La mort intime : ceux qui vont mourir nous apprennent à vivre
Marie De Hennezel
1 exemplaar
Beschikbaarheid | Uitgave | Plaats in de bib |
---|---|---|
Magazijn |
Becht, 1998 |
MAGAZIJN : NON-FICTIE : ENKEL NA MAGAZIJNRESERVATIE : 418.7 DEHE |
1 exemplaar
Beschikbaarheid | Uitgave | Plaats in de bib |
---|---|---|
Aanwezig |
Becht, 1998 |
Getuigenissen GETN95-47 |
31/12/2004
In zijn voorwoord tot dit boek stelt wijlen de Franse president Mitterrand de vraag: ''Hoe te sterven?'' Hij antwoordt dat hij zelf het antwoord niet weet, maar dat zijn ervaringen met de patiënten van de palliatieve instelling te Parijs hem hebben doen nadenken; alle stervenden zagen er nl. bijzonder levenslustig uit. Marie de Hennezel beschrijft in dit boek haar ervaringen met terminale patiënten, met het team van dokters en het speciaal getrainde verplegend personeel. Allen hebben zich tot doel gesteld de mensen niet te helpen sterven, maar hen te helpen leven. Het hele stervensproces wordt opgenomen in het leven, zodat mensen zich tot het einde toe mensen voelen, en geen nummers of dingen. Deze psychologische benadering veronderstelt dat men zich maximaal vrijmaakt voor de zieke: naar hem luistert, hem helpt de balans van zijn leven op te maken, hem helpt menswaardig afscheid te nemen.
De auteur weet delicaat en soms ontroerend de houding van zieken en verplegend personeel te beschrijven. Allen vechten tegen de wanhoop wanneer een patiënt vraagt om te sterven of als hij/zij aan sterven nog niet toe is. Ook het geloof blijkt voor velen een belangrijke rol in het stervensproces te spelen. Tenslotte lijkt de vraag naar euthanasie goeddeels overwonnen voor mensen die zin en liefde in hun resterende leven mogen ervaren. [Frans Peerlinck]
Redactie
Respect en bewondering verdienen de vrouwen en mannen die zich dagelijks inzetten voor het verlichten van het lijden van ongeneeslijk zieken in hun laatste levensfase. De schrijfster werkt als psycholoog in een Parijse verpleegkliniek (een soort hospice), waar vooral terminale aids- en kankerpatiënten worden verpleegd. Niets dan lof voor dat werk, maar toch is het eindoordeel niet eenduidig positief. De arts/patiënt-verhouding in Frankrijk lijkt weinig geëmancipeerd, het boek is doortrokken van een soort passieve agressie tegen alles wat met euthanasie heeft te maken, de hulpverleners zijn allen even volmaakt en de patiënten vinden voor het sterven allen vrede en rust dankzij de voortreffelijke zorg. Bescheidenheid, dienstbaarheid, professionaliteit, eigenwaan en ijdelheid lijken bij deze auteur onontwarbaar met elkaar verstrengeld. Het boek rijgt verhalen aaneen zonder thematische ontwikkeling. Grote letter.
Laat hieronder weten op welk e-mailadres je een bericht wil krijgen als dit item beschikbaar is. Dit is geen reservering. Je krijgt geen voorrang om dit item te lenen.
Je gaat akkoord dat we je een mail sturen om je aanvraag te bevestigen en je te verwittigen wanneer jouw artikel binnen is. Deze mails zijn eenmalig. Je kan je toestemming op elk moment intrekken via de link in de bevestigingsmail.