Nao
Thierry Cailleteau
1 exemplaar
Beschikbaarheid | Uitgave | Plaats in de bib |
---|---|---|
Aanwezig |
Uitgeverij Daedalus, cop. 2008 |
VERDIEPING 2 : DUIVELSHOEK : STRIPS : AQUA |
31/12/2009
Het ruimteschip de Witte Ster ? niet toevallig de naam van de rederij waar de Titanic onder voer ? wordt totaal verwoest door asteroïden. Enige overlevende is de baby Nao, die door een oppasrobot op het nippertje gered wordt in een reddingssloep. Acht jaar later landen Nao en de robot op de waterplaneet Aquablue. Nao wordt er door de niet-menselijke vissersgemeenschap onthaald als de uitverkorene omdat de plaatselijke god, een gigantische rog, aan hem verschijnt. Nog eens tien jaar later landt Robert Hall in het dorp. Hij onderzoekt verre beschavingen in opdracht van de Euro-universiteit van Brussel. Op hetzelfde ogenblik komt er ook een vertegenwoordiger van het energieconsortium TEXEC aan met heel andere bedoelingen: hij wil de planeet opeisen om die vol te plaatsen met energiecentrales, waardoor de planeet finaal in één klomp ijs zou veranderen. Er doemt een conflictscenario op, tot blijkt dat Morgenstern, de vrouwelijke kolonel van de privétroepen van TEXEC, in feite de tante is van Nao. De vrouw blijkt haar privé-leger te hebben gefinancierd met de rechtmatige erfenis van Nao, die naar de aarde vertrekt om zijn erfenis op te eisen en zo zijn tante en TEXEC te verjagen. Hij wint het proces, maar moet twee jaar lang procederen om het geld te krijgen en de belagers van Aquablue financieel droog te leggen. Nao keert terug naar Aquablue om een oplossing te zoeken. Die oplossing komt in de vorm van de gevreesde ruimtepiraat Lochshore en zijn ruimteschip de Megophias, waarmee hij in een staat van symbiose leeft. De piraat heeft het gemunt op de hallucinerende keien die op Aquablue te vinden zijn en vernietigt een groot deel van het privéleger van TEXEC. Lochshore wil in ruil voor de keien de strijd tegen het energieconsortium voortzetten, maar speelt dubbelspel. Hij wil de gevangengenomen Morgenstern met TEXEC ruilen voor goud en vervolgens zijn bescherming van de planeet opheffen. Nao wil TEXEC geen tweede kans geven en beslist definitief af te rekenen met de piraat. Na een finale confrontatie in de Megophias ontdekken Nao's vertrouwelingen een stad onder zee waar talloze grote roggen rondzwemmen. Atlantis op Aquablue? Het eerste deel van deze reeks verscheen in 1988 bij het Franse Delcourt. De reeks werd ook in het Nederlands vertaald, later liep het echter niet van een leien dakje: de reeks verhuisde van Blitz naar Oranje naar Talent en uiteindelijk weer naar Blitz, om daar in september 2002 bij deel negen te stranden. Tot uitgever Daedalus recent besliste om de volledige reeks in herziene druk en op zeer korte termijn ? tegen eind 2009 moeten alle elf bestaande delen beschikbaar zijn ? weer op te pikken. 'Aquablue' wordt door velen beschouwd als een van de klassiekers binnen het sciencefictiongenre. De reden voor deze ruime appreciatie schuilt hoofdzakelijk in het inventieve en avontuurlijke karakter van de reeks. Ook de focus op het ecologische thema, met Nao als groene ridder en beschermer van de natuur, draagt allicht bij tot het succes. Het engagement van scenarist Cailleteau houdt trouwens niet op bij ecologie. Tussen de regels verwerkt hij ook kritiek op koloniale overheersing, klaagt hij bureaucratische systemen aan, en pleit hij voor universele harmonie. Bovendien bevolkt hij zijn helder opgebouwd verhaal met goed uitgewerkte personages, en hier en daar een verwijzing naar een klassieker als Moby Dick. (Het is opvallend dat zowel bij 'Aquablue', 'Lanfeust van de Sterren' als 'Aldebaran' sprake is van de aanwezigheid van gigantische, bijna goddelijke wezens in de vorm van zeedieren.) Wat betreft het tekenwerk van deze eerste drie delen past de wat onverzorgde realistische stijl van Olivier Vatine goed bij het verhaal. Vatine brengt alles geloofwaardig en dynamisch in beeld, zonder veel franjes of hightech, varieert zonder te overdrijven in zijn kadrering, en werkt met sterk aangezette contouren. In deel drie evolueert zijn stijl lichtjes, zonder van een echte stijlbreuk te spreken, en gaat hij meer met arceringen en vlakken werken. Dat kleine stijlverschil wordt nog eens benadrukt door de inkleuring van Isabelle Rabarot, die subtieler is dan het vlakke en contrastrijke kleurpalet van Christophe Araldi, die pas nadien aangetrokken werd voor de herinkleuring van de eerste twee delen. [Stefaan Froyman]
Redactie
Een sciencefictionstrip met tekeningen van Vatine in kleur en teksten van Cailleteau in balloons. De aardling Wilfried Morgenstern is als baby bij een ongeluk met een ruimteschip op de planeet Aquablue terechtgekomen. De inboorlingen beschouwen hem als een soort god. Het machtige concern Texec wil energiecentrales op Aquablue neerzetten en probeert met een privé-legertje de bevolking uit te roeien. Hulp duikt op in de vorm van een reusachtig ruimteschip, de Megophias. Net op tijd wordt echter ontdekt, dat het de kapitein van dit schip slechts om privé-gewin te doen is. Aardig verhaal, waarbij hier en daar zelfs de humor doorbreekt. Ook de tekenstijl is heel aardig. Vervolg op de delen 1 en 2, zonder welke het onmogelijk is, deel 3 te begrijpen.
Laat hieronder weten op welk e-mailadres je een bericht wil krijgen als dit item beschikbaar is. Dit is geen reservering. Je krijgt geen voorrang om dit item te lenen.
Je gaat akkoord dat we je een mail sturen om je aanvraag te bevestigen en je te verwittigen wanneer jouw artikel binnen is. Deze mails zijn eenmalig. Je kan je toestemming op elk moment intrekken via de link in de bevestigingsmail.