Zero
Tsugumi Ohba
6 exemplaren
Beschikbaarheid | Uitgave | Volume | Plaats in de bib |
---|---|---|---|
Uitgeleend
|
Kana, 2007-2010 |
12 |
VERDIEPING 2 : DUIVELSHOEK : STRIPS : MANGA : DEAT |
Aanwezig |
Kana, 2007-2010 |
10 |
VERDIEPING 2 : DUIVELSHOEK : STRIPS : MANGA : DEAT |
Aanwezig |
Kana, 2007-2010 |
6 |
VERDIEPING 2 : DUIVELSHOEK : STRIPS : MANGA : DEAT |
Aanwezig |
Kana, 2007-2010 |
8 |
VERDIEPING 2 : DUIVELSHOEK : STRIPS : MANGA : DEAT |
Aanwezig |
Kana, 2007-2010 |
2 |
VERDIEPING 2 : DUIVELSHOEK : STRIPS : MANGA : DEAT |
Niet beschikbaar |
Kana, 2007-2010 |
1 |
VERDIEPING 2 : DUIVELSHOEK : STRIPS : MANGA : DEAT |
Aanwezig |
Kana, 2007-2010 |
4 |
VERDIEPING 2 : DUIVELSHOEK : STRIPS : MANGA : DEAT |
Aanwezig |
Kana, 2007-2010 |
5 |
VERDIEPING 2 : DUIVELSHOEK : STRIPS : MANGA : DEAT |
31/05/2012
Death Note (デスノート, desu nōto) is een manga serie van de hand van tekenaar Takeshi Obata (小畑健, Obata Takeshi) en scenarist Tsugumi Ohba (大場つぐみ, Ōba Tsugumi). In Japan werd de serie voor het eerst gepubliceerd door Shueisha in het manga tijdschrift Weekly Shōnen Jump. Van december 2003 tot mei 2006 verschenen 108 afleveringen.[1]
Later, van mei 2004 tot oktober 2006, werd het ook gepubliceerd als twaalfdelige reeks in tankōbon formaat. In de V.S. publiceerde Viz Media de reeks. De Nederlandstalige versie is vanaf 2007 uitgegeven door Kana, in een zeer behoorlijke vertaling uit het Japans. [2]
In Japan en later de V.S. verscheen overigens ook een dertiende deel, "How to read", een encyclopedische gids voor het Death Note universum met biografieën van de personages, interviews met de auteurs e.d. [3]
Death Note is iets speciaals. Het is geen manga waar je doorheen raast, aan een tempo van een paar seconden per pagina, maar vraagt enige concentratie. Het overgrote deel van de serie bestaat namelijk uit mensen die plannen maken, complotteren om mekaar te slim af te zijn en pagina-lange verbale gevechten aangaan. Zelfs als er fysiek actie is dan wordt die overschaduwd door hersenspelletjes zoals bij de fameuze episode in volume 3 waarin de beide hoofdpersonages mekaar zestien pagina's mentaal aftasten tijdens het spelen van een tenniswedstrijd. In die zin is het absoluut geen klassieke shōnen manga, doorgaans gekenmerkt door veel avontuur en actie, met een duidelijke scheiding tussen goed en kwaad en bevolkt door eerder, wel, naïeve personages. Ondanks de flinke hoevelheden tekst heb je zelden het gevoel dat het langdradig of vergezocht is. Integendeel, zeker in de eerste zes delen zorgen de verrassende plotwendingen voor een aantal intense episodes, ondanks het ontbreken van enige vorm van fysieke actie.
In essentie is Death Note het verhaal van een seriemoordenaar versus een dedective die hem probeert te stoppen. De seriemoordenaar is een scholier (Light Yagami) uit het middelbaar die toevallig in het bezit komt van een magisch notaboekje dat hem toelaat om eender wie te doden door de naam van het slachtoffer er in te schrijven terwijl hij zich diens aangezicht voor de geest haalt.
De plot draait rond de pogingen van Light om, onder de naam Kira (van het Engels killer), de wereld te zuiveren van alle kwaad en het ingewikkelde kat-en-muis spel met dedective L en zijn opvolgers Near en Mello in het tweede deel van de serie. Kira helpt steeds meer misdadigers het hoekje om en wordt een hype bij de Japanse jeugd, hele televisiestations zetten er op in… niet te verwonderen dat ie wat naast zijn schoenen begint te lopen. Hij ziet zichzelf als de god van een nieuwe, betere wereld. Hoe hij bij het realiseren van die wereld te werk gaat is niet overdreven sympathiek maar eigenlijk best geloofwaardig (voor een manga).
Het hoofdpersonage naast Kira is "L", een superdedective met wereldwijde invloed en een zeer ontwikkeld kennisnetwerk. De eerste zes delen volgt de slimme zetten in de schaakwedstrijd tussen Light en L. In de tweede zes delen wordt de rol van tegenstander overgenomen door de twee opvolgers van L, Mello en Near.
Ryuk, de shinigami (letterlijk: god van de dood) die Light volgt verdient ook vermelding. Uit pure verveling laat die namelijk zijn Death Note op de aarde neervallen --“om te zien wat er zou gebeuren”-- en start zo een verhaal van twaalf afleveringen . Hij is zelfs zo attent om een gebruiksaanwijzing in het Engels toe te voegen, de Death Note regels.[4] Een shinigami is in tegenstelling tot wat men mogelijk zou denken geen element uit de Japanse folklore, maar een in de Meiji periode[5] samen met de Westerse cartoons geïmporteerd cultuurfenomeen: Magere Hein. Van één Magere Hein naar een hele wereld vol met zulke schepsels is in manga maar een kleine stap.
De meeste personages zijn nogal eendimensionaal en kunnen wat meer achtergrond gebruiken. Death Note heeft niet de pakweg 8000 pagina's van klassiekers als Kozure Ōkami[6] maar toch, op twaalf delen / 108 afleveringen moet wat meer karakterontwikkeling mogelijk zijn. De uitzondering hierop is het hoofdpersonage Kira die, geheel in lijn met de voorspelling van de shinigami, minder en minder gelukkig wordt en stap voor stap zijn jeugd lijkt te verliezen. Culminerend in de laatste scène waar hij helemaal zichzelf verliest.
Ook de tekenstijl is zeer genietbaar, scherp en realistisch, net zoals de personages. De covers zijn mooi en Ryuk en de andere shinigami zijn indrukwekkend weergegeven. Soms is de drukke achtergrond gecombineerd met veel tekst een beetje zwaar op de hand, maar al bij al blijft het fijn om naar te kijken.
Wat me zijdelings ook opviel tijdens het lezen van de serie was dat ook in Death Note, net zoals in zoveel andere Japanse manga, de machtsverhouding met de V.S. impliciet aan bod komt. Het onevenwicht in de politiek-militaire verhouding tussen de landen in realiteit wordt gretig hersteld en zelfs omgedraaid: de president van de Verenigde Staten is compleet machteloos tegen de Japanse Kira, de FBI wordt probleemloos buiten spel gezet. Andere voorbeelden van het spelen met die machtsverhouding zijn bijvoorbeeld te vinden in het werk van Kawaguchi Kaiji (かわぐちかいじ), met name in Zipang en The Silent Service (沈黙の艦隊 chinmoku no kantai); of recenter in 20th Century Boys.
Wat rond een manga gebeurt is vaak even interessant als de inhoud van de manga zelf. Ook bij Death Note is dit het geval. Copycat fenomenen genereren tot jaren na de oorspronkelijke publicatie heel wat media-activiteit, tot in Brussel toe.[7] Death Note heeft een levendige Livejournal community[8], er is een wiki met 151 artikels aanvullende info bijeengeschreven[9], inspireert tot het schrijven van essays[10] en natuurlijk is er veel fan fiction, 14578 items in de Death Note sectie van fanfiction.net[11]
Indien het nog niet duidelijk zou zijn: Death Note is zeker een aanrader. Vooral het virtuoos scenario maakt het één van de meest succesvolle manga van de laatste jaren.
[1] De lijst: http://en.wikipedia.org/wiki/List_of_Death_Note_chapters
[2] Uitgeverij Kana: http://www.mangakana.com/nl/s600/Death-Note.html
[3] http://deathnote.wikia.com/wiki/Death_Note:_How_To_Read_13
[4] De regels http://www.deathnote.com.au/rules/
[5] Eind 19e eeuw
[6] Lone Wolf and Cub http://en.wikipedia.org/wiki/Kozure_Okami
[7] De zogenaamde mangamoord in Brussel in 2007.
[8] http://community.livejournal.com/death_note/
[9] http://deathnote.wikia.com/wiki
[10] http://deathnotes.kefi.org/essays/andrew_unattainable.html
[11] http://www.fanfiction.net/anime/Death_Note/
[Hans Coppens]
31/05/2012
Death Note (デスノート, desu nōto) is een manga serie van de hand van tekenaar Takeshi Obata (小畑健, Obata Takeshi) en scenarist Tsugumi Ohba (大場つぐみ, Ōba Tsugumi). In Japan werd de serie voor het eerst gepubliceerd door Shueisha in het manga tijdschrift Weekly Shōnen Jump. Van december 2003 tot mei 2006 verschenen 108 afleveringen.[1]
Later, van mei 2004 tot oktober 2006, werd het ook gepubliceerd als twaalfdelige reeks in tankōbon formaat. In de V.S. publiceerde Viz Media de reeks. De Nederlandstalige versie is vanaf 2007 uitgegeven door Kana, in een zeer behoorlijke vertaling uit het Japans. [2]
In Japan en later de V.S. verscheen overigens ook een dertiende deel, "How to read", een encyclopedische gids voor het Death Note universum met biografieën van de personages, interviews met de auteurs e.d. [3]
Death Note is iets speciaals. Het is geen manga waar je doorheen raast, aan een tempo van een paar seconden per pagina, maar vraagt enige concentratie. Het overgrote deel van de serie bestaat namelijk uit mensen die plannen maken, complotteren om mekaar te slim af te zijn en pagina-lange verbale gevechten aangaan. Zelfs als er fysiek actie is dan wordt die overschaduwd door hersenspelletjes zoals bij de fameuze episode in volume 3 waarin de beide hoofdpersonages mekaar zestien pagina's mentaal aftasten tijdens het spelen van een tenniswedstrijd. In die zin is het absoluut geen klassieke shōnen manga, doorgaans gekenmerkt door veel avontuur en actie, met een duidelijke scheiding tussen goed en kwaad en bevolkt door eerder, wel, naïeve personages. Ondanks de flinke hoevelheden tekst heb je zelden het gevoel dat het langdradig of vergezocht is. Integendeel, zeker in de eerste zes delen zorgen de verrassende plotwendingen voor een aantal intense episodes, ondanks het ontbreken van enige vorm van fysieke actie.
In essentie is Death Note het verhaal van een seriemoordenaar versus een dedective die hem probeert te stoppen. De seriemoordenaar is een scholier (Light Yagami) uit het middelbaar die toevallig in het bezit komt van een magisch notaboekje dat hem toelaat om eender wie te doden door de naam van het slachtoffer er in te schrijven terwijl hij zich diens aangezicht voor de geest haalt.
De plot draait rond de pogingen van Light om, onder de naam Kira (van het Engels killer), de wereld te zuiveren van alle kwaad en het ingewikkelde kat-en-muis spel met dedective L en zijn opvolgers Near en Mello in het tweede deel van de serie. Kira helpt steeds meer misdadigers het hoekje om en wordt een hype bij de Japanse jeugd, hele televisiestations zetten er op in… niet te verwonderen dat ie wat naast zijn schoenen begint te lopen. Hij ziet zichzelf als de god van een nieuwe, betere wereld. Hoe hij bij het realiseren van die wereld te werk gaat is niet overdreven sympathiek maar eigenlijk best geloofwaardig (voor een manga).
Het hoofdpersonage naast Kira is "L", een superdedective met wereldwijde invloed en een zeer ontwikkeld kennisnetwerk. De eerste zes delen volgt de slimme zetten in de schaakwedstrijd tussen Light en L. In de tweede zes delen wordt de rol van tegenstander overgenomen door de twee opvolgers van L, Mello en Near.
Ryuk, de shinigami (letterlijk: god van de dood) die Light volgt verdient ook vermelding. Uit pure verveling laat die namelijk zijn Death Note op de aarde neervallen --“om te zien wat er zou gebeuren”-- en start zo een verhaal van twaalf afleveringen . Hij is zelfs zo attent om een gebruiksaanwijzing in het Engels toe te voegen, de Death Note regels.[4] Een shinigami is in tegenstelling tot wat men mogelijk zou denken geen element uit de Japanse folklore, maar een in de Meiji periode[5] samen met de Westerse cartoons geïmporteerd cultuurfenomeen: Magere Hein. Van één Magere Hein naar een hele wereld vol met zulke schepsels is in manga maar een kleine stap.
De meeste personages zijn nogal eendimensionaal en kunnen wat meer achtergrond gebruiken. Death Note heeft niet de pakweg 8000 pagina's van klassiekers als Kozure Ōkami[6] maar toch, op twaalf delen / 108 afleveringen moet wat meer karakterontwikkeling mogelijk zijn. De uitzondering hierop is het hoofdpersonage Kira die, geheel in lijn met de voorspelling van de shinigami, minder en minder gelukkig wordt en stap voor stap zijn jeugd lijkt te verliezen. Culminerend in de laatste scène waar hij helemaal zichzelf verliest.
Ook de tekenstijl is zeer genietbaar, scherp en realistisch, net zoals de personages. De covers zijn mooi en Ryuk en de andere shinigami zijn indrukwekkend weergegeven. Soms is de drukke achtergrond gecombineerd met veel tekst een beetje zwaar op de hand, maar al bij al blijft het fijn om naar te kijken.
Wat me zijdelings ook opviel tijdens het lezen van de serie was dat ook in Death Note, net zoals in zoveel andere Japanse manga, de machtsverhouding met de V.S. impliciet aan bod komt. Het onevenwicht in de politiek-militaire verhouding tussen de landen in realiteit wordt gretig hersteld en zelfs omgedraaid: de president van de Verenigde Staten is compleet machteloos tegen de Japanse Kira, de FBI wordt probleemloos buiten spel gezet. Andere voorbeelden van het spelen met die machtsverhouding zijn bijvoorbeeld te vinden in het werk van Kawaguchi Kaiji (かわぐちかいじ), met name in Zipang en The Silent Service (沈黙の艦隊 chinmoku no kantai); of recenter in 20th Century Boys.
Wat rond een manga gebeurt is vaak even interessant als de inhoud van de manga zelf. Ook bij Death Note is dit het geval. Copycat fenomenen genereren tot jaren na de oorspronkelijke publicatie heel wat media-activiteit, tot in Brussel toe.[7] Death Note heeft een levendige Livejournal community[8], er is een wiki met 151 artikels aanvullende info bijeengeschreven[9], inspireert tot het schrijven van essays[10] en natuurlijk is er veel fan fiction, 14578 items in de Death Note sectie van fanfiction.net[11]
Indien het nog niet duidelijk zou zijn: Death Note is zeker een aanrader. Vooral het virtuoos scenario maakt het één van de meest succesvolle manga van de laatste jaren.
[1] De lijst: http://en.wikipedia.org/wiki/List_of_Death_Note_chapters
[2] Uitgeverij Kana: http://www.mangakana.com/nl/s600/Death-Note.html
[3] http://deathnote.wikia.com/wiki/Death_Note:_How_To_Read_13
[4] De regels http://www.deathnote.com.au/rules/
[5] Eind 19e eeuw
[6] Lone Wolf and Cub http://en.wikipedia.org/wiki/Kozure_Okami
[7] De zogenaamde mangamoord in Brussel in 2007.
[8] http://community.livejournal.com/death_note/
[9] http://deathnote.wikia.com/wiki
[10] http://deathnotes.kefi.org/essays/andrew_unattainable.html
[11] http://www.fanfiction.net/anime/Death_Note/
[Hans Coppens]
31/05/2012
Death Note (デスノート, desu nōto) is een manga serie van de hand van tekenaar Takeshi Obata (小畑健, Obata Takeshi) en scenarist Tsugumi Ohba (大場つぐみ, Ōba Tsugumi). In Japan werd de serie voor het eerst gepubliceerd door Shueisha in het manga tijdschrift Weekly Shōnen Jump. Van december 2003 tot mei 2006 verschenen 108 afleveringen.[1]
Later, van mei 2004 tot oktober 2006, werd het ook gepubliceerd als twaalfdelige reeks in tankōbon formaat. In de V.S. publiceerde Viz Media de reeks. De Nederlandstalige versie is vanaf 2007 uitgegeven door Kana, in een zeer behoorlijke vertaling uit het Japans. [2]
In Japan en later de V.S. verscheen overigens ook een dertiende deel, "How to read", een encyclopedische gids voor het Death Note universum met biografieën van de personages, interviews met de auteurs e.d. [3]
Death Note is iets speciaals. Het is geen manga waar je doorheen raast, aan een tempo van een paar seconden per pagina, maar vraagt enige concentratie. Het overgrote deel van de serie bestaat namelijk uit mensen die plannen maken, complotteren om mekaar te slim af te zijn en pagina-lange verbale gevechten aangaan. Zelfs als er fysiek actie is dan wordt die overschaduwd door hersenspelletjes zoals bij de fameuze episode in volume 3 waarin de beide hoofdpersonages mekaar zestien pagina's mentaal aftasten tijdens het spelen van een tenniswedstrijd. In die zin is het absoluut geen klassieke shōnen manga, doorgaans gekenmerkt door veel avontuur en actie, met een duidelijke scheiding tussen goed en kwaad en bevolkt door eerder, wel, naïeve personages. Ondanks de flinke hoevelheden tekst heb je zelden het gevoel dat het langdradig of vergezocht is. Integendeel, zeker in de eerste zes delen zorgen de verrassende plotwendingen voor een aantal intense episodes, ondanks het ontbreken van enige vorm van fysieke actie.
In essentie is Death Note het verhaal van een seriemoordenaar versus een dedective die hem probeert te stoppen. De seriemoordenaar is een scholier (Light Yagami) uit het middelbaar die toevallig in het bezit komt van een magisch notaboekje dat hem toelaat om eender wie te doden door de naam van het slachtoffer er in te schrijven terwijl hij zich diens aangezicht voor de geest haalt.
De plot draait rond de pogingen van Light om, onder de naam Kira (van het Engels killer), de wereld te zuiveren van alle kwaad en het ingewikkelde kat-en-muis spel met dedective L en zijn opvolgers Near en Mello in het tweede deel van de serie. Kira helpt steeds meer misdadigers het hoekje om en wordt een hype bij de Japanse jeugd, hele televisiestations zetten er op in… niet te verwonderen dat ie wat naast zijn schoenen begint te lopen. Hij ziet zichzelf als de god van een nieuwe, betere wereld. Hoe hij bij het realiseren van die wereld te werk gaat is niet overdreven sympathiek maar eigenlijk best geloofwaardig (voor een manga).
Het hoofdpersonage naast Kira is "L", een superdedective met wereldwijde invloed en een zeer ontwikkeld kennisnetwerk. De eerste zes delen volgt de slimme zetten in de schaakwedstrijd tussen Light en L. In de tweede zes delen wordt de rol van tegenstander overgenomen door de twee opvolgers van L, Mello en Near.
Ryuk, de shinigami (letterlijk: god van de dood) die Light volgt verdient ook vermelding. Uit pure verveling laat die namelijk zijn Death Note op de aarde neervallen --“om te zien wat er zou gebeuren”-- en start zo een verhaal van twaalf afleveringen . Hij is zelfs zo attent om een gebruiksaanwijzing in het Engels toe te voegen, de Death Note regels.[4] Een shinigami is in tegenstelling tot wat men mogelijk zou denken geen element uit de Japanse folklore, maar een in de Meiji periode[5] samen met de Westerse cartoons geïmporteerd cultuurfenomeen: Magere Hein. Van één Magere Hein naar een hele wereld vol met zulke schepsels is in manga maar een kleine stap.
De meeste personages zijn nogal eendimensionaal en kunnen wat meer achtergrond gebruiken. Death Note heeft niet de pakweg 8000 pagina's van klassiekers als Kozure Ōkami[6] maar toch, op twaalf delen / 108 afleveringen moet wat meer karakterontwikkeling mogelijk zijn. De uitzondering hierop is het hoofdpersonage Kira die, geheel in lijn met de voorspelling van de shinigami, minder en minder gelukkig wordt en stap voor stap zijn jeugd lijkt te verliezen. Culminerend in de laatste scène waar hij helemaal zichzelf verliest.
Ook de tekenstijl is zeer genietbaar, scherp en realistisch, net zoals de personages. De covers zijn mooi en Ryuk en de andere shinigami zijn indrukwekkend weergegeven. Soms is de drukke achtergrond gecombineerd met veel tekst een beetje zwaar op de hand, maar al bij al blijft het fijn om naar te kijken.
Wat me zijdelings ook opviel tijdens het lezen van de serie was dat ook in Death Note, net zoals in zoveel andere Japanse manga, de machtsverhouding met de V.S. impliciet aan bod komt. Het onevenwicht in de politiek-militaire verhouding tussen de landen in realiteit wordt gretig hersteld en zelfs omgedraaid: de president van de Verenigde Staten is compleet machteloos tegen de Japanse Kira, de FBI wordt probleemloos buiten spel gezet. Andere voorbeelden van het spelen met die machtsverhouding zijn bijvoorbeeld te vinden in het werk van Kawaguchi Kaiji (かわぐちかいじ), met name in Zipang en The Silent Service (沈黙の艦隊 chinmoku no kantai); of recenter in 20th Century Boys.
Wat rond een manga gebeurt is vaak even interessant als de inhoud van de manga zelf. Ook bij Death Note is dit het geval. Copycat fenomenen genereren tot jaren na de oorspronkelijke publicatie heel wat media-activiteit, tot in Brussel toe.[7] Death Note heeft een levendige Livejournal community[8], er is een wiki met 151 artikels aanvullende info bijeengeschreven[9], inspireert tot het schrijven van essays[10] en natuurlijk is er veel fan fiction, 14578 items in de Death Note sectie van fanfiction.net[11]
Indien het nog niet duidelijk zou zijn: Death Note is zeker een aanrader. Vooral het virtuoos scenario maakt het één van de meest succesvolle manga van de laatste jaren.
[1] De lijst: http://en.wikipedia.org/wiki/List_of_Death_Note_chapters
[2] Uitgeverij Kana: http://www.mangakana.com/nl/s600/Death-Note.html
[3] http://deathnote.wikia.com/wiki/Death_Note:_How_To_Read_13
[4] De regels http://www.deathnote.com.au/rules/
[5] Eind 19e eeuw
[6] Lone Wolf and Cub http://en.wikipedia.org/wiki/Kozure_Okami
[7] De zogenaamde mangamoord in Brussel in 2007.
[8] http://community.livejournal.com/death_note/
[9] http://deathnote.wikia.com/wiki
[10] http://deathnotes.kefi.org/essays/andrew_unattainable.html
[11] http://www.fanfiction.net/anime/Death_Note/
[Hans Coppens]
31/05/2012
Death Note (デスノート, desu nōto) is een manga serie van de hand van tekenaar Takeshi Obata (小畑健, Obata Takeshi) en scenarist Tsugumi Ohba (大場つぐみ, Ōba Tsugumi). In Japan werd de serie voor het eerst gepubliceerd door Shueisha in het manga tijdschrift Weekly Shōnen Jump. Van december 2003 tot mei 2006 verschenen 108 afleveringen.[1]
Later, van mei 2004 tot oktober 2006, werd het ook gepubliceerd als twaalfdelige reeks in tankōbon formaat. In de V.S. publiceerde Viz Media de reeks. De Nederlandstalige versie is vanaf 2007 uitgegeven door Kana, in een zeer behoorlijke vertaling uit het Japans. [2]
In Japan en later de V.S. verscheen overigens ook een dertiende deel, "How to read", een encyclopedische gids voor het Death Note universum met biografieën van de personages, interviews met de auteurs e.d. [3]
Death Note is iets speciaals. Het is geen manga waar je doorheen raast, aan een tempo van een paar seconden per pagina, maar vraagt enige concentratie. Het overgrote deel van de serie bestaat namelijk uit mensen die plannen maken, complotteren om mekaar te slim af te zijn en pagina-lange verbale gevechten aangaan. Zelfs als er fysiek actie is dan wordt die overschaduwd door hersenspelletjes zoals bij de fameuze episode in volume 3 waarin de beide hoofdpersonages mekaar zestien pagina's mentaal aftasten tijdens het spelen van een tenniswedstrijd. In die zin is het absoluut geen klassieke shōnen manga, doorgaans gekenmerkt door veel avontuur en actie, met een duidelijke scheiding tussen goed en kwaad en bevolkt door eerder, wel, naïeve personages. Ondanks de flinke hoevelheden tekst heb je zelden het gevoel dat het langdradig of vergezocht is. Integendeel, zeker in de eerste zes delen zorgen de verrassende plotwendingen voor een aantal intense episodes, ondanks het ontbreken van enige vorm van fysieke actie.
In essentie is Death Note het verhaal van een seriemoordenaar versus een dedective die hem probeert te stoppen. De seriemoordenaar is een scholier (Light Yagami) uit het middelbaar die toevallig in het bezit komt van een magisch notaboekje dat hem toelaat om eender wie te doden door de naam van het slachtoffer er in te schrijven terwijl hij zich diens aangezicht voor de geest haalt.
De plot draait rond de pogingen van Light om, onder de naam Kira (van het Engels killer), de wereld te zuiveren van alle kwaad en het ingewikkelde kat-en-muis spel met dedective L en zijn opvolgers Near en Mello in het tweede deel van de serie. Kira helpt steeds meer misdadigers het hoekje om en wordt een hype bij de Japanse jeugd, hele televisiestations zetten er op in… niet te verwonderen dat ie wat naast zijn schoenen begint te lopen. Hij ziet zichzelf als de god van een nieuwe, betere wereld. Hoe hij bij het realiseren van die wereld te werk gaat is niet overdreven sympathiek maar eigenlijk best geloofwaardig (voor een manga).
Het hoofdpersonage naast Kira is "L", een superdedective met wereldwijde invloed en een zeer ontwikkeld kennisnetwerk. De eerste zes delen volgt de slimme zetten in de schaakwedstrijd tussen Light en L. In de tweede zes delen wordt de rol van tegenstander overgenomen door de twee opvolgers van L, Mello en Near.
Ryuk, de shinigami (letterlijk: god van de dood) die Light volgt verdient ook vermelding. Uit pure verveling laat die namelijk zijn Death Note op de aarde neervallen --“om te zien wat er zou gebeuren”-- en start zo een verhaal van twaalf afleveringen . Hij is zelfs zo attent om een gebruiksaanwijzing in het Engels toe te voegen, de Death Note regels.[4] Een shinigami is in tegenstelling tot wat men mogelijk zou denken geen element uit de Japanse folklore, maar een in de Meiji periode[5] samen met de Westerse cartoons geïmporteerd cultuurfenomeen: Magere Hein. Van één Magere Hein naar een hele wereld vol met zulke schepsels is in manga maar een kleine stap.
De meeste personages zijn nogal eendimensionaal en kunnen wat meer achtergrond gebruiken. Death Note heeft niet de pakweg 8000 pagina's van klassiekers als Kozure Ōkami[6] maar toch, op twaalf delen / 108 afleveringen moet wat meer karakterontwikkeling mogelijk zijn. De uitzondering hierop is het hoofdpersonage Kira die, geheel in lijn met de voorspelling van de shinigami, minder en minder gelukkig wordt en stap voor stap zijn jeugd lijkt te verliezen. Culminerend in de laatste scène waar hij helemaal zichzelf verliest.
Ook de tekenstijl is zeer genietbaar, scherp en realistisch, net zoals de personages. De covers zijn mooi en Ryuk en de andere shinigami zijn indrukwekkend weergegeven. Soms is de drukke achtergrond gecombineerd met veel tekst een beetje zwaar op de hand, maar al bij al blijft het fijn om naar te kijken.
Wat me zijdelings ook opviel tijdens het lezen van de serie was dat ook in Death Note, net zoals in zoveel andere Japanse manga, de machtsverhouding met de V.S. impliciet aan bod komt. Het onevenwicht in de politiek-militaire verhouding tussen de landen in realiteit wordt gretig hersteld en zelfs omgedraaid: de president van de Verenigde Staten is compleet machteloos tegen de Japanse Kira, de FBI wordt probleemloos buiten spel gezet. Andere voorbeelden van het spelen met die machtsverhouding zijn bijvoorbeeld te vinden in het werk van Kawaguchi Kaiji (かわぐちかいじ), met name in Zipang en The Silent Service (沈黙の艦隊 chinmoku no kantai); of recenter in 20th Century Boys.
Wat rond een manga gebeurt is vaak even interessant als de inhoud van de manga zelf. Ook bij Death Note is dit het geval. Copycat fenomenen genereren tot jaren na de oorspronkelijke publicatie heel wat media-activiteit, tot in Brussel toe.[7] Death Note heeft een levendige Livejournal community[8], er is een wiki met 151 artikels aanvullende info bijeengeschreven[9], inspireert tot het schrijven van essays[10] en natuurlijk is er veel fan fiction, 14578 items in de Death Note sectie van fanfiction.net[11]
Indien het nog niet duidelijk zou zijn: Death Note is zeker een aanrader. Vooral het virtuoos scenario maakt het één van de meest succesvolle manga van de laatste jaren.
[1] De lijst: http://en.wikipedia.org/wiki/List_of_Death_Note_chapters
[2] Uitgeverij Kana: http://www.mangakana.com/nl/s600/Death-Note.html
[3] http://deathnote.wikia.com/wiki/Death_Note:_How_To_Read_13
[4] De regels http://www.deathnote.com.au/rules/
[5] Eind 19e eeuw
[6] Lone Wolf and Cub http://en.wikipedia.org/wiki/Kozure_Okami
[7] De zogenaamde mangamoord in Brussel in 2007.
[8] http://community.livejournal.com/death_note/
[9] http://deathnote.wikia.com/wiki
[10] http://deathnotes.kefi.org/essays/andrew_unattainable.html
[11] http://www.fanfiction.net/anime/Death_Note/
[Hans Coppens]
31/05/2012
Death Note (デスノート, desu nōto) is een manga serie van de hand van tekenaar Takeshi Obata (小畑健, Obata Takeshi) en scenarist Tsugumi Ohba (大場つぐみ, Ōba Tsugumi). In Japan werd de serie voor het eerst gepubliceerd door Shueisha in het manga tijdschrift Weekly Shōnen Jump. Van december 2003 tot mei 2006 verschenen 108 afleveringen.[1]
Later, van mei 2004 tot oktober 2006, werd het ook gepubliceerd als twaalfdelige reeks in tankōbon formaat. In de V.S. publiceerde Viz Media de reeks. De Nederlandstalige versie is vanaf 2007 uitgegeven door Kana, in een zeer behoorlijke vertaling uit het Japans. [2]
In Japan en later de V.S. verscheen overigens ook een dertiende deel, "How to read", een encyclopedische gids voor het Death Note universum met biografieën van de personages, interviews met de auteurs e.d. [3]
Death Note is iets speciaals. Het is geen manga waar je doorheen raast, aan een tempo van een paar seconden per pagina, maar vraagt enige concentratie. Het overgrote deel van de serie bestaat namelijk uit mensen die plannen maken, complotteren om mekaar te slim af te zijn en pagina-lange verbale gevechten aangaan. Zelfs als er fysiek actie is dan wordt die overschaduwd door hersenspelletjes zoals bij de fameuze episode in volume 3 waarin de beide hoofdpersonages mekaar zestien pagina's mentaal aftasten tijdens het spelen van een tenniswedstrijd. In die zin is het absoluut geen klassieke shōnen manga, doorgaans gekenmerkt door veel avontuur en actie, met een duidelijke scheiding tussen goed en kwaad en bevolkt door eerder, wel, naïeve personages. Ondanks de flinke hoevelheden tekst heb je zelden het gevoel dat het langdradig of vergezocht is. Integendeel, zeker in de eerste zes delen zorgen de verrassende plotwendingen voor een aantal intense episodes, ondanks het ontbreken van enige vorm van fysieke actie.
In essentie is Death Note het verhaal van een seriemoordenaar versus een dedective die hem probeert te stoppen. De seriemoordenaar is een scholier (Light Yagami) uit het middelbaar die toevallig in het bezit komt van een magisch notaboekje dat hem toelaat om eender wie te doden door de naam van het slachtoffer er in te schrijven terwijl hij zich diens aangezicht voor de geest haalt.
De plot draait rond de pogingen van Light om, onder de naam Kira (van het Engels killer), de wereld te zuiveren van alle kwaad en het ingewikkelde kat-en-muis spel met dedective L en zijn opvolgers Near en Mello in het tweede deel van de serie. Kira helpt steeds meer misdadigers het hoekje om en wordt een hype bij de Japanse jeugd, hele televisiestations zetten er op in… niet te verwonderen dat ie wat naast zijn schoenen begint te lopen. Hij ziet zichzelf als de god van een nieuwe, betere wereld. Hoe hij bij het realiseren van die wereld te werk gaat is niet overdreven sympathiek maar eigenlijk best geloofwaardig (voor een manga).
Het hoofdpersonage naast Kira is "L", een superdedective met wereldwijde invloed en een zeer ontwikkeld kennisnetwerk. De eerste zes delen volgt de slimme zetten in de schaakwedstrijd tussen Light en L. In de tweede zes delen wordt de rol van tegenstander overgenomen door de twee opvolgers van L, Mello en Near.
Ryuk, de shinigami (letterlijk: god van de dood) die Light volgt verdient ook vermelding. Uit pure verveling laat die namelijk zijn Death Note op de aarde neervallen --“om te zien wat er zou gebeuren”-- en start zo een verhaal van twaalf afleveringen . Hij is zelfs zo attent om een gebruiksaanwijzing in het Engels toe te voegen, de Death Note regels.[4] Een shinigami is in tegenstelling tot wat men mogelijk zou denken geen element uit de Japanse folklore, maar een in de Meiji periode[5] samen met de Westerse cartoons geïmporteerd cultuurfenomeen: Magere Hein. Van één Magere Hein naar een hele wereld vol met zulke schepsels is in manga maar een kleine stap.
De meeste personages zijn nogal eendimensionaal en kunnen wat meer achtergrond gebruiken. Death Note heeft niet de pakweg 8000 pagina's van klassiekers als Kozure Ōkami[6] maar toch, op twaalf delen / 108 afleveringen moet wat meer karakterontwikkeling mogelijk zijn. De uitzondering hierop is het hoofdpersonage Kira die, geheel in lijn met de voorspelling van de shinigami, minder en minder gelukkig wordt en stap voor stap zijn jeugd lijkt te verliezen. Culminerend in de laatste scène waar hij helemaal zichzelf verliest.
Ook de tekenstijl is zeer genietbaar, scherp en realistisch, net zoals de personages. De covers zijn mooi en Ryuk en de andere shinigami zijn indrukwekkend weergegeven. Soms is de drukke achtergrond gecombineerd met veel tekst een beetje zwaar op de hand, maar al bij al blijft het fijn om naar te kijken.
Wat me zijdelings ook opviel tijdens het lezen van de serie was dat ook in Death Note, net zoals in zoveel andere Japanse manga, de machtsverhouding met de V.S. impliciet aan bod komt. Het onevenwicht in de politiek-militaire verhouding tussen de landen in realiteit wordt gretig hersteld en zelfs omgedraaid: de president van de Verenigde Staten is compleet machteloos tegen de Japanse Kira, de FBI wordt probleemloos buiten spel gezet. Andere voorbeelden van het spelen met die machtsverhouding zijn bijvoorbeeld te vinden in het werk van Kawaguchi Kaiji (かわぐちかいじ), met name in Zipang en The Silent Service (沈黙の艦隊 chinmoku no kantai); of recenter in 20th Century Boys.
Wat rond een manga gebeurt is vaak even interessant als de inhoud van de manga zelf. Ook bij Death Note is dit het geval. Copycat fenomenen genereren tot jaren na de oorspronkelijke publicatie heel wat media-activiteit, tot in Brussel toe.[7] Death Note heeft een levendige Livejournal community[8], er is een wiki met 151 artikels aanvullende info bijeengeschreven[9], inspireert tot het schrijven van essays[10] en natuurlijk is er veel fan fiction, 14578 items in de Death Note sectie van fanfiction.net[11]
Indien het nog niet duidelijk zou zijn: Death Note is zeker een aanrader. Vooral het virtuoos scenario maakt het één van de meest succesvolle manga van de laatste jaren.
[1] De lijst: http://en.wikipedia.org/wiki/List_of_Death_Note_chapters
[2] Uitgeverij Kana: http://www.mangakana.com/nl/s600/Death-Note.html
[3] http://deathnote.wikia.com/wiki/Death_Note:_How_To_Read_13
[4] De regels http://www.deathnote.com.au/rules/
[5] Eind 19e eeuw
[6] Lone Wolf and Cub http://en.wikipedia.org/wiki/Kozure_Okami
[7] De zogenaamde mangamoord in Brussel in 2007.
[8] http://community.livejournal.com/death_note/
[9] http://deathnote.wikia.com/wiki
[10] http://deathnotes.kefi.org/essays/andrew_unattainable.html
[11] http://www.fanfiction.net/anime/Death_Note/
[Hans Coppens]
31/05/2012
Death Note (デスノート, desu nōto) is een manga serie van de hand van tekenaar Takeshi Obata (小畑健, Obata Takeshi) en scenarist Tsugumi Ohba (大場つぐみ, Ōba Tsugumi). In Japan werd de serie voor het eerst gepubliceerd door Shueisha in het manga tijdschrift Weekly Shōnen Jump. Van december 2003 tot mei 2006 verschenen 108 afleveringen.[1]
Later, van mei 2004 tot oktober 2006, werd het ook gepubliceerd als twaalfdelige reeks in tankōbon formaat. In de V.S. publiceerde Viz Media de reeks. De Nederlandstalige versie is vanaf 2007 uitgegeven door Kana, in een zeer behoorlijke vertaling uit het Japans. [2]
In Japan en later de V.S. verscheen overigens ook een dertiende deel, "How to read", een encyclopedische gids voor het Death Note universum met biografieën van de personages, interviews met de auteurs e.d. [3]
Death Note is iets speciaals. Het is geen manga waar je doorheen raast, aan een tempo van een paar seconden per pagina, maar vraagt enige concentratie. Het overgrote deel van de serie bestaat namelijk uit mensen die plannen maken, complotteren om mekaar te slim af te zijn en pagina-lange verbale gevechten aangaan. Zelfs als er fysiek actie is dan wordt die overschaduwd door hersenspelletjes zoals bij de fameuze episode in volume 3 waarin de beide hoofdpersonages mekaar zestien pagina's mentaal aftasten tijdens het spelen van een tenniswedstrijd. In die zin is het absoluut geen klassieke shōnen manga, doorgaans gekenmerkt door veel avontuur en actie, met een duidelijke scheiding tussen goed en kwaad en bevolkt door eerder, wel, naïeve personages. Ondanks de flinke hoevelheden tekst heb je zelden het gevoel dat het langdradig of vergezocht is. Integendeel, zeker in de eerste zes delen zorgen de verrassende plotwendingen voor een aantal intense episodes, ondanks het ontbreken van enige vorm van fysieke actie.
In essentie is Death Note het verhaal van een seriemoordenaar versus een dedective die hem probeert te stoppen. De seriemoordenaar is een scholier (Light Yagami) uit het middelbaar die toevallig in het bezit komt van een magisch notaboekje dat hem toelaat om eender wie te doden door de naam van het slachtoffer er in te schrijven terwijl hij zich diens aangezicht voor de geest haalt.
De plot draait rond de pogingen van Light om, onder de naam Kira (van het Engels killer), de wereld te zuiveren van alle kwaad en het ingewikkelde kat-en-muis spel met dedective L en zijn opvolgers Near en Mello in het tweede deel van de serie. Kira helpt steeds meer misdadigers het hoekje om en wordt een hype bij de Japanse jeugd, hele televisiestations zetten er op in… niet te verwonderen dat ie wat naast zijn schoenen begint te lopen. Hij ziet zichzelf als de god van een nieuwe, betere wereld. Hoe hij bij het realiseren van die wereld te werk gaat is niet overdreven sympathiek maar eigenlijk best geloofwaardig (voor een manga).
Het hoofdpersonage naast Kira is "L", een superdedective met wereldwijde invloed en een zeer ontwikkeld kennisnetwerk. De eerste zes delen volgt de slimme zetten in de schaakwedstrijd tussen Light en L. In de tweede zes delen wordt de rol van tegenstander overgenomen door de twee opvolgers van L, Mello en Near.
Ryuk, de shinigami (letterlijk: god van de dood) die Light volgt verdient ook vermelding. Uit pure verveling laat die namelijk zijn Death Note op de aarde neervallen --“om te zien wat er zou gebeuren”-- en start zo een verhaal van twaalf afleveringen . Hij is zelfs zo attent om een gebruiksaanwijzing in het Engels toe te voegen, de Death Note regels.[4] Een shinigami is in tegenstelling tot wat men mogelijk zou denken geen element uit de Japanse folklore, maar een in de Meiji periode[5] samen met de Westerse cartoons geïmporteerd cultuurfenomeen: Magere Hein. Van één Magere Hein naar een hele wereld vol met zulke schepsels is in manga maar een kleine stap.
De meeste personages zijn nogal eendimensionaal en kunnen wat meer achtergrond gebruiken. Death Note heeft niet de pakweg 8000 pagina's van klassiekers als Kozure Ōkami[6] maar toch, op twaalf delen / 108 afleveringen moet wat meer karakterontwikkeling mogelijk zijn. De uitzondering hierop is het hoofdpersonage Kira die, geheel in lijn met de voorspelling van de shinigami, minder en minder gelukkig wordt en stap voor stap zijn jeugd lijkt te verliezen. Culminerend in de laatste scène waar hij helemaal zichzelf verliest.
Ook de tekenstijl is zeer genietbaar, scherp en realistisch, net zoals de personages. De covers zijn mooi en Ryuk en de andere shinigami zijn indrukwekkend weergegeven. Soms is de drukke achtergrond gecombineerd met veel tekst een beetje zwaar op de hand, maar al bij al blijft het fijn om naar te kijken.
Wat me zijdelings ook opviel tijdens het lezen van de serie was dat ook in Death Note, net zoals in zoveel andere Japanse manga, de machtsverhouding met de V.S. impliciet aan bod komt. Het onevenwicht in de politiek-militaire verhouding tussen de landen in realiteit wordt gretig hersteld en zelfs omgedraaid: de president van de Verenigde Staten is compleet machteloos tegen de Japanse Kira, de FBI wordt probleemloos buiten spel gezet. Andere voorbeelden van het spelen met die machtsverhouding zijn bijvoorbeeld te vinden in het werk van Kawaguchi Kaiji (かわぐちかいじ), met name in Zipang en The Silent Service (沈黙の艦隊 chinmoku no kantai); of recenter in 20th Century Boys.
Wat rond een manga gebeurt is vaak even interessant als de inhoud van de manga zelf. Ook bij Death Note is dit het geval. Copycat fenomenen genereren tot jaren na de oorspronkelijke publicatie heel wat media-activiteit, tot in Brussel toe.[7] Death Note heeft een levendige Livejournal community[8], er is een wiki met 151 artikels aanvullende info bijeengeschreven[9], inspireert tot het schrijven van essays[10] en natuurlijk is er veel fan fiction, 14578 items in de Death Note sectie van fanfiction.net[11]
Indien het nog niet duidelijk zou zijn: Death Note is zeker een aanrader. Vooral het virtuoos scenario maakt het één van de meest succesvolle manga van de laatste jaren.
[1] De lijst: http://en.wikipedia.org/wiki/List_of_Death_Note_chapters
[2] Uitgeverij Kana: http://www.mangakana.com/nl/s600/Death-Note.html
[3] http://deathnote.wikia.com/wiki/Death_Note:_How_To_Read_13
[4] De regels http://www.deathnote.com.au/rules/
[5] Eind 19e eeuw
[6] Lone Wolf and Cub http://en.wikipedia.org/wiki/Kozure_Okami
[7] De zogenaamde mangamoord in Brussel in 2007.
[8] http://community.livejournal.com/death_note/
[9] http://deathnote.wikia.com/wiki
[10] http://deathnotes.kefi.org/essays/andrew_unattainable.html
[11] http://www.fanfiction.net/anime/Death_Note/
[Hans Coppens]
Baldi Dekker
Pocketuitgave (zwart-wit) van een Japanse manga-strip. Het is doodsaai in de wereld van de shinigami (engelen des doods). Een van hen, Ryuk, vertrekt naar de mensenwereld en laat daar zijn 'death note' vallen. In dit magische notitieboekje noteren shinigami de namen van hen die moeten sterven. Ze kunnen er zelfs de omstandigheden mee manipuleren. Light Yagami, een briljante student en zoon van de politiechef van Japan, vindt de death note. Zodra hij de mogelijkheden ontdekt, begint hij criminelen te elimineren. Hij wil een 'ideale nieuwe wereld scheppen'. Om de criminelen angst aan te jagen, laat Light al zijn slachtoffers sterven aan een hartaanval. De misdaadcijfers dalen inderdaad spectaculair, maar wereldwijd maakt de politie jacht op de mysterieuze moordenaar 'Kira'. Ironisch genoeg wordt zijn vader afgevaardigd naar de taskforce die Kira moet arresteren. Leider 'L' van de taskforce vermoedt dat Kira vanuit Japan opereert. Wordt vervolgd… Een bijzonder spannend verhaal, vertaald in fraai realistisch tekenwerk. Het album leest op z'n Japans: van achter naar voren en van rechts naar links. Vanaf ca. 16 jaar.
Laat hieronder weten op welk e-mailadres je een bericht wil krijgen als dit item beschikbaar is. Dit is geen reservering. Je krijgt geen voorrang om dit item te lenen.
Je gaat akkoord dat we je een mail sturen om je aanvraag te bevestigen en je te verwittigen wanneer jouw artikel binnen is. Deze mails zijn eenmalig. Je kan je toestemming op elk moment intrekken via de link in de bevestigingsmail.