Van vogels en mensen
Margriet De Moor
1 exemplaar
Beschikbaarheid | Uitgave | Plaats in de bib |
---|---|---|
Magazijn |
Contact, 2005 |
MAGAZIJN : FICTIE : ENKEL NA MAGAZIJNRESERVATIE : DEMO |
31/12/2005
Wat kan er gebeuren als eenzelfde man in de ogen van twee vrouwen de Ware is? Op die gewichtige vraag verzint de nieuwe roman van Margriet De Moor een apocalyptisch antwoord. In De verdronkene stuurt Armanda haar zus Lidy in de winter van 1953 met een smoes naar het verjaardagsfeest van haar petekind in Zierikzee. Zo kan ze zelf uitgaan met Sjoerd, de man van haar zus. Maar Lidy treft het noodlot: ze komt om bij de watersnood in Schouwen-Duiveland. Armanda trouwt, bij wijze van troost, met Sjoerd, krijgt twee kinderen met hem en wordt verplicht om voor de rest van haar leven schuldgevoelens en geluk tegen mekaar af te wegen.
Margriet De Moor heeft met haar laatste roman een aantal even moeilijke als risicovolle levensvragen aangesneden. Hoe verzoent een mens toeval en vrije wil? Hoe verhouden lust, spijt en zusterschap zich tot mekaar? Wat is het belang van herinneringen in de verwerking van een trauma? Welke vorm neemt liefde aan als ze zich moet meten met rouw? Stuk voor stuk zijn het ingewikkelde vragen, waarop De verdronkene antwoorden wil formuleren.
Maar Margriet De Moor toont helaas te weinig literair vernuft in haar laatste roman om daarin te slagen. Haar combinatie van een flinterdunne verhaallijn en een sentimentele stijl is geenszins tegen die intense en moeilijke vragen opgewassen. De verdronkene mist eigenlijk zelfs al te duidelijk de talrijke, onmisbare ingrediënten om de ambitieuze inhoud tot zijn recht te laten komen. Het ontbreekt de roman aan een solide stijl, een drijvend tempo, narratieve spitsvondigheid, fijnzinnige suggestie, filosofische kracht en het eigenzinnige vermogen om al deze ingrediënten in een persoonlijke vorm te bundelen.
De verdronkene laat daarom een erg langdradige, melige en monotone indruk na; geen van de personages weet echt te beklijven en er heerst over de hele lijn een grote stilistische zwakte. Het doodsverhaal wordt ook nog nodeloos ingewikkeld gemaakt door Lidy meer dan dertig jaar als 'vermiste' te laten fungeren en de onophoudelijk verkondigde levenswijsheden en in de verf gezette essenties zijn ronduit flauw en irritant. [Niko Hafkenscheid]
Annemiek Buijs
Vijfde roman van De Moor [1941], die in 1991 de AKO Literatuurprijs kreeg voor 'Eerst grijs dan wit dan blauw'. 'De verdronkene' gaat over het leven van de twee zussen Lidy en Armanda, waarvan de oudste, Lidy, door een noodlottig toeval in Zeeland verdrinkt tijdens de Watersnoodramp van 31 januari 1953. Armanda is altijd al jaloers geweest op haar zus en neemt nu, ondanks het feit dat het lijk van Lidy niet wordt gevonden, diens plaats in als echtgenote van Lidy's weduwnaar Sjoerd en als moeder van Lidy's tweejarige dochtertje Nadja. Armanda is niet in staat haar eigen leven te leiden en geeft haar eigen identiteit op. Het verhaal over het lot van de twee zusters wordt verteld in een afstandelijke en beschrijvende stijl, en focust afwisselend op Lidy en Armanda. Het is een boeiend en aangrijpend relaas over het levenslot van twee zussen tegen de historische achtergrond van de ramp van 1953. Een aanrader voor een groot publiek. Kleine druk. Paperback.
Laat hieronder weten op welk e-mailadres je een bericht wil krijgen als dit item beschikbaar is. Dit is geen reservering. Je krijgt geen voorrang om dit item te lenen.
Je gaat akkoord dat we je een mail sturen om je aanvraag te bevestigen en je te verwittigen wanneer jouw artikel binnen is. Deze mails zijn eenmalig. Je kan je toestemming op elk moment intrekken via de link in de bevestigingsmail.