een stimulans voor meer contact, ook met de andere bewoners op de afdeling. Dat zijn moeder niet meer de vrouw is die ze geweest is, vindt Musschoot ten slotte geen reden om over haar te spreken in de verleden tijd.
Een vlotlezend boek dat nergens theoretisch of belerend wordt, maar geschreven is vanuit het hart en de ervaring. Fijn is ook dat Musschoot achteraan de organisaties vermeldt waar men terecht kan met vragen. Daarnaast bevat het boek een lectuurlijst met ook titels voor kinderen. Met deze informatietips zal hij veel mensen op weg zetten om personen met dementie op een goede en respectvolle manier te behandelen. [Veerle De Bou]
Laat hieronder weten op welk e-mailadres je een bericht wil krijgen als dit item beschikbaar is. Dit is geen reservering. Je krijgt geen voorrang om dit item te lenen.
Je gaat akkoord dat we je een mail sturen om je aanvraag te bevestigen en je te verwittigen wanneer jouw artikel binnen is. Deze mails zijn eenmalig. Je kan je toestemming op elk moment intrekken via de link in de bevestigingsmail.