Zwaluwenspel : sterven, weggaan en weer terugkomen
Zeina Abirached (Auteur)
Beschikbaarheid en plaats in de bibliotheek
1 exemplaar
Beschikbaarheid | Uitgave | Plaats in de bib |
---|---|---|
Aanwezig |
Oog & Blik, cop. 2008 |
Vitrinekast 7.4.VRE |
ARhus - De Munt magazijn
1 exemplaar
Beschikbaarheid | Uitgave | Plaats in de bib |
---|---|---|
Magazijn |
Oog & Blik, cop. 2008 |
MAGAZIJN : STRIPS VOLWASSENEN: ENKEL NA MAGAZIJNRESERVATIE : BEELDROMAN : ABIR |
Besprekingen
31/12/2008
Oorlog is wachten in solidariteit. Dat is, bondig uitgedrukt, het onderwerp van deze bijzondere striproman uit Libanon. Op een avond in Oost-Beiroet 1984 geraken de ouders van twee jonge kinderen niet meer thuis omdat er hevige bombardementen plaatsvinden. De kinderen worden opgevangen door een oude vrouw in de hal van hun appartement, de enige ruimte die ze nog kunnen bewonen. De hal vult zich geleidelijk aan met andere bewoners van het gebouw en er ontstaat een gemengde sfeer van gezelligheid en spanning. Hun levens zijn getekend door de burgeroorlog, en allen vragen zich af of de ouders het zullen halen. De avond blijkt ten slotte ook een scharniermoment te zijn in hun verdere levens.
Een appartement als site voor een caleidoscopisch verhaal is een vertrouwd gegeven in de niet-westerse en postkoloniale literatuur. Abirached verkleint die ruimte nog tot een enkele hal en voegt er een eenheid van tijd (een enkele avond) aan toe. Zo verhoogt ze de dramatische lading van haar verhaal, waarbij haar opvallende tekenstijl voorkomt dat er een verstikkend gevoel ontstaat. Abirached tekent geen overvolle hal, maar belicht telkens individuen, voorwerpen of decoratieve details. Wanneer ze een groepstekening maakt, zet ze de personages nevenschikkend naast elkaar, waarbij repetitieve elementen de aandacht naar zich toetrekken. Herhaling, stilering, ongewone patronen en perspectieven, heel gevarieerde kaderopbouw vormen de hoofdelementen van haar tekenstijl en zorgen voor een visueel erg interessant en verrassend stripalbum. De zwart-wittekening en de eenvoudige gezichten met amandelvormige ogen mogen dan herinneren aan Marjane Satrapi, striptechnisch gaat Abirached veel verder. Anders dan David B., die zowel voor haar als voor Satrapi een leermeester was, gaat ze niet voor overvolle kaders en geladen persoonstekening, maar streeft ze naar architecturaal uitgepuurde ruimtes. Dat laat ze meteen blijken in de indrukwekkende woordloze openingspagina's met straatscènes waarin je geleidelijk aan het geteisterde en gebarricadeerde Beiroet herkent. In andere scènes gebruikt ze architecturale elementen om op indirecte wijze de beladen sfeer en gevoelens te vertolken. In hun grappige voorkomen ontladen die elementen de sfeer ook een beetje. Het eindeloze wachten op nieuws van de ouders beeldt ze bv. uit in een gedurfde lange sequens van steeds hetzelfde groepsportret, waarbij details verschillen, pufjes van sigarettenrook zich opstapelen en 'tik tak' ballonnetjes zich aaneenrijgen tot een soort chemische structuur.
Trage en repetitieve sequensen komen vaak voor in dit stripalbum. Ze vragen geduld en intens kijken van de lezer, maar de voldoening is groot. Af en toe houdt Abirached een goede vondst iets te lang aan, maar haar ongewone, grafisch gestuurde blik op haar jeugdherinneringen levert een ongemeen boeiende en verrassende striproman op. [Chris Bulcaen]
Gerard Zeegers
Strips worden tegenwoordig steeds vaker gebruikt om ook 'de realiteit' weer te geven. Zo zijn er 'papieren documentaires' over oorlogsgebieden zoals van Joe Sacco en autobiografische stripromans van tekenaars die over hun verleden vertellen, zoals Marjane Satrapi met 'Persepolis'. Dat laatste boek lijkt als voorbeeld te hebben gediend voor de Libanese Zeina Abirached. Waar Satrapi vertelt over opgroeien tijdens de Iraanse revolutie, toont Abirached ons hoe zij en haar familie gebukt gingen onder de burgeroorlog in Beiroet. Niet alleen het onderwerp heeft veel raakvlakken met Satrapi's verfilmde succesboek, ook de tekenstijl is bijna een kopie daarvan. Het nadeel is alleen dat Abirached een nog beperkter tekenaar is dan Satrapi (die al vrij rudimentair werkte met zwart-wit). Abirached laat regelmatig doodleuk een en hetzelfde plaatje pagina's lang staan, terwijl ze alleen de tekstballonnen wijzigt. Dat maakt dit boek erg statisch en soms zelfs onleesbaar. Ook gebeurt er echt heel weinig in het huis waar de tekenares schuilt tegen de oorlog. Er komen mensen langs die nieuws brengen, maar alle informatie is daardoor indirect. 'Zwaluwenspel' is dan ook niet meer dan een slap aftreksel van 'Persepolis'.
Suggesties
Krijg een e-mail wanneer dit item beschikbaar is
Laat hieronder weten op welk e-mailadres je een bericht wil krijgen als dit item beschikbaar is. Dit is geen reservering. Je krijgt geen voorrang om dit item te lenen.
Je gaat akkoord dat we je een mail sturen om je aanvraag te bevestigen en je te verwittigen wanneer jouw artikel binnen is. Deze mails zijn eenmalig. Je kan je toestemming op elk moment intrekken via de link in de bevestigingsmail.