Mevrouw de aanklager : oog in oog met de grootste misdadigers van deze tijd en de cultuur van de straffeloosheid : een terugblik
Carla Del Ponte (Auteur), Chuck Sudetic (Medewerker)
Beschikbaarheid en plaats in de bibliotheek
ARhus - De Munt
1 exemplaar
Beschikbaarheid | Uitgave | Plaats in de bib |
---|---|---|
Aanwezig |
De Bezige Bij, 2008 |
VERDIEPING 4 : BLAUWE TOREN : RECHT : 398.22 PONT |
ARhus - De Munt magazijn
1 exemplaar
Beschikbaarheid | Uitgave | Plaats in de bib |
---|---|---|
Magazijn |
De Bezige Bij, 2008 |
MAGAZIJN : NON-FICTIE : ENKEL NA MAGAZIJNRESERVATIE : 398.22 PONT |
Besprekingen
31/12/2008
De Zwitserse Carla del Ponte was sinds 1999 hoofdaanklaagster van het Rwanda- en Joegoslavië-tribunaal (resp. tot 2003 en 2007). De publicatie van haar memoires leidde tot grote controverse, vooral door haar onaangekondigde beschuldigingen over een vermeende Albanese organenhandel tijdens de Kosovo-oorlog (1999), waarvan enkele honderden vermiste Serviërs het slachtoffer werden. In ruim 500 pagina's krijg je een goed beeld van Del Pontes avonturen om de oorlogsmisdadigers voor het gerecht te brengen (de Italiaanse titel luidt dan ook La caccia, wat de jacht betekent). In de eerste twee hoofdstukken vertelt Del Ponte over haar privéleven en haar carrière vóór het Tribunaal. Daarin speelt de gewelddadige moord in 1992 op haar toenmalige collega, de Siciliaanse maffiarechter Falcone, een belangrijke rol. Later zal ze die dramatische gebeurtenis vergelijken met de moord op de Servische premier Zoran ini in 2003.
Op pagina 14 introduceert Del Ponte de "muro di gomma", de rubberen muur waartegen ze telkens zal blijven aanlopen: "de afwijzing die zo is verpakt dat ze er niet uitziet als een afwijzing". Wat Del Ponte al gauw ontdekt, is dat niet alleen de landen van de beklaagden, maar zelfs de eerste (westerse) pleitbezorgers van het Tribunaal niet altijd wensen mee te werken. Del Pontes zoektocht naar gerechtigheid is een lange en eenzame weg. Net zoals het pad van de zovele slachtoffers. Maar het zijn net die slachtoffers die Del Pontes drijvende kracht blijven vormen.
Het grootste deel van Del Pontes memoires betreft ex-Joegoslavië. Tot in den treure toe lezen we over de moeizame communicatie met Servië, de valse beloftes, de tegenwerkingen van de post-Milo?evi-overheid. De Servische "muro di gomma" is gigantisch. Maar dat geldt evengoed voor de Kroaten. Franjo Tuman, de eerste president van het onafhankelijke Kroatië, heeft eerst jaren bewijslast kunnen doen verdwijnen en het was pas na zijn dood in 1999 dat er publiekelijk stemmen opgingen over de eigen, bedenkelijke rol in de zogenaamde Vaderlandse Oorlog (1991-1995). Ook enkele Kosovaarse, tot politici omgetunede leiders van het UCK (het Kosovaarse Bevrijdingsleger) werden aangeklaagd voor oorlogsmisdaden. De bekendste was de kersverse premier van Kosovo, Ramush Haradinaj. Het proces, dat leidde tot een vrijspraak, werd gekenmerkt door intimidaties van getuigen en verdacht veel internationale solidariteit voor Haradinaj. Het frustreerde Del Ponte ten zeerste.
Bij de oprichting van het Joegoslavië-tribunaal in 1993 werd de aanklagers verzekerd dat ze volkomen onafhankelijk konden werken. Elk land heeft echter het recht om medewerking te weigeren. Zo weigerde ook de Navo om dossiers te tonen op vraag van Del Ponte over de controversiële bombardementen op Servië in 1999. Del Ponte windt er op het einde van haar boek dan ook geen doekjes om wanneer ze het bitter heeft over "de muro di gomma" die liep van Brussel naar Londen naar Parijs naar Rome naar Washington en zo door naar New York, alsof verder iedereen alles vergeten was." [Sven Peeters]
Drs. Marianne van den Heuvel
In december 2007 nam Del Ponte na acht jaar afscheid als hoofdaanklager van verschillende oorlogstribunalen en een jaar later brengt zij haar boek op de markt, waarin ze gedetailleerd haar aandeel in de verschillende tribunalen beschrijft. Het boek begint veelbetekenend met de anekdote uit haar jeugd dat ze met haar broers adders ving. Het beeld dat ze daarmee van zichzelf schetst, is dat ze onverschrokken is. Ze is een vrouw die in een mannenwereld van misdadigers en diplomaten functioneert, van dure tassen houdt, een bepaald merk sigaretten, dure auto's en loonsverhoging. 'Na acht jaar Den Haag groeide het besef dat ik gefaald had', schrijft ze aan het eind. Het boek bevat aanbevelingen en winstpunten, geen register, wel een lijst met korte beschrijvingen van de verschillende personen. Critici menen dat ze te weinig heeft gedaan, de lezer vraagt zich af of ze in haar positie niet meer had kunnen bereiken. Het antwoord van Del Ponte is een regelmatig verwijzen naar 'de muur van rubber' waardoor ze haar doelen niet heeft kunnen bereiken. De materie is ingewikkeld, het boek erover is gecompliceerd. De toon is zakelijk. Interessant voor alle betrokkenen en voor iedereen die haar de afgelopen jaren in de media gevolgd heeft.
Suggesties
Krijg een e-mail wanneer dit item beschikbaar is
Laat hieronder weten op welk e-mailadres je een bericht wil krijgen als dit item beschikbaar is. Dit is geen reservering. Je krijgt geen voorrang om dit item te lenen.
Je gaat akkoord dat we je een mail sturen om je aanvraag te bevestigen en je te verwittigen wanneer jouw artikel binnen is. Deze mails zijn eenmalig. Je kan je toestemming op elk moment intrekken via de link in de bevestigingsmail.