Gebroken zinnen
Stef Bos
1 exemplaar
Beschikbaarheid | Uitgave | Plaats in de bib |
---|---|---|
Aanwezig |
Lannoo, 2006 |
VERDIEPING 3 : DUIZENDZINNEN : POEZIE : BOS |
1 exemplaar
Beschikbaarheid | Uitgave | Plaats in de bib |
---|---|---|
Aanwezig |
Lannoo, 2006 |
VOLWASSENEN : POEZIE : * 877 BOS |
00/00/0000
Dit is een poëziebundel van een singer-songwriter die bovendien nog eens het gezelschap van een schilder - in casu Eric de Bruijn- opzocht om zijn woorden grafische kracht bij te zetten. Er wordt vooral gebruik gemaakt van fotocollages en door elkaar bewegende lettertypes in verschillend letterkorps, zodat het geheel nogal druk oogt. Toch zit er een systeem in deze kakofonie: de vitale hoofdkleuren zijn zwart, wit, en rood en afdrukken van oude foto's zorgen voor een zweem melancholie.
En dat allemaal om de ultieme gedachte uit Stef Bos' gedichten te distilleren: stilte. Letterlijk schrijft hij ergens: "Zelfs dit wat hier geschreven staat, is er al te veel aan." Ook uit andere teksten komt die gedachte aan een tabula rasa van de taal bovendrijven: "taal is in verkeerde handen" en "het moet maar eens gedaan zijn met de poëzie die zichzelf de liefde verklaart." Jammer dat de dichter-zanger er niet in slaagde daar experimentele vuurwerkpoëzie van te maken, zoals de Vijftigers die ook de taal wilden laten exploderen. Daar kunnen clichés als "Alles wat geschreven werd/sneeuw voor de zon" niet tegen opboksen. Parlandopoëzie kan ook, maar dan niet dit oeverloos vertellen over de verliefdheid op een schilderij. Dan verkies ik de subtiliteit van de stilte, waar Bos om lijkt te schreeuwen. In zijn woord vooraf licht hij toe hoe hij na een soort existentiële ervaring "de schoonheid van een woord" ervoer, "voor een zin er zin aan geeft."
Gelukkig zijn er andere dichters die het wit en de leegte tussen de woorden onderzochten. Op zich een interessant gegeven, maar het is niet aan iedereen gegeven. Stef Bos lijkt me alleszins trefzekerder in zijn songs.
[Hilde Lauwers]
Redactie Vlabin-VBC
In zijn tweede dichtbundel spreekt de Nederlandse singer-songwriter Stef Bos meermaals zijn verlangen uit naar stilte. Hij wenst de taal en de poëzietradities uit te wissen ("Het moet maar eens gedaan zijn met de poëzie die zichzelf de liefde verklaart"), maar ervaart desondanks toch de schoonheid van het woord. De inhoud primeert in deze gedichten, en Bos gaat op zoek naar wijsheden. Hij bedient zich daarbij vaak van een cliché, en verliest zich soms in een oeverloos zoeken. Enkele gedichten zijn in een eenvoudig Afrikaans geschreven. De gedichten worden grafisch kracht bijgezet door Eric de Bruijn. Hij maakt fotocollages, met nostalgische foto's en fragmenten uit de gedichten, gezet in door elkaar bewegende lettertypes in verschillend letterkorps. De titels van elk gedicht werden in een opvallend groot en 'morsig' korps gezet dat aansluit bij de beelden. Deze bundel trekt de aandacht met een opvallende lay-out, maar zal vooral de fan van het liedjesoeuvre van Bos aanspreken.
Laat hieronder weten op welk e-mailadres je een bericht wil krijgen als dit item beschikbaar is. Dit is geen reservering. Je krijgt geen voorrang om dit item te lenen.
Je gaat akkoord dat we je een mail sturen om je aanvraag te bevestigen en je te verwittigen wanneer jouw artikel binnen is. Deze mails zijn eenmalig. Je kan je toestemming op elk moment intrekken via de link in de bevestigingsmail.