De waarheid over don Vito
Berta Marsé
1 exemplaar
Beschikbaarheid | Uitgave | Plaats in de bib |
---|---|---|
Magazijn |
Signature, 2007 |
MAGAZIJN : FICTIE : ENKEL NA MAGAZIJNRESERVATIE : MAG F 2126 |
31/12/2007
Verhalenbundels zijn nogal eens het ondergeschoven kindje van de literatuur. Niet terecht, want het verhaal is al zo oud als de mensheid, rondvraag leert dat lezers een goed verhaal waarderen en bovendien hebben vele schrijvers schitterende verhalen voortgebracht, denk maar aan meestervertellers als Jorge Luis Borges, Julio Cortázar en Horacio Quiroga. Spanning creëren, de aandacht van de lezer gevangen houden, verrassen, veel in weinig woorden uitdrukken of suggereren: het schrijven van een verhaal is een kunst apart.
Verhalenvertelster Berta Marsé (1969) is een nieuwkomer aan het Spaanse literaire firmament. 'De dochter van Marsé', zoals haar bijnaam in de Spaanse pers luidt, ruilde haar werkzaamheden in de film- en televisiewereld voor het schrijverschap. Daarmee treedt ze in de voetsporen van haar vader, de bekende auteur Juan Marsé. Schrijven doet Berta al zolang ze zich kan herinneren, maar enkel voor zichzelf, zonder ook maar aan publicatie te denken. Dit veranderde nadat ze in 2004 de Gabriel Aresti prijs ontving voor 'De schildpad' (het eerste verhaal in de bundel). De uitgeverswereld stond onmiddellijk op de stoep en dat resulteerde vorig jaar in haar debuutbundel De magische mossel.
Het boek bevat een zevental realistische verhalen, doorgaans ontleend aan de alledaagse werkelijkheid. Berta Marsé neemt daarbij geen blad voor de mond. Incest, overspel, abortus, puberliefde, dodelijke ziekten, hypocrisie, vernedering; het zijn onderwerpen die allemaal, indirect of centraal, een rol spelen in de geschiedenissen. Een tekening of een terloopse, soms onschuldig uitgesproken opmerking vormen zo de aanzet tot de onthulling van een geheim en brengen de fundamenten van het instituut familie aan het wankelen, waarna het leven van de personages nooit meer hetzelfde zal zijn.
Marsé's werk in de filmwereld heeft zeker sporen nagelaten in haar verhalen. Visuele aspecten zijn ruimschoots aanwezig, maar wat nog sterker opvalt is de aandacht voor gesproken taal. Het verhaal 'Ik laat van me horen' bv. bestaat vrijwel geheel uit een telefoongesprek tussen een werkster en haar opdrachtgever, maar ook in de andere verhalen speelt de dialoog een prominente rol. In 'Kanovaren (Volwassen geneugten)' kunnen de gesprekspartners elkaar niet in de ogen kijken, waardoor er een sfeer ontstaat die het vrouwelijke personage inspireert haar partner een bijzondere onthulling te doen. Een kapster in Barcelona vervalt dan weer tot haar Andalusisch taalgebruik wanneer het haar te hoog zit, iets wat in de vertaling helaas onvermijdelijk verloren gaat.
Hoewel de voorspelbaarheidsgraad soms aan de hoge kant is, weet de schrijfster toch ook verrassende aspecten in te bouwen. Zwijgen, spreken, een bom die barst en opnieuw de stilte; het invullen van het verdere verloop is aan de lezer. Al met al geen onaardig debuut. [Jacqueline Visscher]
Laat hieronder weten op welk e-mailadres je een bericht wil krijgen als dit item beschikbaar is. Dit is geen reservering. Je krijgt geen voorrang om dit item te lenen.
Je gaat akkoord dat we je een mail sturen om je aanvraag te bevestigen en je te verwittigen wanneer jouw artikel binnen is. Deze mails zijn eenmalig. Je kan je toestemming op elk moment intrekken via de link in de bevestigingsmail.