Ik wilde je iets moois vertellen
Ingmar Heytze
1 exemplaar
Beschikbaarheid | Uitgave | Plaats in de bib |
---|---|---|
Aanwezig |
Podium, cop. 2005 |
MAGAZIJN : FICTIE : ENKEL NA MAGAZIJNRESERVATIE : MAG F 7531 |
31/12/2005
Ingmar Heytze is een bijzonder productieve dichter, met ongeveer jaarlijks een nieuwe dichtbundel, maar tegelijk is het moeilijk om hem te karakteriseren. Heytze is immers bij uitstek een kameleontisch dichter, die graag bij iedere bundel een ander facet van zijn kunnen tracht te exploreren. Zo was zijn vorige bundel, Nietzsche schrijft een laatste vers (2004), niet toevallig een poging om uiteenlopende filosofen aan het woord te laten, niet enkel qua thematiek maar ook in hun 'eigen' stijl. Dat resulteerde in een boeiend streven, maar in een nogal ongelijke bundel. Hetzelfde geldt eigenlijk ook voor Schaduwboekhouding. Ditmaal proberen de gedichten een soort van inventaris op te maken van het bestaan. Aan de ene kant verkent het dichterlijke 'ik' zichzelf op een vrij ironische manier, door zijn eigen onmacht te belijden en toch weer gedeeltelijk te ontkrachten. Aan de andere kant wordt ook de geliefde bij dat zelfonderzoek betrokken. Heel wat gedichten vormen overigens een soort van notitie of brief die expliciet aan een 'jij' is gericht. Dat maakt deze gedichten duidelijk herkenbaar, zonder dat de uitgedrukte gevoelens en gedachten banaal zouden worden. Heytze is ontegenzeglijk een vakman, die de kunst beheerst om een vers 'af' te maken, met de nodige verrassingen en oneliners. Over het tweede deel van deze bundel ben ik echter veel minder enthousiast. Heytze probeert dan een aantal korte prozaschetsen uit, maar de taalkracht werkt hier doorgaans slechts in mindere mate. Daarenboven doen sommige van deze fabels nogal opzettelijk aan, zijn ze te zeer geschreven in functie van een beoogd effect of blijven ze te sterk in de sporen van andere auteurs, zoals Tellegen. Heytze blijft een boeiend dichter, maar een dichter die (blijvend?) op zoek lijkt naar zijn eigen identiteit en oeuvre. [Dirk De Geest]
Els van Geene
In Heytzes "Schaduwboekhouding" hoor je weer eens zijn bloedeigen zangerige stem, ook al vindt hij van zichzelf dat hij niet zingen kan. Ervaren onmacht, angst, paniek is karakteristiek voor hem. Ook fundamentele onzekerheid, de dingen maar liever niet bij de naam noemen, zijn bijna dwangmatige elementen in deze poëzie en ja, dat zijn er nogal wat, want alles cirkelt om zijn relatie tot "de Ander" of de anderen. Het bijzondere echter is dat Heytze al die neurotische trekjes hilarisch, amusant of met kinderljke verwondering vorm weet te geven. Ook als hij zinspeelt op bestaande teksten, geeft hij daar een eigen draai aan en hij rijmt zo trefzeker als 't hem uitkomt. Als de dichter met zijn titel enig schuldgevoel wil uitdrukken, zij hem die schuld vergeven: het is genieten en lachen geblazen.
Laat hieronder weten op welk e-mailadres je een bericht wil krijgen als dit item beschikbaar is. Dit is geen reservering. Je krijgt geen voorrang om dit item te lenen.
Je gaat akkoord dat we je een mail sturen om je aanvraag te bevestigen en je te verwittigen wanneer jouw artikel binnen is. Deze mails zijn eenmalig. Je kan je toestemming op elk moment intrekken via de link in de bevestigingsmail.