De ogen van Sitting Bull
Mireille Geus
1 exemplaar
Beschikbaarheid | Uitgave | Plaats in de bib |
---|---|---|
Magazijn |
Karakter, cop. 2007 |
MAGAZIJN : BEELD EN GELUID : ENKEL NA MAGAZIJNRESERVATIE : MU4 G72 |
31/12/2009
In "Big" laat Mireille Geus Lizzy, die ook wel Dizzy wordt genoemd, aan het woord. Lizzy is een eenzelvig meisje, dat graag toekijkt vanaf de zijlijn. Voor Lizzy gaat alles om haar heen een beetje te snel. Bovendien kan ze erg moeilijk verwoorden wat ze denkt en wil. Omdat ze zo 'speciaal' is gaat ze naar een 'speciale' school. Vrienden en vriendinnen heeft ze niet. Tot er op een dag een nieuw meisje in het dorp komt wonen: Abigail. Ze is dik en heeft blonde krullen en wil dat iedereen haar Big noemt. Big kiest Lizzy uit om haar vriendin te worden, maar de vriendschap maakt Lizzy tegelijkertijd blij en onzeker. Big is immers een ontzettend bazig kind. Uit angst haar enige 'vriendin' te verliezen, doet Lizzy alles wat Big haar opdraagt. De situatie loopt volledig uit de hand wanneer Big Lizzy betrekt bij een plan om een aantal pesterige jongens uit het dorp te grazen te nemen. Ook al was Big de aanstookster, ze schuift de schuld volledig in de schoenen van Lizzy.
De hoofdstukken waarin Lizzy vertelt over haar vriendschap met Big worden afgewisseld met passages die zich afspelen op het politiekantoor. Als lezer weet je van bij het begin dat er iets ergs is gebeurd, maar de ware toedracht van de gebeurtenissen krijg je pas veel later te lezen. Op die manier weet Mireille Geus een perfecte spanning op te bouwen. Toch vallen niet alle puzzelstukjes helemaal op hun plaats. Zo kom je niet te weten waaróm Big zo'n moeilijk, bazig en gevaarlijk kind is. Haar achtergrond komt nauwelijks aan bod. Bijzonder storend is dat gebrek aan informatie echter niet. De nadruk ligt immers op de gedachten en gevoelens van Lizzy, een personage dat op een zeer treffende wijze door de schrijfster wordt neergezet. Je vóélt hoe Lizzy worstelt om aan de klauwen van Big te ontsnappen.
De schrijfstijl van Mireille Geus is eenvoudig en sober, maar heel accuraat. Met weinig woorden slaagt ze erin veel te zeggen en de lezer te betrekken bij het verhaal van Lizzy. Zonder moraliserend te zijn, toont Geus met dit boek aan dat je niet minder of dommer bent, omdat je anders bent. Er bestaan gewoon verschillende manieren om in het leven te staan. Het volgende fragment maakt dat voor mij op een eenvoudige, maar mooie manier duidelijk: "Mijn moeder zegt vaak: 'Lieverd, je moet meer meedoen. Niet altijd aan de zijlijn kijken hoe anderen leven.' Maar ik vind dat onzin. Vanaf de zijlijn kijken is ook leven. Net zoals mijn oma het altijd erg vindt als ik lang slaap. 'Zonde van je dag,' zegt ze dan. Maar als je droomt leef je ook, maak je dingen mee. Waarom is dat minder waard dan alles wat je met je ogen open kunt meemaken?" "Big" is spannend, beklijvend en integer. Het audioboek, voorgelezen door Geus zelf, is een aanrader. Ieder hoofdstuk (aangekondigd door een gelaten deuntje) wordt verteld met een natuurlijke stem, aangename klemtonen en de nodige rustpauzes tussen de scènes. [Reine De Pelseneer]
Redactie
Integrale weergave van het gelijknamige boek*, voorgelezen door de auteur. Lizzy is licht verstandelijk gehandicapt. Buurtgenootjes negeren of pesten haar, noemen haar 'mongool'. En dan komt Big (Abigail) in de buurt wonen. Zij benoemt zichzelf tot Lizzy's vriendin, maar de verhouding tussen de onzekere en trage Lizzy en de door de wol geverfde Big is volkomen scheef. Big blijkt een verwaarloosd kind te zijn en heeft waar ze ook woonde een spoor van wandaden achtergelaten. Ook Lizzy weet ze mee te slepen in haar agressieve en criminele handelwijze. Het verhaal opent met een brief van Big, waarin gerefereerd wordt aan een dramatische gebeurtenis, precies een jaar geleden. Lizzy vertelt vervolgens wat zich een jaar daarvoor heeft afgespeeld. Het verhaal is geschreven in korte zinnen en in toegankelijke taal. Toch is het niet eenvoudig, door het onderwerp, maar vooral door de keuze van de hoofdpersoon. Identificatie met Lizzy is niet eenvoudig. In de reflectie van Lizzy op haar eigen gedrag klinkt (te veel) de volwassen auteur door. Een mooi, goed geschreven verhaal, dat waarschijnlijk slechts een klein publiek zal weten te veroveren. Gouden Griffel 2006. Vanaf ca. 10 jaar.