De dag dat ik in de berm ging zitten en andere wielerverhalen
Peter Winnen
Beschikbaarheid | Uitgave | Plaats in de bib |
---|---|---|
Enkel raadpleegbaar |
Uitgeverij Thomas Rap, 2007 |
Leeszaal : 331WINN |
31/12/2007
Pedaalridder is een bloemlezing uit drie eerder verschenen bundels van de Nederlandse sportcolumnist Peter Winnen ? Valse start, Stoempwerk en Het snot voor ogen ? aangevuld met een verslag van de Ronde van Senegal, een wielerwedstrijd waaraan de auteur ook zelf deelnam. In een niet zo ver verleden was Winnen immers zelf een verre van onaardig beroepswielrenner. Hij was bovenal een begenadigde klimmer en haalde ooit zelfs het eindpodium van de Tour de France. Het waren echter zijn twee ritoverwinningen op de flanken van l'Alpe d'Huez die zijn plaats in de wielergeschiedenis veiligstelden.
Zoals verwacht mag worden, zorgt het wielerverleden van de auteur ervoor dat zijn columns blijk geven van behoorlijk wat kennis van zaken. Gelukkig blijft het daar echter niet bij en bewijst Winnen dat hij de overstap van de fiets naar de pen behoorlijk vlot heeft verteerd. In eenvoudige maar goedgekozen verwoordingen bespreekt Winnen de niet te onderschatten verschillen tussen Pyreneeën- en Alpencols. Geïnspireerd beschrijft hij de ploegentijdrit als een sportieve variant op de stammenoorlog. Zijn pen gul in vitriool gedrenkt, hekelt hij de teloorgang van de apocalyptische landschappen die de veldrijders van weleer moesten doorploegen en die baan hebben moeten ruimen voor omlopen die dusdanig vlot lopen dat ze op een massasprint dreigen te eindigen: "Ik geef toe, het wás spannend in Zolder. Maar onbevredigend spannend. Geen lijk strompelde de finish over. Het parcours was een sof. Een oud wielergezegde luidt: de winnaar mag fris ogen, de rest zweet zweren. Adri van der Poel had een excursie voor vogelspotters uitgezet."
Een van de eerste zaken die de lezer van deze bundel zal opvallen, is dan ook het allesdoordringende heimwee naar een mythisch sportverleden dat bevolkt werd door mannen die waren opgetrokken uit hetzelfde materiaal als hun fiets: staal. Heimwee naar tijden toen het peloton er nog niet veel te mooi uitzag om voor mythe door te kunnen gaan en toen eerzucht nog niet tot een "technocratische guerrillatechniek" was verworden, bezweken onder de druk van sponsoren en televisiemaatschappijen. Die hang naar nostalgie deelt Winnen met Jan Mulder, die andere Nederlandse sportman die na zijn loopbaan succesvol de pen opnam. Ook hun hoogst genietbare gevoel voor (veelal ironische) humor hebben beide heren met elkaar gemeen.
Ondanks dit alles blijft dit echter vooral een boek voor mensen die een passie voor het wielrennen koesteren. Wie niet van sport houdt, zal deze bundel al snel verveeld opzijleggen. Dit doet echter niets af van de verdienste van de auteur, maar is eerder eigen aan het verschijnsel 'sportcolumn' op zich. Iets waar Winnen wél aansprakelijk voor kan worden gesteld, is de zekere mate van redundantie die de bundel is binnengeslopen. Zo wijdt de auteur twee stukjes aan het al dan niet wenselijk zijn van seksuele onthouding voor een wedstrijd. Op zich zou dat hoegenaamd geen probleem zijn, ware het niet dat het tweede stukje schaamteloze recyclage is van het eerste. Enig doordacht snoeiwerk zou deze bundel dan ook weinig kwaad hebben gedaan. Alles in beschouwing genomen, is Pedaalridder echter een boek dat een béétje wielerliefhebber heel wat leesplezier zal bezorgen.
[Niels Leunens]
K.W. Cuperus
Tijdens zijn actieve wielercarrière – in de Tour de France onder meer tweemaal winnaar op l’Alpe d’Huez – onderscheidt Peter Winnen zich van zijn collega-wielrenners door ’s avonds op zijn hotelkamer nog wel eens een literaire roman te lezen. Na zijn jaren als beroepsrenner ontpopt hij zich als een talentvol schrijver en columnist, voornamelijk voor NRC Handelsblad en het blad Fiets. Winnen schrijft in een toegankelijke stijl over alle facetten van het wielrennen, zijn eigen wielerervaringen en over het leven na zijn profperiode. Zo verhaalt hij over zijn belevenissen als mountainbiker in het koude, winderige Tibet en zijn deelname aan de chaotische Ronde van Senegal in 2002. Als kenner van het metier en bedachtzaam waarnemer beschrijft hij de wielersport filosofisch, trefzeker, humoristisch, maar soms ook met een vleugje cynisme. Met deze fraaie compilatie van zijn beste columns en verhalen uit de drie eerder verschenen bundelingen ‘Valse start’*, ‘Stoempwerk’** en ‘Het snot voor ogen’*** bevestigt Peter Winnen andermaal zijn dubbeltalent als topsporter én literator.
Laat hieronder weten op welk e-mailadres je een bericht wil krijgen als dit item beschikbaar is. Dit is geen reservering. Je krijgt geen voorrang om dit item te lenen.
Je gaat akkoord dat we je een mail sturen om je aanvraag te bevestigen en je te verwittigen wanneer jouw artikel binnen is. Deze mails zijn eenmalig. Je kan je toestemming op elk moment intrekken via de link in de bevestigingsmail.