Anders
Andreas Steinhöfel
Peter Schössow (Auteur), Edward van de Vendel (Vertaler)
1 exemplaar
Beschikbaarheid | Uitgave | Plaats in de bib |
---|---|---|
Aanwezig |
Gottmer, 2006 |
Kleuter : gevoelens - gedrag
Dood |
1 exemplaar
Beschikbaarheid | Uitgave | Plaats in de bib |
---|---|---|
Magazijn |
Gottmer, 2006 |
MAGAZIJN : SCHOOLCOLLECTIE : ENKEL NA MAGAZIJNRESERVATIE : SCHO |
31/12/2006
Een meisje met een opvallend tasje en een boos gezicht sleept zich door het park. Ze trekt alle aandacht naar zich toe, die ze even hard van zich afsnauwt, niet een keer, maar nog een keer, en nog een keer. De spanning stijgt, wat is er toch aan de hand? Het antwoord van het meisje grijpt je naar de keel: "Elvis is dood." Elvis is haar vogeltje, dat heel mooi kon zingen, net zoals de échte Elvis. Het verdriet is groot, de steun die het meisje krijgt ook, in ieder geval groot genoeg om mooie herinneringen te kunnen ophalen en weer op eigen kracht verder te kunnen.
Peter Schössow snijdt in dit prentenboek een moeilijk thema aan: de dood. De dood als deel van het leven, het immense verdriet dat de dood met zich brengt. Het verhaal maakt duidelijk dat verdriet heel terecht kan worden geuit, en dat men het niet per se alleen moet beleven. Begripvolle steun en vriendschap -- inclusief de herinnering eraan -- komen eveneens naar voren als noodzakelijke ingrediënten van het leven. Op het ene moment is het ene besef of het ene gevoel sterker aanwezig dan het andere, maar uiteindelijk vormen ze samen een soort harmonieus geheel. Humoristische elementen verhinderen dat het een somber verhaal wordt.
De taal is helder en direct. De dingen, gebeurtenissen en gedachten worden onomwonden genoemd. Korte zinnen bepalen het vertelritme en maken van dit boek een perfect voorleesboek.
Voor volwassenen is het even wennen aan de tekeningen, die door de contrasten en scherp afgelijnde vormen enigszins aan de stijl van commerciële tekenfilms doen denken, maar kleine kinderen voelen er zich kennelijk meteen door aangesproken. De tekeningen zijn vooral bijzonder expressief. Diegenen die meedenken en meeleven worden scherp tegen de achtergrond afgetekend, diegene die het hardst roept en het hardst voelt, staat in vurig rood helemaal op de voorgrond. Net in dit expressieve karakter, waar het beeld de taal extra bijkleurt, ligt de schoonheid van dit boek. [Gudrun Rawoens]
C.J.J.M. Bouwen-Post
Er loopt een meisje door het park met haar 'mooie rooie lakleer-oma-tasje'. Ze is duidelijk boos op alles en iedereen en roept steeds 'Moet dat nou zo?' De overige parkbezoekers zijn verbaasd en lopen haar nieuwsgierig achterna. Uiteindelijk durft iemand te vragen wat er aan de hand is. Dan vertelt het meisje dat Elvis dood is. Niet Elvis de zanger, maar haar kanarie die ook Elvis heette. Ze maakt haar tas open en laat de vogel zien. Het meisje wordt getroost en met z'n allen begraven ze de vogel. Als ze zich voorstellen hoe de ene Elvis de andere tegen zou komen, moeten ze een beetje lachen 'ondanks de verdrietigheid'. Een bijzonder prentenboek over dood, boosheid, rouw en troost. Het perspectief ligt bij de omstanders: 'wij'. Mooie paginagrote illustraties in warme, meest groen/gele tinten. De achtergrond is steeds wat vager. Stripachtige figuren waarbij emoties als verbazing, boosheid en meelevendheid duidelijk te zien zijn. De tekst is kort en bondig, meestal een regel per bladzijde, en vaak in telegramstijl. Meer is ook niet nodig want de illustraties vertellen het indringende verhaal. Oblong formaat. Voor kinderen vanaf ca. 5 jaar.
Annie Beullens
ua/an/22 j
Ze kwam opeens voorbij, in een park. Ze sleurde een grote omatas achter zich aan en ze keek nogal boos. Wisten wij veel wat er aan de hand was. 'Wij' dat zijn stripachtige figuren: een lange oma- achtige, een kleine ronde opa-achtige, een miniatuur mannetje met een bolhoed en een koffer, een teddybeer, een hond en een vliegend mannelijk elfje. Zij gaan achter het meisje aan, die met de beste neus voorop. (En dan zie je de neus van de hond nog net op de rand van de prent.) Het meisje draait zich boos om en roept: Moet dat nou zo??! Maar ze roept dat niet naar haar achtervolgers, ze roept dat naar andere mensen die zich amuseren in het park. Ze loopt verder en telkens loopt een ander van het groepje als eerste achter aan haar. Het meisje wordt weer boos en zo gaat het door. Totdat de oma-achtige figuur vraagt: Meisje wat is er mis? En dan barst ze los: Elvis is dood. Eerst denken ze aan de zanger maar dan opent het meisje haar tas en zien ze wie Elvis was: een vogeltje. De veer is gebroken, het verdriet komt boven. Samen gaan ze Elvis begraven met krans en al. En als ze bij het graf staan staat er enkel, maar veelzeggend: Afscheid. Ach... En dan gaat het meisje vertellen over Elvis en ze moeten toch weer lachen ondanks de verdrietigheid. Mooi. Heel mooi. Zo eindigt het boek. Het is inderdaad een heel mooi en aangrijpend boekje over rouwen en verdriet verwerken. De illustraties zijn zwaar en statisch en toch expressief. Wie Elvis Presley was, zal wel even uitgelegd moeten worden. De voorlezer kan het dan ook met de kinderen hebben over het waarom van zoveel boosheid.
Laat hieronder weten op welk e-mailadres je een bericht wil krijgen als dit item beschikbaar is. Dit is geen reservering. Je krijgt geen voorrang om dit item te lenen.
Je gaat akkoord dat we je een mail sturen om je aanvraag te bevestigen en je te verwittigen wanneer jouw artikel binnen is. Deze mails zijn eenmalig. Je kan je toestemming op elk moment intrekken via de link in de bevestigingsmail.