Moeders zijn gevaarlijk met messen
Do Van Ranst
Beschikbaarheid | Uitgave | Plaats in de bib |
---|---|---|
Uitgeleend
|
Davidsfonds/Infodok, 2005 |
VERDIEPING 2 : BABILLE : IK EN DE WERELD : VERHALEN : VANR |
1 exemplaar
Beschikbaarheid | Uitgave | Plaats in de bib |
---|---|---|
Aanwezig |
Davidsfonds/Infodok, 2005 |
JEUGD : VERHALEN BLAUW (12-14 J.) : VANR |
Beschikbaarheid | Uitgave | Plaats in de bib |
---|---|---|
Niet beschikbaar |
Davidsfonds/Infodok, 2005 |
JEUGD : VERHALEN BLAUW (12-14 J.) : VANR |
1 exemplaar
Beschikbaarheid | Uitgave | Plaats in de bib |
---|---|---|
Aanwezig |
Davidsfonds/Infodok, 2005 |
JEUGD : VERHALEN BLAUW (12-14 J.) : VANR |
1 exemplaar
Beschikbaarheid | Uitgave | Plaats in de bib |
---|---|---|
Magazijn |
Davidsfonds/Infodok, 2005 |
MAGAZIJN : SCHOOLCOLLECTIE : ENKEL NA MAGAZIJNRESERVATIE : RANS |
Annemie Leysen
2/ei/11 m
Do van Ranst
Ravenhaar
Davidsfonds/Infodok, Leuven, 84 p., 13,50 euro.
Van Do van Ranst (vorig jaar nog bekroond met de Prijs Knokke-Heist) verscheen Ravenhaar. Een clubje jongelui bij elkaar, twaalf zijn ze en dus op de wip tussen kind en puber, zit als vanouds in hun schuurtje een nieuw spel te bedenken. "Ik zie ons in de schuur op de grond zitten... We zitten als reuzen, geklemd in een kabouterhuisje. Het hout kraakt en zal het spoedig begeven onder de druk van onze veel te grote lichamen."Spelletjes verzinnen, daar zijn ze al die jaren erg goed in geweest: brandweerkazerne naspelen, bijvoorbeeld, of een rusthuis voor bejaarde kippen opzetten, of een beautysalon, of een oversteekplaats voor kikkers aanleggen... Maar dit keer moet het "iets groots" zijn, vinden ze, beter dan wat ze ooit deden: "omdat het misschien het allerlaatste spel zal zijn dat we ooit zullen spelen". Beter dan die Italiaanse kusfilm ook, die ze zouden overdoen, en waar ze spijt van kregen...
Meteen zet Do van Ranst in zijn nieuwe boek al wat onbestemde lijntjes uit, en wordt er een en ander gesuggereerd dat pas aan het eind een plaats krijgt. Een procédé dat hij ook in Mijn vader zegt dat we levens redden gebruikte, en dat overigens in de jeugdliteratuur van vandaag steeds drukker wordt aangewend.
Fatima brengt uitsluitsel: trouwen, dat moesten ze maar eens 'spelen'. Zij wordt de bruid, en Bram, de ik-verteller, de bruidegom. Maar een spel "dat in het echt gewoon kan", lijkt plots tegen de regels. Wat voor de autochtone vrienden gewoon is, is dat niet voor het Marokkaanse meisje. Een wat vreemd meisje is ze, met haar obsessie om blootsvoets de schuur binnen te komen, met dat rare vasten, en met die boze vader van haar, die een ander spel al in de war heeft gegooid. Maar toch is ze helemaal iemand van hen geworden. De bijnaam Ravenhaar kreeg ze van haar kompanen wegens haar prachtige zwarte haren, die ze na enig aandringen vanonder haar hoofddoek liet zien.
Ieder krijgt zijn vaste plek in wat een bizar rollenspel wordt, waarin de grenzen tussen verbeelding en werkelijkheid, tussen 'echt' en spel voortdurend worden verlegd. Een pseudo-volwassen spel met kinderen in de hoofdrollen. Voor Fatima is het een poging om de werkelijkheid te bezweren die haar boven het hoofd hangt. Ravenhaar staat immers een gearrangeerd huwelijk te wachten, net als haar twee oudere zussen.
Do van Ranst schreef alweer een erg filmisch boek, dat het vooral moet hebben van de knap gedoseerde stemmingswisselingen, van onuitgesproken gevoelens en flarden van zinnen, van blikkenwerk en 'binnensmonds lachen', van het onwennige aftasten van de nog onbekende grote gevoelens en ervaringen binnen bereik. Een boek ook dat met veel understatement en inleving de aarzelende overgang van kinderjaren naar volwassenheid illustreert.
Jammer wel dat het al te expliciete exposé aan het eind, over de islam en de bijbehorende huwelijkspraktijken van de overigens plots wel erg spraakzame Ravenhaar de zorgvuldig opgebouwde sfeer en dubbelheid voor een stuk ondergraaft. Ook de personages missen weleens het nodige vlees en bloed.
Inge Severi
ua/an/19 j
HAMME Jeugdauteur Do van Ranst heeft een nieuw boek uit: 'Ravenhaar'.
Het boek gaat over Bram en Fatima en hun vrienden. Omdat Fatima zo'n donker haar heeft, wordt ze ook wel Ravenhaar genoemd. Samen met Ben, Mies, Dorien, Stan en Victor spelen ze regelmatig spelletjes. Maar ze worden groot. Ze zijn ondertussen 12 jaar en gaan binnenkort allemaal naar een verschillende school. Tijd voor een laatste spel. Maar Ravenhaars vader mag er niet van weten. «Vriendschap en liefde staan centraal in dit boek. Het geeft ook de sfeer weer van het ouder worden, van het 'kindzijn' verliezen», verklapt auteur van Ranst alvast over zijn zevende boek.
'Ravenhaar' is voor lezers vanaf 11 jaar en kost 12,25 euro. Het boek zal in februari in de boekenhandel liggen. Meer info: www.dovanranst.be.
31/12/2005
Vier jongens en drie meisjes tussen elf en dertien jaar nemen op een originele manier afscheid van hun kindertijd. Voor hun laatste fantasiespel kiezen ze voor een trouwpartij. De gelukkigen zijn Bram, de verteller, en de Marokkaanse Fatima, die ze vanwege haar gitzwarte haar Ravenhaar noemen. De andere clubleden zorgen voor de aankleding en de enscenering.
Dit verrassende uitgangspunt brengt de overgang tussen de kindertijd en de puberteit origineel in beeld. Van Ranst ensceneert en beschrijft filmisch. Hij laat het cameraoog langzaam zijn personages aftasten en registreert feilloos hoe Bram aarzelt tussen kinderlijke stoerheid en puberale verliefdheid. Flashbacks naar vroegere onschuldige kinderspelletjes botsen met de sensualiteit in hun nieuwe spel. De innerlijke spanning neemt toe. Maar ook culturen botsen in het nieuwe spel. Niet enkel wordt er in België anders getrouwd dan in Marokko, ook de opvatting over liefde en trouw is anders. 'Anders is dus spannend' krijgt het clubje als positieve boodschap mee. En terwijl Ravenhaar beetje bij beetje, letterlijk en figuurlijk, een tipje van de sluier licht, dringt het tot de vrienden door welke angst er achter haar verhaal zit.
Van Ransts verhaal is origineel, intimistisch, vol met goede vondsten en mooie verwoording. Maar toch blijft er bij mij soms de wrevel van een té trage sfeerfilm hangen. Te weinig reële actie breekt het evenwicht tussen uiterlijke en innerlijke spanning. Of, zoals Bram bedenkt bij een gesprek met Ben en Stan over het kussen: "Ik vond dat we stilaan het soort gesprek voerden dat ik tot vervelens toe tussen mijn oudere broer en zijn vriendin had gehoord." Inderdaad, het doorbomen remt te sterk het tempo. Zoals ook té mooie bewoording hier en daar -- zelfs in de dialogen -- naar hoogdravendheid leidt.
Het verhaal zal me bijblijven vanwege de originele idee en de mooie (taal-)vondsten. Een beschrijving als: "Ik fluister niets. Ik glimlach alleen. Niet dat ik mijn mond daar de opdracht toe heb gegeven. Als Ravenhaar voor me staat, met een bruidsjurk aan en een sluier in haar haar en witte linten, dan gaan mijn mondhoeken een eigen leven leiden. Zoveel is duidelijk" laat de lezer glimlachend het boek dicht klappen. [Jet Marchau]
D.J. Hoenink
Zes jongeren verzinnen samen al jaren grote spelen. Ze bootsen de werkelijkheid zo goed mogelijk na, steeds in de volle overtuiging dat het spel is. Nu naderen ze het moment dat ze nog één laatste spel spelen, voordat ze naar het voortgezet onderwijs gaan. Ze zullen doen alsof Bram en Fatima (Ravenhaar) gaan trouwen. Alle voorbereidingen worden getroffen. Gaandeweg wordt duidelijk dat er veel meer achter zit, vooral voor Fatima. Begrijpen de jongelui elkaar wel? Zijn ze echt zulke goede vrienden als ze dachten? En is dit nog een spel? De schrijver laveert in deze novelle knap tussen spel en realiteit, tussen kindertijd en volwassenheid en tussen culturen die totaal anders tegen verschillende zaken aankijken. Met de hoofdpersoon (Bram) maken lezers een leerproces door dat sterk in de buurt komt van een inwijding. Het taalgebruik is soms wat zoekend, wat past bij de gebeurtenissen. Vanaf ca. 12 jaar.
Luce Rutten
ua/an/22 j
Al zeven jaar lang vormen vier jongens en twee meisjes samen een club. Ze verzinnen grootse ‘spelen’ en werken die uit tot in de details. Ondernemingen als een ziekenhuis, een winkelcentrum of pottenbakkerij hielden hen wekenlang bezig. Nu zij, op de drempel van de middelbare school, stilaan te groot worden voor dit soort spelletjes, willen zij afsluiten met iets heel speciaals. Ravenhaar, die eigenlijk Fatima heet, heeft een idee: ze zullen een trouwpartij in scène zetten, met alles erop en eraan. Zijzelf wil de bruid zijn en Bram, de ik-verteller in het boek, stelt zich meteen ter beschikking als bruidegom. Ravenhaar is pas twee jaar bij de club. Zij werd geïntroduceerd door één van de meisjes. Een tijdlang hebben de andere leden haar een beetje genegeerd omdat ze haar wat vreemd vonden, met haar hoofddoek, haar vasten en andere onbekende gewoontes. De hennatatoeage waarop Ravenhaar hen trakteerde, zorgde voor de doorbraak. Zij werd één van hen. Op de drempel van hun puberteit ontdekken de jongens dat zij allemaal gefascineerd zijn door haar knappe uiterlijk en haar anders zijn: “anders is spannend”. Voor Ravenhaar is de trouwerij meer dan een spel. Haar beide zussen zijn op hun veertiende uitgehuwelijkt en wellicht wacht haar binnenkort hetzelfde lot. Een paar maanden geleden speelde de club een Italiaanse liefdesfilm na, met Fatima en Bram als acteurs. De kusscène zou net opgenomen worden toen Fatima’s vader op het terrein verscheen. Voor hem was de situatie een duidelijk teken dat hij haar uit de klauwen van de verderfelijke westerse mentaliteit moest redden om haar ‘onaangeroerd’ aan een geschikte bruidegom te kunnen schenken. Ravenhaar wil, op de vervagende grens tussen kinderlijk spel en volwassen ernst, kunnen trouwen met iemand voor wie zij zelf kiest. En die iemand is Bram. Hoewel hij dat niet toe wil geven in de groep, ziet Bram dat ook wel zitten. Hij heeft een boontje voor haar. Do Van Ranst serveert zijn verhaal in korte, soms zeer korte hoofdstukjes. Zijn taalgebruik en zinsconstructie houdt hij vrij sober, zodat het boek makkelijk wegleest. Tel daar de beperking in omvang bij (84 pagina’s) en je hebt alle ingrediënten die het leesmaal ook voor minder fervente lezers behapbaar maken. Knap is wel hoe Van Ranst zijn taal en stijl tegelijkertijd toch een literair tintje meegeeft. Uit zijn pen vloeien soms mooie beelden: “Hij deed het met een trots waarvan ik dacht dat hij die samen met de schaar van zijn opa had geleend.” (p. 25). Hij gaat ook al eens suggestief tewerk: een vechtpartij komt alleen via een bloedend oor in beeld. Goed getimede flashbacks zorgen voor spanning. Van Ranst bewijst niet voor het eerst dat hij een bekwaam jeugdauteur is. Jammer dat het boek naar het einde toe al te tendentieus wordt. Het is net iets te duidelijk dat de auteur de lezertjes een boodschap mee wil geven, over de wrijvingen die - ondanks ieders goede bedoelingen - ontstaan op de grens van verschillende culturen en bij de overgang van kind naar volwassene. Met een beetje inventiviteit had de auteur zijn info over de islamwereld beter kunnen integreren in de plot van zijn verhaal. Alle toelichtingen in de mond van één personage leggen, is kiezen voor de aloude, veel belopen, gemakkelijkste weg.
Laat hieronder weten op welk e-mailadres je een bericht wil krijgen als dit item beschikbaar is. Dit is geen reservering. Je krijgt geen voorrang om dit item te lenen.
Je gaat akkoord dat we je een mail sturen om je aanvraag te bevestigen en je te verwittigen wanneer jouw artikel binnen is. Deze mails zijn eenmalig. Je kan je toestemming op elk moment intrekken via de link in de bevestigingsmail.