Griekse mythen
Imme Dros
1 exemplaar
Beschikbaarheid | Uitgave | Plaats in de bib |
---|---|---|
Magazijn |
Querido, 2009 |
MAGAZIJN : SCHOOLCOLLECTIE : ENKEL NA MAGAZIJNRESERVATIE : DROS |
31/12/2009
Hoe maak je van een prozaïsch gegeven als naar het ziekenhuis gaan een interessant verhaal? Geef het hoofdpersonage een bijzondere en spannende aandoening, en schrijf daar dan zo over dat de lezer mee kan leven met de spanning, het afwachten en de opluchting als het probleem is opgelost. En zorg voor tekeningen die deze stemmingen weten uit te dragen.
Ella, het hoofdpersonage in Naar het ziekenhuis heeft een bult onder haar kin. De kinderarts zegt dat het een fistel is, die voorkomt uit een oude kieuw. Ella weet toevallig alles van kieuwen af, de juf heeft er nl. over verteld op school. Ze weet dan ook dat vissen kieuwen hebben, maar mensen niet. "'Mensen ook', zegt de kinderarts. 'Maar alleen voor ze zijn geboren. Niet erna, dan moeten ze weg zijn. Bij jou is er eentje blijven zitten.'" Volgens de dokter kan de kieuw gemakkelijk weggehaald worden met een piepkleine operatie. En dan begint het lange wachten. De kinderarts zou bellen, maar ze belt helemaal niet. Iedere dag denkt Ella aan de operatie en haar kieuw. Ze vertelt het aan de kinderen op school, maar niemand heeft er ooit van gehoord dat kinderen ook een kieuw kunnen hebben. Ella voelt zich ongemakkelijk en draagt de hele hete zomer lang een dikke sjaal om haar hals. Tijdens de vakantie aan zee moet ze extra veel aan haar kieuw denken met al die vissen in de zee en in de haringkar. Na de vakantie vindt de operatie dan eindelijk plaats, en gelukkig gaat alles goed wanneer Ella toont de kinderen op school haar hals toont, reageren ze verbaasd: "Waauw! Een litteken van een kieuw!"
Het overtuigende kinderperspectief en de kleine, warme en omkaderde tekeningen maken van Ella's ziekenhuisverhaal een heel persoonlijke geschiedenis. Onverwachte uitgangspunten ? denk bv. aan de pissebed als huisdier (zie Pissebed Fred in De Leeswelp 2008, p. 44), zorgen ervoor dat de verhalen van Dros en Geelen vaak prettig onconventioneel zijn. De personages zijn eigenzinnig en hun kleuterlogica is authentiek: opereren gaat met een mes, en je snijden met een mes doet pijn, dus een operatie kan niet ? zoals de dokter zegt ? pijnloos zijn. Dros vertelt het zoals het is: als je alleen achterblijft in het ziekenhuisbed moet je huilen, de zusters zijn soms helemaal niet lief, en andere kinderen op de zaal liggen te kreunen van de pijn. Door de montere toon van de tekst en het opgewekte karakter van de tekeningen leidt het serieuze onderwerp toch niet tot een zware geschiedenis. Voor Dros en Geelen is deze combinatie zowat het vaste recept, en het resultaat is opnieuw geslaagd. Daarmee bewijst het duo opnieuw dat je ook over vervelende dingen een aantrekkelijk verhaal kan vertellen. [Coosje Van der Pol]
Felix Meijer
Ella heeft een bobbel onder haar kin, die niet meer vanzelf verdwijnt. Daarom moet ze geopereerd worden. Ella wil helemaal niet naar het ziekenhuis. De andere kinderen op school mogen de bobbel niet zien. Eenmaal in het ziekenhuis valt het allemaal wel mee. De tekst bestaat uit korte zinnen, die steeds in een of twee alinea's van drie zinnen onder de illustratie gezet zijn. Ze zijn prettig om voor te lezen. De uitleg van de bobbel is wel erg kindvreemd: het gaat om een fistel, het restant van een kieuw. Voor kinderen volstrekt onbegrijpelijk. De illustraties in de bekende stijl geven niet alleen een goed beeld van de tekst, maar bieden ook een aanvulling, waardoor het leuk is om het verhaal ook aan de hand van de illustraties na te vertellen. Voor kinderen een mooi boek om een operatie in het ziekenhuis bespreekbaar te maken. Vanaf ca. 4 jaar.
Diane Thoné
ua/an/22 j
Elle heeft een vreemde bobbel onder haar kin. De dokter vindt het ook vreemd, en stuurt haar naar de kinderarts. Die zegt dat ze naar het ziekenhuis moet, om de bobbel weg te laten halen. Maar niet meteen, pas als er plaats is. Het duurt een hele tijd voor de kinderarts belt. Emma schrikt van elke telefoon: ze wil niet naar het ziekenhuis, zelfs niet voor een piepkleine operatie, want dat doet pijn. Mama probeert haar gerust te stellen, maar Emma blijft wantrouwig. En niemand mag haar bobbel zien, niet op school, niet tijdens de vakantie ... Na de vakantie moet het gebeuren. Emma is bang, en als ze ’s nachts wakker wordt, probeert ze weg te sluipen. De verpleegster brengt haar snel terug naar bed. Emma merkt niet veel van de operatie, en het doet niet zoveel pijn. Ze mag na twee dagen al naar huis. Dagen in het ziekenhuis duren lang, maar dan komt er post van school. Als ze naar huis mag, krijgt ze extra cadeautjes van mama en papa. En nu het achter de rug is vertelt ze honderduit. Dit boekje beschrijft op een realistische manier hoe het eraan toe gaat in een ziekenhuis, en wat er allemaal bij een operatie komt kijken. Ik vind de keuze van de aandoening nogal verrassend – een fistel – maar Imme Dros kan dit kleurrijk en bevattelijk uitleggen, en het is iets dat kinderen wel zal fascineren. De tekst vind ik dit keer iets minder, de typische, grof gepenseelde illustraties van Harry Geelen daarentegen maken erg veel goed. Met enkele rake penseelstreken weet hij de gevoelswereld van Emma te vatten. Mooi.
Laat hieronder weten op welk e-mailadres je een bericht wil krijgen als dit item beschikbaar is. Dit is geen reservering. Je krijgt geen voorrang om dit item te lenen.
Je gaat akkoord dat we je een mail sturen om je aanvraag te bevestigen en je te verwittigen wanneer jouw artikel binnen is. Deze mails zijn eenmalig. Je kan je toestemming op elk moment intrekken via de link in de bevestigingsmail.