De meisjes van Aboke : kindsoldaten in Noord-Oeganda
Els De Temmerman
1 exemplaar
Beschikbaarheid | Uitgave | Plaats in de bib |
---|---|---|
Aanwezig |
Houtekiet, 2007 |
VERDIEPING 4 : BLAUWE TOREN : GESCHIEDENIS : OEGANDA 945.6 |
1 exemplaar
Beschikbaarheid | Uitgave | Plaats in de bib |
---|---|---|
Aanwezig |
Houtekiet, 2007 |
VOLW. : NON FICTIE : OEGANDA 945.6 |
1 exemplaar
Beschikbaarheid | Uitgave | Plaats in de bib |
---|---|---|
Magazijn |
Houtekiet, 2007 |
MAGAZIJN : NON-FICTIE : ENKEL NA MAGAZIJNRESERVATIE : OEGANDA 945.6 |
31/12/2007
Terwijl de media de afgelopen jaren storm liepen voor de oorlog in Irak, de conflicten in het Midden-Oosten en de War on Terror, bleef de erg gruwelijke en blijkbaar minder mediagenieke strijd die ondertussen in Oeganda werd gevoerd, sterk onderbelicht. Sinds de onafhankelijkheid in 1962 is de geschiedenis van het land getekend door burgeroorlogen en militaire staatsgrepen. Na de schrikbewinden van Idi Amin (van 1971 tot 1979), met naar schatting 300,000 slachtoffers, en later Milton Obote (tot 1986) bleef het land onder de gematigdere president Museveni gebuktgaan onder bloedige conflicten. Al 17 jaar lang probeert het 'Lord's Resistance Army' (LRA), onder leiding van de christelijke fanaticus Joseph Kony het regime van Museveni omver te werpen. Het LRA heeft zijn wortels in de legers van Amin en Oboto, en gebruikt gruwelijke tactieken zoals het 'recruteren' van kindsoldaten. Zo zijn er de afgelopen jaren meer dan 30.000 kinderen ontvoerd om in het rebellenleger te dienen, waarvan de jongens soldaat worden en de meisjes seksslavinnen van de rebellenleiders.
De frustratie om het gebrek aan aandacht voor die humanitaire ramp vormt de teneur van dit dagboek van journaliste Els De Temmerman. In de eerste plaats gaat het boek over haar ervaringen in een opvangtehuis voor ex-kindsoldaten in het Noord-Oegandese Lira, dat er in 2003 mede dankzij haar lobbywerk kwam en waar ze zich sindsdien actief heeft ingezet. Een van de grootste problemen is volgens De Temmerman de politieke onwil om actie te ondernemen: "Als de Britten driehonderd elitetroepen naar Soedan zouden sturen om Kony uit te schakelen, dan zou de oorlog afgelopen zijn. Maar er zijn geen politieke, geen economische en geen strategische belangen met dit conflict gemoeid. Nee, dit zijn maar Afrikaanse kinderen in een onbetekenend, grondstoffenarm land." Het boek leest dan ook vooral als een geëngageerde oproep om Oeganda uit de vergetelheid te halen.
Het dagboek bestrijkt de periode van 1 januari 2005 tot 6 september 2006, en loopt zo parallel met heropflakkerend geweld na een kort bestand eind 2004. De Temmerman bekijkt de complexe oorlogssituatie zowel vanuit een journalistiek perspectief als vanuit dat van een geëngageerde insider, in een verhaal dat gekleurd is door de onvermijdelijke emoties, maar ook een groot aantal verwijzingen bevat naar de politieke actualiteit. De Temmerman besteedt ook veel aandacht aan de psychologische impact van een voortdurende blootstelling aan extreem geweld. Daarnaast gaat ze in op en het sadisme van de rebellenleiders, die ze gelukkig niet diaboliseert en waarover ze stelt dat velen onder hen zelf grootgebracht zijn als kindsoldaat in een gewelddadige omgeving. Ondertussen lees je ook over de ontmoetingen die De Temmerman heeft met sleutelfiguren in het conflict, waaronder een drie uur durend gesprek met president Museveni.
Doordat het boek voornamelijk geschreven is om de politieke wereld wakker te schudden en de publieke opinie te beïnvloeden, staat die bewerkstelligende en niet een informatieve functie vaak op de voorgrond. Net doordat de persoonlijke betrokkenheid van De Temmerman haar journalistieke analyses doorkruist, is het niet altijd even duidelijk in welke mate het boek nog een objectief verslag biedt. Uiteraard is het bij dergelijke verslaggeving een morele plicht om ook de gruwel en de menselijke kant van het verhaal te tonen, en in die zin kan het boek wel degelijk bijdragen tot een beter begrip van de situatie dan vele analyses op een macropolitiek niveau. Door de fragmentarische dagboekvorm mag dit boek dan wel geen panoramisch of volledig objectief beeld geven van de problematiek, het is in ieder geval een goede poging om de anonieme kindsoldaten uit de statistieken ook een naam en een stem te geven.
[Koen Sels]
Redactie Vlabin-VBC
Els De Temmerman is bij het Vlaamse publiek bekend als de VRT-journaliste die jaren geleden verslag uitbracht vanuit oorlogsgebieden in Afrika. Van 2005 tot 2007 werkte ze in een opvangcentrum in Noord-Oeganda, waar ze geconfronteerd werd met talloze kindsoldaten. De Temmerman hielp er ook mee om meer dan 2.000 van deze kinderen te bevrijden, op te vangen en scholing te geven. Om dit te bereiken, moest ze onder meer onderhandelen met gevaarlijke rebellenleiders, militaire commando's en regeringsleiders. 'En toen moest ik mijn broer doodbijten' is het dagboek dat ze sindsdien heeft bijgehouden. De Temmerman vertelt niet alleen over de extreme gevaren, de frustraties en de machteloosheid, maar ook over de voldoening door de glimlach van de kinderen. Het boek wordt geïllustreerd met enkele zelfgemaakte, in zwart-wit afgedrukte foto's van de getraumatiseerde jongeren, waaronder meisjes vanaf 12 jaar die jarenlang dienden als seksslavinnen van de rebellenleiders. Naast de gruwel merk je ook de buitengewone moed en de scherpzinnige inzichten van de auteur. Een boek dat je bijblijft. Sobere en ruime lay-out met brede marges.
Laat hieronder weten op welk e-mailadres je een bericht wil krijgen als dit item beschikbaar is. Dit is geen reservering. Je krijgt geen voorrang om dit item te lenen.
Je gaat akkoord dat we je een mail sturen om je aanvraag te bevestigen en je te verwittigen wanneer jouw artikel binnen is. Deze mails zijn eenmalig. Je kan je toestemming op elk moment intrekken via de link in de bevestigingsmail.