Clapton : de autobiografie

58 studioalbums heeft Eric Clapton (geb. 1945) op zijn conto, en ook al staat daar de soundtrack van 'Lethal Weapon II' tussen en waren zijn laatste muzikale worpen ('Back Home' en 'Road to Escondido') het concipiëren niet waard, de Brit is toch een fenomeen. Na het veelbesproken geroddel in Crossroads van Michael Schumacher (Little, Brown & Co, 1995) is dit boek van Clapton zelf toch net wat eerlijker, en zeker even interessant om lezen.

Want Claptons verhaal is, naast ontzettend open, ook best gedetailleerd, hoewel de grote lijnen niet uit het oog worden verloren. Doorspekt met grappige, maar evenveel tragikomische anekdotes, leest het leven van de 62-jarige Clapton als een automatrice à grande vitesse. Zo is zijn herinnering aan die dag in 1985, toen hij op vraag van Pete Townshend meewerkte aan Live Aid, pijnlijk hilarisch. Op van de zenuwen na het zien van The Four Tops, wier tomeloze energie en prachtig Motownorkest hem veel ontzag inboezemden, moest de band in een beklemmende en opgejaagde sfeer zien om te gaan met het ene technische euvel na het andere. Zaken die destijds aan de kijker vast zijn voorbijgegaan, maar een perfectionist als Clapton onthoudt zoiets. Erg grappig zijn ook de talloze malen dat hij, bedwelmd door de spiriti, zich onsterfelijk belachelijk maakt voor vrouwlief Pattie Boyd (die hij nota bene gepikt had van George Harrison).

Hoewel dit boek maar in geringe mate Clapton voor beginners is (het gros gescoorde hits en de dood van zijn zoontje Conor bv.), is dit ook geen voer voor de ware Claptonmaan, die liever focust op de muzikale exploten. Claptons verhaal is persoonlijk, het gaat bv. niet zo diep in op Cream en The Yardbirds, en nog minder op Derek and the Domino's. Wel belangrijk voor Clapton zijn die gebeurtenissen die hem als mens in het recente verleden veranderden, zoals het lange herstel van zijn heroïne- en alcoholverslaving, de nieuwe vrouw in zijn leven, en de strijd om na de dood van zijn zoon Conor niet weer aan zijn verslavingen toe te geven.

Clapton schreef met deze autobiografie de ultieme schuldbrief van een man die niet al te zeker overkomt en tegelijk rockster is. Met deze eerlijke bekentenis schrijft hij van op een afstand en zonder zelfmedelijden een aantal pijnlijke zaken van zich af, zoals de oorzaken van zijn schuwheid (de valse ouders-perikelen) en de moeilijke periode na de breuk met Boyd (die 'Laila' voor hem schreef, en voor wie hij 'Wonderful Tonight' componeerde). Dat deze gebeurtenissen voor hem verstrekkend waren, uit zich in de wijze waarop hij door de decennia heen in de bluesrockscene stond: bescheiden in een oerwoud van schreeuwende ego's. Sinds hij op zijn dertiende op een gitaar begon te tokkelen, tot aan de ontdekking van zijn eigen geluid en de samenwerking met alle andere grootheden, was Slowhand vooral bescheiden. Zoals hij het in het boek zegt: "Gitaarspelen is bluffen, het verdoezelt al je zwakke kanten." [Peter Verlaak]