Wij gaan op berenjacht
Helen Oxenbury
1 exemplaar
Beschikbaarheid | Uitgave | Plaats in de bib |
---|---|---|
Aanwezig |
Hillen, cop. 2005 |
VERDIEPING 2 : BABILLE : TAAL EN VERHAAL : VERHALEN : ROSE |
1 exemplaar
Beschikbaarheid | Uitgave | Plaats in de bib |
---|---|---|
Magazijn |
Hillen, cop. 2005 |
MAGAZIJN : SCHOOLCOLLECTIE : ENKEL NA MAGAZIJNRESERVATIE : ROSE |
31/12/2005
Verdriet. Wat een diep en donker woord is dat toch. Als je het op een cover ziet staan zoals op het prentenboek van Michael Rosen en Quentin Blake, besef je dat er geen ruimte wordt gelaten voor licht en lucht. Die iele donkere figuur op de cover wordt door een grauwe wolk omringd. Zijn eenzaamheid is haast voelbaar, want dat doen intense emoties met je, of ze nu positief of negatief zijn, ze maken je op slag eenzaam. Je kunt je verdriet of geluk wel meedelen, maar je niet delen.
Op de eerste prent zien we een vrolijk hoofd, maar er is geen ruimte voor twijfel: "Dit ben ik. Ik heb verdriet. Als je deze tekening ziet, denk je misschien dat ik vrolijk ben. Maar dat is niet zo". Prent na prent word je geconfronteerd met de oorzaak van het verdriet, het verlies van een geliefde, en met de vele gezichten van verdriet. Vaak baseren mensen hun oordeel van iemand op basis van diens expressie, toch weten we best dat niet iedereen in staat is om op een duidelijke manier uiting te geven aan zijn emoties. Dit boek toont het geworstel van een volwassen man met verdriet en dwingt de lezer in de rol van machteloze toeschouwer. Een groot verdriet als dat van de verteller kun je niet verzachten, het enige wat je kan geven, is erkenning en bevestigen wat de man zegt: "Ik zeg tegen mijzelf dat verdriet hebben niet slecht is. Ik voel me ellendig, maar ik ben geen ellendeling". Op de voorlaatste prent zie je een feesttafel vol verjaardagstaarten. Vrolijke gezichten, verlicht door kaarslicht. Er zijn nog geen leemtes op deze prent en je wenst al je geliefden een lang leven toe met taarten boordevol kaarsjes. De laatste prent met de eenzame figuur bij de ene kaars brengt je terug bij de essentie van het verhaal: verdriet. [Marita Vermeulen]
Marianne Zwaneveld
De auteur vertelt in de ik-vorm hoe hij als volwassene omgaat met zijn verdriet omdat zijn zoon Eddie is doodgegaan. Er zijn dagen dat het heel erg pijn doet, hij is soms boos op Eddie en er zijn dagen waarop hij er met anderen over kan praten. Zijn verdriet uit zich nu eens in vreemd gedrag (met een lepel op tafel slaan), dan weer in 'slechte' dingen doen. Niets is meer hetzelfde, maar toch probeert hij gaandeweg manieren te vinden waarop het minder pijn doet, zoals elke dag iets doen wat hij echt leuk vindt. Hij schrijft het van zich af en herinnert zich vooral de leuke momenten met Eddie. Prentenboek met de onnavolgbaar levendige en expressieve, met zachte tinten waterverf ingevulde pentekeningen van Blake. Het feit dat de hoofdpersoon een volwassene is, hoeft geen bezwaar te zijn, want ook kinderen vanaf ca. 6 jaar die een dierbaar mens of dier hebben verloren kunnen waardevolle herkenning en troost putten uit dit emotioneel rijke prentenboek, dat ook dit toch wel zware probleem met een knipoog behandelt.
Nele Janssen
ua/an/22 j
Een boek gevuld met verdriet. Verdriet om een te vroeg gestorven zoon, verdriet om een verloren moeder, verdriet omdat alles anders is of verdriet waarvan je niet weet waarom … Michael Rosen beschrijft in dit boek wat verdriet volgens hem is, welke gekke dingen je ervan kunt doen, welke manieren er zijn om verdriet minder pijn te laten doen, wat het nut van herinneringen is, … Elke letter van dit boek gaat over verdriet. Resultaat is een beetje een somber boek, met toch net genoeg sprankeltjes hoop. De fraaie illustraties van Quentin Blake ademen de sfeer van het boek uit en maken het verdriet heel voelbaar (en de hoop zichtbaar). Ze bieden niet enkel ondersteuning bij de woorden, maar vertellen hun eigen verhaal. Ze sluiten naadloos aan bij de verhaallijn en brengen tegelijk iets extra’s. Het einde van het boek is verrassend en komt misschien wat vreemd over, maar laat door zijn openheid ook plaats voor eigen invullingen. ‘Verdriet’ is geen boek dat je zonder tekst en uitleg in de handen van je kind stopt. Het is een boek om samen te lezen, een verhaal dat een mooie aanleiding kan zijn om tot een gesprek over verdrietig zijn te komen. ‘Verdriet’ is geen boek om elke dag in te bladeren, maar een boek om boven te halen op momenten dat het bruikbaar is.
Laat hieronder weten op welk e-mailadres je een bericht wil krijgen als dit item beschikbaar is. Dit is geen reservering. Je krijgt geen voorrang om dit item te lenen.
Je gaat akkoord dat we je een mail sturen om je aanvraag te bevestigen en je te verwittigen wanneer jouw artikel binnen is. Deze mails zijn eenmalig. Je kan je toestemming op elk moment intrekken via de link in de bevestigingsmail.