De rommelzolder van Wal
Brigitte Minne
4 exemplaren
Beschikbaarheid | Uitgave | Plaats in de bib |
---|---|---|
4 items aanwezig |
De Eenhoorn, 2005 |
VERDIEPING 0 : THEMACOLLECTIE ENKEL VOOR ONDERWIJS EN DIENST
Kleuren |
1 exemplaar
Beschikbaarheid | Uitgave | Plaats in de bib |
---|---|---|
Aanwezig |
De Eenhoorn, 2005 |
Kleuter : leren
Kleuren |
2 exemplaren
Beschikbaarheid | Uitgave | Plaats in de bib |
---|---|---|
Magazijn |
De Eenhoorn, 2005 |
MAGAZIJN : SCHOOLCOLLECTIE : ENKEL NA MAGAZIJNRESERVATIE :
Kleuren |
Magazijn |
De Eenhoorn, 2005 |
MAGAZIJN : SCHOOLCOLLECTIE : ENKEL NA MAGAZIJNRESERVATIE : MINN |
31/12/2005
Louis vindt zichzelf lelijk en wil graag het uiterlijk van een ander dier aannemen. Liefst negen maal verandert hij van kleur en activiteit: huppelen als de bruine konijnen, broeden als de witte duif, zwemmen als de oranje goudvis, etc. Uiteindelijk weet hij het niet meer. De oude heks, die niet meer tovert maar wel breit en naait, weet een oplossing: een lapjesdeken met negen kleuren.
Een prentenboek over een kameleon die niet weet te kiezen welk dier/kleur hij wil nabootsen, doet onvermijdelijk denken aan Eric Carles Het Allesdier (1983). Brigitte Minne schenkt meer aandacht aan typische gedragingen van de dieren, maar toch onderscheidt haar verhaal zich te weinig van Carles klassieker, en haalt het bijlange niet dezelfde kwaliteit. Dat ligt vooral aan de stijl van het verhaal waarin alle stappen beschreven worden in eerder banale zinnen, en clichématige elementen geïntroduceerd worden, zoals de toverheks, die niet veel zin hebben. Het leest bijna als een opstel van een scholier. Enig lichtpuntje is de variatie in linguïstische en cognitieve actiewerkwoorden, d.w.z. het grote aantal synoniemen voor respectievelijk 'zeggen' en 'denken'.
Ik heb nu al een tiental boeken van Brigitte Minne gelezen en/of gerecenseerd, en het verschil in kwaliteit valt me erg op. Er zijn boeken die snel in elkaar geflanst lijken en in niets opvallen. Maar ook verhalen, zoals Mies is raar en Daantje Traantje die ofwel een sterke structuur kennen, of veel taalvariatie, of een intrigerend thema. Louis de kameleon heeft de lezer helaas erg weinig te bieden.
Dankzij de illustraties van Leen Van Durme wordt dit prentenboek toch nog genietbaar. Eerder dan haar sobere tekenstijl, die in de lijn van andere dierentekenaars als Velthuijs ligt, valt vooral de goede compositie van het beeld op. Haar gevarieerde perspectieven en kaderwerking geven een dynamische indruk. Samen met de frisse kleuren en de vrolijke figuren levert dat aantrekkelijke prenten op. Aan het einde komen twee hele mooie platen: een samengesteld beeld van negen vakjes waarin de dieren hun eigen kleuren om ter hardst aanprijzen, en de daarop volgende sobere prent van een vertwijfelde kameleon met wolkjes van kleuren boven hem. [Chris Bulcaen]
G. Reindersma
Vierkant prentenboek over Louis de kameleon die verdrietig is omdat hij zichzelf lelijk vindt en liever een konijn wil zijn. Een toverheks adviseert hem maar lang genoeg naar een konijn te kijken, want dan wordt hij ook bruin. Zo gaat hij op elke bladzijde met een ander dierenvriendje mee. Vervolgens neemt hij de kleur aan van dat vriendje. Hoewel hij steeds zegt dat hij voor altijd zo wil blijven, blijkt de realiteit anders: een nieuwe ontmoeting heeft steeds weer een nieuwe kleur tot gevolg. Maar welke kleur is nu het mooist? De keuze van de dieren is niet voor de hand liggend en dus wel origineel, b.v. een lieveheersbeestje, een witte duif. Tenslotte krijgt hij van de toverheks een kleurige lapjesdeken. De bezigheden die de dierenvriendjes vervolgens uitvoeren, bieden niet altijd veel herkenning en de herhalingen worden op den duur enigszins voorspelbaar. De tekst is vooral navertellend en dus weinig beeldend en weinig gestileerd. De kleuren roze en paars zijn onvoldoende onderscheidend in deze gedrukte versie. De kleurige illustraties bieden herkenning, maar zijn ook wat vlak en verbeelden veelal een statische situatie. Vanaf ca. 4 jaar.
Ria Swinnen
ua/an/22 j
Louis, de kameleon, vindt zichzelf erg lelijk. Hij zou liever iemand anders zijn. Een konijn bijvoorbeeld. Louis besluit de hulp van de toverheks in te roepen. Om te toveren is ze al te oud, vindt ze. Toch weet ze raad. Louis moet maar lang genoeg naar een ander dier kijken en dan neemt hij de kleur van dat dier aan. En dat lukt. Louis verandert van kleur in het gezelschap van tal van dieren en hij amuseert zich ook kostelijk door aan hun typische activiteit deel te nemen. Alle dieren vinden hem leuk en proberen hem over te halen hun kleur te behouden. Louis weet het niet meer! Het lappendekentje van de heks brengt de oplossing. Een prentenboek met aardig wat pagina’s. De gestileerde figuren van de dieren zijn tot hun essentie teruggebracht en ogen zeer expressief. Nu eens zijn ze te zien op grote prenten, dan weer in kleinere vakjes, telkens op de rechterpagina. Dat levert een afwisselende lay-out op. Dat kan je niet zeggen van het tekstgedeelte: dat is overdreven lang uitgesponnen en gaat op den duur vervelen. Op het eind komt de tekst niet overeen met de tekening en wordt het onbegrijpelijk. Louis heeft op de tekening de lappendeken om maar in de tekst staat: “Louis kijkt naar de deken en opeens weet hij heel zeker welke kleur hij wil.” Allemaal dus, maar dat is dan wel eigenaardig verwoord. Het verhaal valt wat dun uit en een kameleon gebruiken om het over kleuren te hebben is bovendien ver van origineel.
Laat hieronder weten op welk e-mailadres je een bericht wil krijgen als dit item beschikbaar is. Dit is geen reservering. Je krijgt geen voorrang om dit item te lenen.
Je gaat akkoord dat we je een mail sturen om je aanvraag te bevestigen en je te verwittigen wanneer jouw artikel binnen is. Deze mails zijn eenmalig. Je kan je toestemming op elk moment intrekken via de link in de bevestigingsmail.