Salade niçoise
Edmond Baudoin
1 exemplaar
Beschikbaarheid | Uitgave | Plaats in de bib |
---|---|---|
Magazijn |
Dupuis, 2005 |
MAGAZIJN : STRIPS VOLWASSENEN: ENKEL NA MAGAZIJNRESERVATIE : VRIJ |
31/12/2005
Een man staat te mijmeren aan de reling van een schip. Een aftelrijmpje, een gebroken gedicht, beeldspraak... de man is op zoek naar zichzelf. Hij is op zoek naar zijn muziek, zijn noot of akkoord in de kakafonie van het hedendaagse leven. Hij heeft zijn dorp verlaten en is op weg. De boot brengt hem naar de haven van een grote stad waar hij wegvlucht van de drukte. Tegen een achtergrond van verval en duistere decors diept de man herinneringen op. Het zijn beleefde of gelezen herinneringen aan een vrouw die haar borsten amputeerde uit angst voor kanker, of aan een plaatselijke jongeling in een provincie in Frans-Canada die het aantal zelfmoorden halveert door te winnen in een populariteitswedstrijd... Een citaat van Pasolini overbrugt de puberteit en de adolescentie in zijn bestaan. Hij volgt de spoorweg en ontmoet er een vrouw die hem confronteert met zijn stukgelopen relaties. De oorlog haalt hem in en herinnert hem aan de angst voor iemand die wandelt in oorlogsgebied. Zo komt hij bij een ouder koppel. Ze willen meer weten over wat er allemaal gebeurt in de grote stad. De man staat stil bij het verleden. Bij het liedje dat hij zong voor zijn moeder die hij achterliet in het rusthuis. Maar niet getreuzeld, hij moet op weg, naar de andere kant van de berg waar de dood wacht.
Met zijn tweede boek voor de 'Vrije Vlucht'-reeks van Dupuis overtreft Baudoin zichzelf in treurigheid. De opeensomming van negatieve anekdotes in een duister decor van verwrongen gezichten en macabere taferelen geven blijk van het pessimistisch levensbeeld van de hoofdfiguur. Baudoin staat normaal borg voor intimiteit, poëzie en romantiek, maar ditmaal overheerst de duisternis. Existentiële vragen komen uitgebreid aan bod en nergens komt een antwoord. Je zoekt tot je sterft, en dat is het enige waar je zeker van bent. De inhoud wordt nog versterkt door het duistere tekenwerk van Baudoin en de inkleuring in blauw- en grijstinten. De schilderwerken van Goya, de inkleuring van Van Gogh en het firmament van Munch worden geïntegreerd in het verhaal net als enkele zangeressen en glimlachende onbekenden. Het album is een samenraapsel van ideëen en invloeden. En zo komt het ook over, niet zozeer als een verhaal, maar als een collage van ideëen en invloeden. Deze trend zet zich zelfs door in de kadrering en de tekeningen; de landschapstaferelen worden afgewisseld met close-ups en een groffe donkere tekenstijl wordt afgewisseld met het lineaire portret van een vrouw. Zeer typisch zijn de inzetjes in een hoek of een rand van een kader. Baudoin is tezelfdertijd een grafische poëet en een bevlogen collagemaker. De combinatie maakt hem uniek. Dit album is geen hoogvlieger, maar levert wel enkele leuke vondsten op. De titel blijft een mysterie. [Stefaan Froyman]
Laat hieronder weten op welk e-mailadres je een bericht wil krijgen als dit item beschikbaar is. Dit is geen reservering. Je krijgt geen voorrang om dit item te lenen.
Je gaat akkoord dat we je een mail sturen om je aanvraag te bevestigen en je te verwittigen wanneer jouw artikel binnen is. Deze mails zijn eenmalig. Je kan je toestemming op elk moment intrekken via de link in de bevestigingsmail.