Mille anni che sto qui
Mariolina Venezia
1 exemplaar
Beschikbaarheid | Uitgave | Plaats in de bib |
---|---|---|
Magazijn |
Wereldbibliotheek, cop. 2007 |
MAGAZIJN : FICTIE : ENKEL NA MAGAZIJNRESERVATIE : VENE |
31/12/2008
Met haar debuutroman Ik ben hier al duizend jaar won de Zuid-Italiaanse Mariolina Venezia (geb. 1961) meteen de prestigieuze Premio Campiello 2007. Het is een familiesaga die bijna 150 jaar geschiedenis vertelt van de Falcone's uit Grottole, een dorpje in de Zuid-Italiaanse regio Basilicata. De kroniek wordt gekleurd door een gevarieerd taalgebruik, en Venezia vermengt moeiteloos heel uiteenlopende registers. De Lucanische namen van personen en plaatsen scheppen nog wel een wat magische sfeer, maar jammer genoeg mis je in de vertaling het dialect uit het origineel.
De hoofdrollen worden vertolkt door vrouwen die zonder morren de zwaarste lasten dragen in een periode of een maatschappij die door mannen wordt gedomineerd. Op het moment dat Italië nog verwikkeld is in zijn strijd om onafhankelijkheid, wachten de Falcone's na zes dochters krampachtig op de geboorte van een mannelijke erfgenaam. Wanneer de gebeden van don Francesco eindelijk worden gehoord, lijkt het lot van de familie gered. Later blijkt echter dat het Oreste, zijn enige zoon, tot don Francesco's wanhoop aan mannelijkheid ontbreekt. Bovendien toont hij geen enkele interesse in zijn vaders zaken. Een ongeluk komt volgens de vooruitziende don Francesco nooit alleen, en met de komst van een rebellerende bandietenbende, die zoals vele andere tijdens de eerste jaren van de pasgeboren Italiaanse staat in de meridionale provincies een ware oorlog uitvecht met het nog maar net opgerichte leger, kondigt zich het noodlottige einde van de don en zijn rijkdom aan. Na zijn dood raakt de familie aan lagerwal. Een aantal jaren later loopt het dorp Grottole leeg. Het beloftevolle beeld van 'la Merica' overtuigt vele inwoners in te schepen en ook het uitbreken van de Eerste Wereldoorlog vergt slachtoffers. Ten slotte wordt don Francesco's achterkleindochter Gioia het feitelijke hoofdpersonage van het verhaal. Van kindsbeen af is Gioia een onrustig, onverzadigbaar meisje met een sterke persoonlijkheid. Zij breekt met alles, ook met haar familie, komt in de jaren '70 in aanraking met het feminisme en het communisme en trekt naar Parijs. Na een ongeregelde periode blijft zij alleen achter en beslist ze terug te keren naar Grottole. De enige persoon die haar weet te bedaren is haar oude grootmoeder Candida, met even oude familieverhalen. "Ik geloof dat ik hier al duizend jaar ben," zegt ze 's morgens nog, en diezelfde dag gaat ze "met een laatste vleugje ijdelheid" heen. Aan haar grootmoeders sterfbed voelt Gioia plots een redeloze blijdschap.
Hoewel de wereld rond Grottole van bij de Italiaanse eenmaking tot de val van de Berlijnse muur sterk verandert, lijkt die maar weinig invloed op het dorp te hebben. Venezia slaagt er mooi in 150 jaar Italiaanse en Europese geschiedenis te verweven met het introspectieve verhaal van Gioia, maar het ritme is soms zo traag dat het er wel echt 1000 lijken. De afloop van de plot, waar het hoofdpersonage "in het reine komt met haar verleden of haar afkomst en daardoor rust vindt in haar leven", is ten slotte misschien wat slap. En toch, met een debuut als Ik ben hier al duizend jaar kun je er niet omheen, Mariolina Venezia belooft veel. Hopelijk wordt het minder lang wachten op een tweede roman dan op de verfilming van haar debuut. [Jan Mertens]
Pim de Glas
De familie Falcone woont in het dorpje Grottole in Lucania, in Zuid-Italië. Het verhaal begint in 1861, met de eenwording van Italië, en loopt door tot 1989, de val van de Berlijnse muur. De lotgevallen van een aantal familieleden van verschillende generaties worden beschreven tegen de achtergrond van de historische, politieke en economische ontwikkelingen van het land. Fictie en realiteit gaan hand in hand. Vrouwen zijn degenen die de geschiedenis gestalte geven, een geschiedenis van achterlijkheid, oorlog, sociale tegenstellingen, persoonlijke conflicten, liefdesavonturen. Met een levendige stijl en veel liefde voor land en volk beschrijft de schrijfster (1961) het Italiaanse leven. Haar aanpak wekt herinneringen aan het 'magisch realisme' van Marquez in "100 jaar eenzaamheid". Kleine druk.
Laat hieronder weten op welk e-mailadres je een bericht wil krijgen als dit item beschikbaar is. Dit is geen reservering. Je krijgt geen voorrang om dit item te lenen.
Je gaat akkoord dat we je een mail sturen om je aanvraag te bevestigen en je te verwittigen wanneer jouw artikel binnen is. Deze mails zijn eenmalig. Je kan je toestemming op elk moment intrekken via de link in de bevestigingsmail.