72 dagen in de Andes : het verhaal van een overlevende
Nando Parrado (Auteur), Vince Rause (Medewerker)
Beschikbaarheid en plaats in de bibliotheek
ARhus - De Munt magazijn
1 exemplaar
Beschikbaarheid | Uitgave | Plaats in de bib |
---|---|---|
Magazijn |
Nijgh en Van Ditmar, 2006 |
MAGAZIJN : FICTIE : ENKEL NA MAGAZIJNRESERVATIE : MAG F 6661 |
Besprekingen
31/12/2010
De ouderen onder ons zullen het zich nog herinneren: op 13 oktober 1972 stortte in de hoge Andes een Uruguayaans vliegtuig neer, met aan boord 15 spelers van een rugbyteam, vergezeld van familieleden en supporters. Het einddoel, Chili, werd nooit bereikt; maar wat erger was: het wrak werd door de hulpdiensten nooit gevonden. Van de 45 passagiers overleefden er 32 de crash, maar dat aantal werd ingevolge de onvoorstelbaar barre omstandigheden waarin zij zich moesten staande houden, stilaan nagenoeg gehalveerd. De enige hoop op redding bestond erin zelf een uitweg te forceren naar de bewoonde wereld, een bijna bovenmenselijke opdracht, want door de bijtende kou en het gebrek aan voedsel waren de overlevenden langzaam weggeteerd, daarbij ontbrak het hen aan ervaring in het hooggebergte en was hun klimuitrusting van het allerbelabberdste soort. Maar de keuze was simpel: ofwel een zekere dood in de sneeuw, ofwel -- haast tegen beter weten in -- het erop wagen. Voor zulk dilemma geplaatst kan een mens méér, dat is geweten. Samen met een kompaan onderneemt Nando Parrado een vermetele evasiepoging, die na een hallucinante bergodyssee van tien dagen tot een goed eind wordt gebracht. Over dit menselijk drama verscheen kort na het gebeuren al een uitgebreid verslag in boekvorm, maar nu, meer dan dertig jaar later, komt een overlevende aan het woord, zeg maar de 'centrale' figuur. Niet om het verhaal over de gebeurtenissen nog eens over te doen, maar om van binnenuit, doorheen "de emotionele zeef van Nando's wanhoop" zoals mede-auteur Vince Rance aanstipt, te graven naar wat in de slachtoffers omging en hoe zij, in het aanschijn van een gruwelijke dood, alsmaar nadrukkelijker geconfronteerd werden met hun innerlijke zelf. In dat opzicht is dit een helend relaas, want, zoals Nando na zijn terugkeer tot het leven ergens stelt: "Wij hebben allemaal onze eigen Andes". Dit is zonder meer een beklijvend boek dat je -- om nog maar eens een gemeenplaats te gebruiken, maar nu ad rem -- zonder moeite in één ruk uitleest. [Hugo Van Hoecke]
Drs. F.A.M. Welman
In oktober 1972 stortte op een hoogte van 3450 meter in het Zuid-Amerikaanse Andesgebergte een vliegtuig neer met aan boord een Uruguayse rugbyclub met hun vrienden en verwanten. Dit boeiende boek beschrijft het neerstorten van het vliegtuig en het overleven in sneeuw en ijs voordat een tocht uit de ijswoestijn redding brengt. Parrado beschrijft de relaties met zijn rugbyploeggenoten; zijn leven trekt aan hem voorbij. In doodsnood, zijn moeder en zus zijn al overleden, ontwikkelen zich, afgewisseld met zwakke, wonderlijk sterke gevoelens van levensdrift. Die drift gaat zo ver dat op rationele gronden wordt besloten om het vlees van zijn overleden vrienden te eten. Heftige gevoelens zijn het gevolg en maken een onuitwisbare indruk. Angstaanjagende omstandigheden, ook na de redding wanneer de pers alleen aandacht voor het ‘kannibalisme’ blijkt te hebben. Als lezer vraag je je onwillekeurig af hoe je zelf in soortgelijke omstandigheden zou hebben gehandeld. Met veel gevoel geschreven. Met katern met zwart-witfoto's en kaarten. Eerder verscheen over deze gebeurtenis 'Overleven' van Piers Paul Read*.
Suggesties
Krijg een e-mail wanneer dit item beschikbaar is
Laat hieronder weten op welk e-mailadres je een bericht wil krijgen als dit item beschikbaar is. Dit is geen reservering. Je krijgt geen voorrang om dit item te lenen.
Je gaat akkoord dat we je een mail sturen om je aanvraag te bevestigen en je te verwittigen wanneer jouw artikel binnen is. Deze mails zijn eenmalig. Je kan je toestemming op elk moment intrekken via de link in de bevestigingsmail.