Juffrouw Verdorie lost het op
Patricia David
1 exemplaar
Beschikbaarheid | Uitgave | Plaats in de bib |
---|---|---|
Magazijn |
Afijn, 2006 |
MAGAZIJN : SCHOOLCOLLECTIE : ENKEL NA MAGAZIJNRESERVATIE : COTT |
31/12/2006
Voor Gloria schijnt de zon zelden wanneer ze 's morgens wakker wordt. Ze zou het liefst alleen op haar zolderkamertje blijven, want als ze de deur uitgaat, komt ze gegarandeerd Staf en z'n clubje tegen. Pestkoppen zijn het, die haar judassen en uitschelden. Ze kan het tegen niemand vertellen, haar moeder ziet het niet en vader weet niets anders te zeggen dan: "Steek je tong uit." Op haar kamer is ze alleen, veilig met zichzelf. Op een dag vindt ze een kat zonder thuis en adopteert hem meteen. Op slag hoort ze het roepen en schelden niet meer. Maar het blijkt de kat van Staf te zijn. Ze moet hem terugbrengen van haar moeder.
Erika Cotteleer creëert personages die sterk op de werkelijkheid geënt zijn. Dit verhaal over pesten is bekend, het overkomt zoveel kinderen elke dag, de boeken hierover zijn legio. Maar de manier waarop Cotteleer uitdrukking geeft aan de onderliggende gevoelens is verre van doorsnee in een kinderboek. Wanneer Gloria de kat terugbrengt -- iets wat in zowat alle kinderboeken een sleutelmoment zou zijn om vriendschap te sluiten of ten minste het conflict uit de wereld te helpen -- tonen de kinderen een mengeling van botsende gevoelens: Gloria is een en al onwil, ze is boos, bang en verdrietig tegelijk. Staf verbergt zijn blijdschap stug onder machogedrag, maar hij waardeert wat Gloria doet en dat blijkt wanneer hij haar de uitgeloofde beloning (een plakje kauwgum) brengt. Gloria grijpt stiekem haar kans bij deze verstoring van de machtsverhouding om alsnog haar slag thuis te halen en ze smokkelt de poes weer in huis. Waar je als opvoeder een verzoenend gebaar zou wensen, iets waar de kinderen een voorbeeld kunnen aan nemen, nietwaar, toont Cotteleer je kinderen gewoon zoals ze zijn. Grootmoedig en kleinmenselijk tegelijk, gemeen en ook bang, kwetsbaar en bereid om te krenken.
Cotteleer wenst ook met haar beelden op geen enkele manier te behagen. De prenten lijken ruw in elkaar gepast, bestaan gedeeltelijk uit collage en zijn verder krasserig ingekleurd met balpen en kleurpotlood, of met grove verfstrepen. Ze doen op het eerste gezicht aan kindertekeningen denken met hun grove afwerking en naïeve vormen, maar ze zijn uiterst doeltreffend. Cotteleer tekent geen kindersnoetjes maar karakterspelers, die zeer precies de diepte en de complexiteit van een emotie vatten. De prent bv. waarop Gloria in allerijl naar huis fietst, weg van de pesterijen, toont een getraumatiseerd kind dat blindweg de vlucht neemt. En op de eerste prent van Gloria met de poes zie je pure blijdschap omdat ze een vriendje gevonden heeft, het straalt van haar hele wezen. Als je dan de laatste prent bekijkt, waar ze de poes op haar kamertje heeft gesmokkeld, zie je het geagiteerde, schichtige, schuldige plezier van een dubieuze overwinnaar. Ook de wisselwerking tussen tekst en beeld is erg sterk. Cotteleer roept met haar prenten emoties en nuances op die je niet uit de tekst op zich haalt. Die is uiterst eenvoudig van stijl en bij momenten opvallend karig met woorden. Maar er staat zeer accuraat wat er moet staan: de prent waarop Gloria naar huis vlucht, wordt des te indringender door de tekst: "Niemand thuis. Gloria's mama weet niet van die tranen." Gloria is geen 'mooi' boek, Gloria is zo mooi en zo lelijk als mensen zijn. Bijzonder boeiend vind ik dat, een van de knapste prentenboeken van dit moment. [Jen de Groeve]
M.G.M. Koedijk-Schraag
Gloria wordt door zes kinderen stelselmatig uitgescholden en dat doet haar veel. Een kat die komt aanlopen, zorgt voor troost en afleiding. Helaas blijkt de kat van een van de pestkoppen te zijn en moet hij terug. Ze overhandigt hem persoonlijk aan zijn baasje en maakt dat ze wegkomt, maar niet zonder eindelijk haar tong te durven uitsteken. Apart, fors vierkant prentenboek in eigenzinnige stijl in gemengde technieken waarin de prenten veel aan collages doen denken. Het taalgebruik is opvallend beeldend en gemakkelijk leesbaar ('Gloria strijkt met haar handen over haar bloesje. Er glijden tranen af.'). De naam van de kat (Violet) is in België een bruikbare naam voor een viooltje. Violet staat echter ook voor de kleur paars, terwijl de kat oranje van kleur is. Hier en daar zijn de platen ook in tegenspraak met de tekst: de kleur van de kat en van Gloria's haar is niet overal consequent doorgevoerd. Jammer ook dat er geen illustratie is van een hele boze Gloria: in haar boosheid vindt ze namelijk de kracht om tegenwicht aan het pesten te geven. De boodschap dat pesten en buitensluiting heel diep ingrijpen in een (kinder)leven komt door de serieuze toon krachtig over. Vanaf ca. 6 jaar.
Hedwige Buys
ua/an/22 j
Voor Gloria schijnt de zon zelden wanneer ze 's morgens haar ogen opent. Het liefst zou ze elke dag alleen op haar zolderkamer doorbrengen. De foto’s van de hond en het berglandschap naast het beeldje van een hert op het tafeltje naast haar bed geven een beeld van de veiligheid die deze ruimte biedt. Ze maken geen deel uit van de wereld daarbuiten. Buiten zijn er de rotkinderen. Met z’n zessen zijn ze en Staf is de baas. Ze leunen tegen brievenbussen en hebben kauwgom in hun mond. Schijtlaars, Zuurpruim, Bleekscheet, Rossekop, Dikbil en Zeekomkommer zijn de woorden die ze roepen. Woorden waar Gloria voor wegvlucht. Thuis is er niemand. Gloria’s mama weet niet van die tranen en papa zegt: Steek je tong uit. Alleen op haar zolderkamer hoog boven de scheldwoorden tussen vogels en groen krijgt ze weer kleur op haar gezicht. Daar zie je haar ook even stralen, wanneer ze de verdwaalde kat die langs het raam naar binnen komt, gelukzalig in haar armen sluit. Nu ze een huisdier heeft, hoort ze de scheldwoorden niet meer. Tot een blad papier in de brievenbus een einde maakt aan haar geluk. Staf blijkt niet alleen de baas van zes maar ook de baas van de kat. Van mama moet ze de kat terugbrengen. Donker zijn de beelden waarop ze angstig en verbeten met de poes in een doos naar Staf fietst. Wie hoopt dat de confrontatie tussen beiden tot een verzoening leidt, heeft het mis. Staf rukt het dier uit haar armen en Gloria rent misselijk van verdriet terug naar haar kamer. Aan het terugbezorgen van de kat was een beloning verbonden, een pakje kauwgom. Wanneer Staf het Gloria komt brengen, hoort ze zijn brommende woorden en ziet ze de zes wachtenden achter hem, maar ook de kat, die schuurt langs de brievenbus. Heel even kauwt Gloria op de kauwgom. Wanneer de kat naar binnen glipt, glimlacht Gloria onmerkbaar. Ze wikkelt de kauwgum terug in het papiertje, slaat de voordeur dicht en rent vliegensvlug naar boven. Daar ligt de poes op de mat. Lang geleden dat de zon zo heerlijk scheen. De illustraties, een gemengde techniek van collage, potlood en gouache waarin de figuren schijnbaar ruw maar ook naïef worden voorgesteld geven de gevoelens van de personages treffend weer. Aangevuld door sobere zinnen vertellen ze een realistisch verhaal. De combinatie van woord en beeld maakt van 'Gloria' een boek dat aanvankelijk zowel visueel als inhoudelijk hard overkomt. Wie echter leest en herleest, zal ervaren dat Erika Cotteleer erin geslaagd is de realiteit op kunstzinnige wijze voor te stellen. Dit is een boek dat de gebruikelijke grenzen van kijken en lezen overstijgt.
Laat hieronder weten op welk e-mailadres je een bericht wil krijgen als dit item beschikbaar is. Dit is geen reservering. Je krijgt geen voorrang om dit item te lenen.
Je gaat akkoord dat we je een mail sturen om je aanvraag te bevestigen en je te verwittigen wanneer jouw artikel binnen is. Deze mails zijn eenmalig. Je kan je toestemming op elk moment intrekken via de link in de bevestigingsmail.