Klaproos
Serge Simonart
1 exemplaar
Beschikbaarheid | Uitgave | Plaats in de bib |
---|---|---|
Magazijn |
Lannoo, 2008 |
MAGAZIJN : FICTIE : ENKEL NA MAGAZIJNRESERVATIE : MAG F 6286 |
31/12/2008
Onder het motto 'deelnemen is beter dan beschrijven' werd journalist Serge Simonart een pionier op het vlak van de participerende journalistiek. Voor het tijdschrift 'Humo' schreef hij diverse reportages waarin hij undercover in een bepaald milieu infiltreerde. Deze reportages werden gebundeld in Van onze man in de schaamstreek (1997) en Onze man undercover (2007). Nu is er een voortreffelijke derde uitgave, met opnieuw reportages die eerder in verkorte versie in 'Humo' verschenen.
Vorig jaar publiceerde de Nederlandse schrijver Ilja Leonard Pfeiffer Second life: verhalen en reportages uit een tweede leven, waarin hij in de huid kroop van een sexy vrouw en vaststelde dat bijna 80 % van de vrouwen op het internet door mannen gespeeld worden. Serge Simonart voerde hetzelfde experiment uit, maar dit keer niet in de wereld van 'second life', maar in de chatrooms op het internet. Dit vormde het uitgangspunt voor het bijzonder ontluisterende titelverhaal van de bundel Onze man is een vrouw. Elke dag voerde Simonart onder een andere nickname chatsessies, zichzelf als een heteroseksuele of hitsige biseksuele jonge vrouw aanbiedend. Het dubbelleven leidde warempel bijna tot een identiteitscrisis bij de journalist. De reportage werd opgesmukt met talrijke voorbeelden van hilarische en vettige conversaties. Mensen met weinig aan de verbeelding overlatende nicknames als 'hete poes' en 'geile geert', chatten met een hardnekkigheid die de journalist verraste. Een virtuele speeltuin waarin 'dot cons', 'wouldbees' en 'freaks' de boventoon voeren.
Beschaafder ging het eraan toe in 'Onze man op de Oriënt Express', al slaagt Simonart er ook hier in om het laagje vernis van de voorname treinreizigers snel af te krabben. Ook in de andere opgenomen verhalen, waarin de journalist respectievelijk helderziende werd, in de loopgraven van 1914-18 ploegde, of een galadiner bijwoonde met hoge militairen, bulken uit van de kleinmenselijke petite histoire. Serge Simonart verwoordt in het nawoord zijn ambitieuze missie als volgt: "Wat ik in een Onze Man-artikel probeer te doen, is een biotoop van binnenuit te observeren en te beschrijven. Ik wil de andere kant zien. Niet iemands chique hemd, maar wel de vetvlek erop. Niet iemands imago, maar wel de barst daarin. Niet de ratelende monoloog, maar de veelbetekenende stiltes tussen twee zinnen in". Naast het titelverhaal is vooral 'Onze man in Dianaland', over de pelgrimstocht naar het graf van Prinses Diana, bijzonder geslaagd in die missie. Het zijn portretten van mensen van vlees en bloed, met kleine mankementen en gedreven door een bevreemdend fanatisme. Simonart is de hippe journalist die altijd tongue in cheek blijft, ook al danst hij als observator/participant soms op een wel heel erg slap koord. Enerzijds toont hij mededogen en respect voor zijn beautiful losers en hun excentrieke milieu, waarin hij overigens moeiteloos kan infiltreren. Anderzijds verraadt de ironische ondertoon in zijn relaas het typische superioriteitsgevoel van het slimste jongentje van de klas, dat het eigenlijk wel allemaal veel beter weet. Het is deze dubbelzinnigheid die intrigeert. De geportretteerde mensen krijgen een gezicht en een geschiedenis, maar worden in ruil ook ongenadig in hun hemd gezet. Dat geeft op zijn beurt een messcherp beeld van de undercoverjournalist, die onder het mom van zijn zoektocht naar authenticiteit zonder al te veel scrupules kan scoren op de kap van deze enigszins ontspoorde zielen. Maar meeslepend en af en toe erg ontroerend zijn deze reportages zeer zeker, ze vormen als semiliteraire kortverhalen een brug tussen de ontwapende reportages uit het televisieprogramma 'Man bijt hond' en de artikelenreeks die eerder in 'Humo' verscheen. Het adagium dat mensen niet bedrogen worden maar zichzelf bedriegen, wordt andermaal treffend geïllustreerd. [Laurent Meese]
Redactie Vlabin-VBC
Dit boek bundelt opnieuw zes reportages uit het Vlaamse tijdschrift 'Humo' waarvoor Serge Simonart undercover infiltreerde in een 'excentriek' milieu. Eerder verschenen onder meer 'Van onze man in de schaamstreek' (1997) en 'Onze man undercover' (2007)*. Voor het titelverhaal gaf Simonart zich tijdens erotische chatsessies uit als vrouw. De reportage werd opgesmukt met talrijke hilarische en vulgaire conversaties. In 'Onze man op de Oriënt Express' gaat het er dan weer heel wat beschaafder aan toe, al slaagt Simonart er ook hier gemakkelijk in om het laagje vernis van de voorname treinreizigers af te krabben. Verder vernemen we onder meer hoe Simonart helderziende wordt, in de loopgraven van 1914-18 ploegt, of een galadiner bijwoont met hoge militairen. Enerzijds toont Simonart in zijn reportages mededogen voor zijn 'beautiful losers', anderzijds verraadt de ironische ondertoon het typische superioriteitsgevoel van het slimste jongentje van de klas. Ondanks die dubbelzinnigheid weten de tragikomische, spits geschreven verhalen je zeker mee te slepen. Achteraan volgt een retrospectief naschrift.
Laat hieronder weten op welk e-mailadres je een bericht wil krijgen als dit item beschikbaar is. Dit is geen reservering. Je krijgt geen voorrang om dit item te lenen.
Je gaat akkoord dat we je een mail sturen om je aanvraag te bevestigen en je te verwittigen wanneer jouw artikel binnen is. Deze mails zijn eenmalig. Je kan je toestemming op elk moment intrekken via de link in de bevestigingsmail.