Over woke
Bart De Wever
Bart De Wever (Auteur)
1 exemplaar
Beschikbaarheid | Uitgave | Plaats in de bib |
---|---|---|
Magazijn |
Pelckmans, 2009 |
MAGAZIJN : NON-FICTIE : ENKEL NA MAGAZIJNRESERVATIE : 333.9 WEVE |
31/12/2009
Ik hou van columns. En van sommige columnisten. Zeker van diegenen van wie je weet waarvoor ze staan en die bovendien kunnen schrijven. Derk Jan Eppink, ex-journalist van 'De Standaard' en binnenkort europarlementair voor Lijst De Decker is er zo eentje. Niet één column van Eppink waar ik ooit inhoudelijk mee akkoord kon gaan, integendeel, maar dat is een andere kwestie. Of columns de efficiëntste manier zijn om de lezer van je gelijk te overtuigen, blijft een vraagteken. Een column lijkt eerder te fungeren als een apetiser, een roep naar meer. En om die reden is het verzamelen van columns in een boek altijd riskant. Meer dan eens is het resultaat van een tot een boek verpakte reeks columns teleurstellend.
Zo ook Het kostbare weefsel van NVA-boegbeeld Bart De Wever. De Wever is in en hot. Hij stond zowat een jaar lang in het middelpunt van de politieke spots, heeft massa's vrienden op Facebook en ontpopte zich tot tweede 'Slimste mens ter wereld'. De Wever is bovendien een begenadigd columnist. Hij debuteerde in 'De Standaard'. Onder de titel 'Het kostbare weefsel' pende hij er zijn conservatieve gedachtekronkels neer. Altijd weer met de nodige allure, de alom aanwezige zin voor tegengas. Columns ook die gebed zijn in de waan van de dag. De Wever ziet iets op televisie, leest iets in de krant, hoort iets aan de bar... en dat is allemaal reden voor weer een pennenvrucht. Wanneer de krant 'De Morgen' ? toch de huiskrant van progressief Vlaanderen? ? De Wever vraagt om columns te schrijven "omdat er op de opiniepagina te weinig leven in de brouwerij is", gebeurt het onvermijdelijke. De Wever gooit zich helemaal in de rol van dokter Pavlov, die met een klein gebaar het schuim op de lippen kan toveren van weldenkend Vlaanderen. En die daarvan bij momenten intens kan genieten. Want, laat dit duidelijk zijn: De Wever heeft het niet voor de heren en dames die vandaag het intellectuele debat voeren. Sinds de jaren '60 beheerst de linkerzijde het maatschappelijk geruis. De bestaande elitaire consensus ? gekend als "politieke correctheid" ? duidt op een diepe malaise van de klassieke linkse opvattingen. De gauche caviar is ten einde raad, zo analyseert De Wever en dat is voor hem ? een absoluut aanhanger van Edmund Burke, de aartsvader van het moderne conservatisme ? het sein om in de aanval te gaan. De Wever mikt vooral op de kroonjuwelen van 'de linkse kerk': het debat over normen en waarden, het omgaan met het burgerschap in een multiculturele omgeving, de relatie tussen identiteit en democratie. Gaandeweg groeit hij als columnist en als criticaster van het mainstreamdenken. En, zo beseft De Wever, hij bevindt zich in een unieke positie. Terwijl de intellectuele linkerzijde op apegapen ligt, barst het ter rechterzijde in Vlaanderen niet echt van intellectueel talent. De Wever krijgt dus alle kansen om zich ten volle te ontpoppen.
En hij heeft geen gebrek aan onderwerpen, integendeel. Over alles geeft hij zijn mening. Organiseert Tom Barman zijn 01/10 concerten? De Wever bombardeert hem in 'Shut the fuck up' meteen tot "de nieuwste chef polarisatie" die "de rechtse os almaar vetter voert." Goed wetende, aldus De Wever, "dat een os toch nooit potent wordt." De Wever weet bovendien maar al te goed dat je als columnist het best op de man speelt: plak een gezicht op je stuk en de kans op reactie is groter. Prins Laurent, "een veredelde werkloze", moet het ontgelden in 'Koninklijke defenestraties', en meteen krijgt De Wever nog maar eens de kans om zich te ontpoppen als volbloed republikein.
Al wie in Vlaanderen politiek ook maar iets te betekenen heeft, wordt door De Wever door de mangel gehaald. Daarbij aanvaardt hij het predicaat conservatief enthousiast als 'geuzennaam'. "Al was het maar als loutere provocatie van het politiek correct denkende establishment waaraan ik een gloeiende hekel heb", erkent hij. Als conservatief heeft hij het constant over de noodzaak van civiele waarden als vriendschap, trouw, solidariteit, respect, intellectuele eerlijkheid, moed en burgerzin; bouwstenen voor de uitbouw van een harmonieuze samenleving. Een samenleving, zo weet De Wever, is in wezen organisch en dus niet maakbaar. Mei '68 maakte komaf met tradities en instituties, De Wever maakt komaf met Mei '68.
Het kostbare weefsel is een verzameling van columns die op het ogenblik dat ze neergepend waren de gewenste impact hadden. Vandaag zijn ze ? grotendeels ? verouderd en hebben ze telkens een inleiding nodig. [Ron Hermans]
Laat hieronder weten op welk e-mailadres je een bericht wil krijgen als dit item beschikbaar is. Dit is geen reservering. Je krijgt geen voorrang om dit item te lenen.
Je gaat akkoord dat we je een mail sturen om je aanvraag te bevestigen en je te verwittigen wanneer jouw artikel binnen is. Deze mails zijn eenmalig. Je kan je toestemming op elk moment intrekken via de link in de bevestigingsmail.