Generatie B
Pieter Van Hees
Joost Van der Ven (Auteur)
1 exemplaar
Beschikbaarheid | Uitgave | Plaats in de bib |
---|---|---|
Magazijn |
IJzer, cop. 2007 |
MAGAZIJN : NON-FICTIE : ENKEL NA MAGAZIJNRESERVATIE : MYANMAR 990 |
31/12/2007
In het eerste deel van dit boek wordt uitvoerig ingegaan op het lot van de Rozekopeend (of "Pinkie", zoals de auteur ze gemeenzaam noemt). Dat hij ooit bestaan heeft, blijkt uit het lange hoofdstuk dat gewijd is aan het weinige dat er ooit over deze eendensoort gepubliceerd is. Sinds 1935 zijn er echter geen betrouwbare waarnemingen meer geweest, maar misschien overleeft hij nog wel in ontoegankelijke en door westerlingen weinig bezochte delen van Myanmar. In dit deel wordt aan de hand van talrijke voorbeelden ook nog eens aangetoond dat wat wij "vooruitgang" noemen in vele gevallen nefast is voor de natuur.
In deel twee van Roze is een kleur gooit auteur Joost van der Ven het plots over een andere boeg. Na een inleidend hoofdstuk over de geschiedenis van het door de Britse overheerser tot Burma herdoopte Myanmar, focust hij op het militaire regime dat het land al een aantal decennia in een ijzeren greep houdt. De Westerse boycot van het land wijst hij af, vooral om praktische redenen. Een boycot kan nl. alleen effectief zijn als alle landen eraan deelnemen ? en China trekt er zich niks van aan. Herhaaldelijk vestigt de auteur ook de aandacht op het feit dat Amerika's bedoelingen op het vlak van buitenlandse politiek allesbehalve zuiver op de graat zijn. De militaire dictatuur goedpraten wil hij niet (vooral de warhoofdigheid ervan lijkt hem danig op de heupen te werken), maar toch vindt hij dat die ook een aantal goede dingen tot stand gebracht heeft. Van der Ven meent daarbij dat we ze met praten tot andere gedachten moeten brengen. Dat het zo slecht gesteld is met de natuur in Myanmar wordt door van der Ven trouwens ook op conto van de boycot geschreven.
Van der Vens betoog is niet altijd even gestructureerd. Hij vervalt niet alleen in herhalingen en uitweidingen, maar gaat er soms ook met een erg grove borstel door. Onze Leopold II op één lijn stellen met Stalin en Hitler, tot daartoe, maar Thatcher naast Pol Pot en Ceaucescu? Hoe groot je afkeer ook kan zijn, toch is dit duidelijk van het goede te veel, zelfs al kan je natuurlijk argumenteren dat het verschil tussen de dame en de beide heren misschien meer in de politieke constellatie van hun landen ligt dan in de personen zelf. Over het huidige, sterk gedecentraliseerde Spanje wordt dan weer gesteld dat het slecht omgaat met de etnische minderheden binnen zijn landsgrenzen, wat niet meteen van goeie wil getuigt. Dat alles wordt bovendien verteld op een toon van "Ik kan het weten want ik ben er geweest". In de jaren '30 reden de treinen in Duitsland ook op tijd, schijnt het.
In deel drie gaat het ? na een eerste hoofdstuk over het allegaartje Westerse toeristen dat Myanmar bezoekt en over het nadeel van een vrouw bij je expeditie te hebben ?, écht over de zoektocht naar de Rozekopeend in Myanmar. Hoewel: van der Ven leidde tussen 1999 en 2006 een tiental expedities naar Myanmar en serveert hier een keuze van feiten en gebeurtenissen uit verschillende van die zoektochten. Herhaaldelijk komt het ontbreken van enig effectief natuurbeschermingsplan aan bod.
Op een van de laatste bladzijden laat Van der Ven een van zijn expeditieleden aan het woord om een overzicht te geven van wat bereikt werd: "zes nieuwe vogelsoorten voor Zuidoost-Azië [...] daarnaast voor Myanmar nog eens elf nieuwe soorten [...] en voor Kachin State een vijftigtal. Verder moet de status van veel soorten, vooral trekkende eenden, ganzen, kraanvogels en roofvogels worden aangepast op basis van de nieuwe, door ons aangeleverde, aanvullende gegevens." Maar geen Rozekopeend dus. [Johan Waumans]
Jacolien Zwart
Vanaf 1999 leidde de auteur (medewerker Wetlands International en andere organisaties) verschillende expedities naar het voormalig koloniale Birma, ofwel Myanmar met het doel om de veelal onontdekte gebieden in het noorden te onderzoeken. De rode draad in deze tochten was de rozekopeend, waarvan zeker is dat hij bestaan heeft, maar waarvan sinds 1935 geen waarnemingen meer bekend zijn. Het boek is verdeeld in drie delen. Het eerste deel bespreekt de geschiedenis en het voorkomen van deze eendensoort en de invloed van de mens (jacht, volières). Het tweede deel geeft kritisch de politieke geschiedenis, de werking van het militaire regime en de gevolgen van de door het westen gepropageerde boycot van het land, weer. Tot slot is er aandacht voor de expedities en de conclusie over het wel of niet uitgestorven zijn van de rozekopeend. Een vlot lezend boek, dat niet alleen een nieuwsgierig makende zoektocht naar een eendensoort is, maar ook een indrukwekkende kijk op het land zelf geeft. Voor natuurliefhebbers met een flinke dosis achtergrondinteresse. Met enkele zwart-witfoto’s, drie bijlagen en literatuurlijst.
Laat hieronder weten op welk e-mailadres je een bericht wil krijgen als dit item beschikbaar is. Dit is geen reservering. Je krijgt geen voorrang om dit item te lenen.
Je gaat akkoord dat we je een mail sturen om je aanvraag te bevestigen en je te verwittigen wanneer jouw artikel binnen is. Deze mails zijn eenmalig. Je kan je toestemming op elk moment intrekken via de link in de bevestigingsmail.