Kisangani : verloren stad
Walter Zinzen
Walter Zinzen (Auteur)
1 exemplaar
Beschikbaarheid | Uitgave | Plaats in de bib |
---|---|---|
Magazijn |
Pelckmans, 2006 |
MAGAZIJN : NON-FICTIE : ENKEL NA MAGAZIJNRESERVATIE : 331.12 ZINZ |
31/12/2006
Met De wereld is een schouwtoneel publiceert Walter Zinzen een meesterlijk essay over de actuele stand van onze democratie en ons politiek bestel, waarin hij op superieure wijze zijn kennis, inzicht en engagement tentoonspreidt. Het is een vlot geschreven, doelgericht werkstuk, waarin Zinzen een aantal actuele tendensen bespreekt en aanklaagt. Hij doet dit niet vanuit een soort nostalgie naar het verleden, maar vanuit een oprechte bekommernis voor het functioneren van onze democratie, die hij liefheeft. Het essay bevat een beschrijvende, analyserende en opiniërende laag. Fouten en wantoestanden worden niet enkel aangeklaagd, maar er worden (soms zeer concrete) oplossingen gesuggereerd. De enorme kennis die hij gedurende zijn lange loopbaan opbouwde, komt hem natuurlijk goed van pas: hij legt vaak onverwachte links met het politieke leven in de jaren '70, '80 en '90 van de vorige eeuw en frist zo ons geheugen op. Opvallend is Zinzens accuratesse: feiten, data en auteursvermeldingen zijn grondig gecheckt. Positief is ook dat het boek een handig namen- en zakenregister bevat. De wereld is een schouwtoneel bestaat uit zes 'bedrijven', die onderling een grote samenhang vertonen. In 'Het soevereine volk' toont Zinzen het democratische deficit van ons politiek systeem aan. De macht van het parlement is uiterst beperkt. Regering en partijen beheersen het spel. Pogingen om de kiezer meer macht te geven zoals de afschaffing van de lijststem of de rechtstreekse burgemeestersverkiezing, hebben een omgekeerd effect of komen niet van de grond. Zinzen houdt een warm pleidooi voor het instellen van één federale kieskring bij de parlementsverkiezingen als antwoord op het "federale democratische deficit". In 'De kiezer heeft altijd gelijk' maakt Zinzen zich zorgen over het gebrek aan kennis, de inconsequentie en het egoïsme van de doorsneekiezer, die de bal te vaak alleen in het kamp van de politici legt. Iedereen draagt een maatschappelijke verantwoordelijkheid. Zinzen toont zich een voorzichtige voorstander van de afschaffing van de stemplicht en stelt dat met experimenten van directe democratie voorzichtig moet worden omgesprongen: "Met mondjesmaat gehanteerd en mits een uitvoerige informatiecampagne biedt een volksraadpleging kansen op verfijning van de vertegenwoordigende democratie". In 'De papieren tijger' legt hij de schuld voor de "domheid van de kiezer" in belangrijke mate bij de pers, die niet langer waakhond van de democratie speelt en bezwijkt onder de druk van marketingafdelingen die slechts hoge kijk- en leescijfers wensen. 'Eigen volk: soeverein, bekrompen en zelfgenoegzaam' is een harde aanklacht tegen het toenemende racisme in onze maatschappij. Zinzen maakt hier een aangrijpende vergelijking tussen de eerste generatie migranten die in de jaren '60 met open armen werd ontvangen en de huidige racistische grondstroom: "De toenmalige gastarbeiders krijgen nu nog tranen in de ogen als ze vertellen over de manier waarop ze door de Belgen zijn onthaald. Buren kwamen aanslepen met kleren en meubels, dagelijks werd aan de nieuwkomers gevraagd of ze iets nodig hadden... Des te bitterder is het voor die nu oud geworden mannen om dagelijks geconfronteerd te worden met afschuw, misprijzen en verachting en de soms letterlijk uitgesproken verwensing dat ze beter zouden terugkeren naar hun kamelen in de woestijn." 'Politiek correct denken: de nieuwe rechtse kerk' is een helder, uitgepuurd pleidooi voor rationeel, correct en genuanceerd denken. Hij roept op tot een herwaardering van het vak filosofie in het secundair onderwijs, zodat jongeren leren debatteren en argumenteren. Het slotbedrijf 'Elk speelt zijn eigen rol; krijgt elk ook zijn deel?' is een wat voorspelbare en te ideologische aanklacht tegen de globalisering, die de armoede bestendigt en de democratie ondermijnt omdat de macht verschuift naar "de kantoortorens van de transnationale bedrijven". In de plaats van de opportuniteiten van de mondialisering te onderzoeken, neemt Zinzen hier vrij klakkeloos het standpunt van de antiglobaliseringsbeweging over. Ondanks het wat zwakkere laatste hoofdstuk heeft Walter Zinzen met De wereld is een schouwtoneel allicht het sterkste, verstandigste en origineelste politieke essay van 2006 geschreven. [Gunter Bousset]
Redactie Vlabin-VBC
Oud-VRT-journalist Walter Zinzen publiceert een boeiend essay over de actuele stand van de democratie en het politiek bestel, waarin hij zijn kennis, inzicht en engagement tentoonspreidt. Het is een vlot geschreven, doelgericht werkstuk waarin Zinzen in zes 'bedrijven' een aantal tendensen bespreekt en aanklaagt: de beperkte macht van het parlement, het nefaste gesleutel aan de Belgische kieswet, het gebrek aan verantwoordelijkheidszin van de media èn van de kiezer, het groeiende racisme, de globalisering etc. Voor Zinzen is het glas altijd eerder halfleeg dan halfvol. Een sterke drang om de wereld te verbeteren en een grote brommerigheid over wantoestanden vormen karaktereigenschappen van de auteur, maar van negativisme of zeurderigheid is geen sprake. Hij suggereert ook een aantal, soms heel concrete oplossingen. Hij staaft zijn betoog met sprekende feiten en citaten en accurate bibliografische verwijzingen in eindnoten; het boek bevat eveneens een register.
Laat hieronder weten op welk e-mailadres je een bericht wil krijgen als dit item beschikbaar is. Dit is geen reservering. Je krijgt geen voorrang om dit item te lenen.
Je gaat akkoord dat we je een mail sturen om je aanvraag te bevestigen en je te verwittigen wanneer jouw artikel binnen is. Deze mails zijn eenmalig. Je kan je toestemming op elk moment intrekken via de link in de bevestigingsmail.