Insjallah
Oriana Fallaci
1 exemplaar
Beschikbaarheid | Uitgave | Plaats in de bib |
---|---|---|
Magazijn |
Bakker, 2005 |
MAGAZIJN : NON-FICTIE : ENKEL NA MAGAZIJNRESERVATIE : 330.91 FALL |
31/12/2005
Moslims planten zich voort als ratten", "Europa is een provincie van de Islam" en "moslims zijn erop uit om onze identiteit uit te wissen". Sterke uitspraken? Lees dan De kracht van de rede van Oriana Fallaci (1929) maar eens! In haar jongste tirade dramt de Italiaanse journaliste en romanschrijfster maar liefst driehonderd pagina's lang door over de 'hidden agenda' van de islam: een invasie van het oude continent, met als inzet religieuze wereldheerschappij.
Pardon? Oriana Fallaci, was dat niet de icoon van de generatie van de achtenzestigers? Die linkse journaliste die naam en faam verwierf als interviewster van o.a. Henry Kissinger, ayatollah Khomeini en Yasser Arafat? Als verslaggeefster van de oorlog in Vietnam en de conflicten in het Midden-Oosten? Die bovendien wereldwijd respect afdwong toen ze de Argentijnse admiraal Galtieri, schuldig aan slachtpartijen en martelingen, met foto's van zijn misdaden confronteerde? Inderdaad, alleen blijkt Fallaci nog een schim van zichzelf te zijn.
Even reconstrueren: in de jaren '90 verlaat Fallaci, diep ontgoocheld in de Italiaanse politiek, haar vaderland en gaat in New York wonen. Daar schrijft ze in de nasleep van de aanslagen van 11 september na meer dan tien jaar stilzwijgen De woede en de trots, een schotschrift tegen de onderdrukking en de heerszucht van de islam. De kritiek is vernietigend, heel wat fans keren haar de rug toe (maar ze krijgt er uit andere politieke kringen ook een heleboel bij) en in tal van landen, waar het anders dan in Italië niet is toegelaten om ongezouten je mening te verkondigen, wordt ze aangeklaagd wegens discriminatie, godslastering en het aanzetten tot haat tegen de islam. Als Fallaci op de koop toe met de dood wordt bedreigd, besluit ze een postscriptum te schrijven waarin ze "met een onberispelijke logica" een analyse geeft van wat zij de "Brand van Troje" noemt, ofwel van een Europa dat naar haar idee het oude Europa niet meer is, maar "zich als sloerie aan sultans, kaliefen, viziers en janitsaren van het nieuwe Ottomaanse rijk verkocht heeft. [...] Europa is Eurabia geworden." Met andere woorden: anders dan in haar vorige boek wil ze zich niet door haar woede laten meeslepen, maar de lof zingen van de pilaren van Europa, het verstand en de rede.
Maar in tegenstelling tot wat de titel doet vermoeden, moet je de argumenten in dit pamflet met een vergrootglas gaan zoeken. Sterker nog, De kracht van de rede is een door en door retorisch betoog dat bol staat van de drogredenen en hyperbolen. Het begint al bij de proloog, waarin Fallaci zichzelf vergelijkt met Messer Francesco van Ascoli, een geleerde die vanwege zijn geschriften door de Inquisitie op de brandstapel wordt gebracht. Ten onrechte, zo blijkt, waarmee Fallaci zich meteen in een slachtofferrol manoeuvreert. En als ze niet te druk bezig is zich in zelfmedelijden te wentelen, trapt de zelfverklaarde Cassandra, die bij hoog en bij laag beweert dat ze haar woede onder controle heeft, nog steeds lustig om zich heen: de Europese Unie is een collaborateur van de islam, een echte moslim is een extremist, ze zullen kweken tot we in de minderheid zijn etc.
Tot slot deze opmerking bij de vertaling: waar de Arabieren zich in De woede en de trots nog voortplantten als konijnen, doen ze dat in De kracht van de rede als ratten. Toch staat er in de brontekst telkens hetzelfde woord. Een vertalerskeuze? Of de maatschappelijke invloed van de steeds grotere polarisering tussen de godsdiensten? [Tom De Keyzer]
Drs. H.H. Ahaus
In haar laatste boek geeft de befaamde Italiaanse journaliste Oriana Fallaci haar zeer persoonlijke en ongezouten visie op de dreiging van de in het Westen gestaag oprukkende Islam. Eigenlijk wilde ze een soort postscriptum schrijven wegens de nietsontziende kritiek en zelfs doodsbedreigingen die ze - naast steunbetuigingen - naar aanleiding van haar vorige boek 'De woede en de trots' (2002)* ontving. Maar uiteindelijk werd het een compleet nieuw boek van niet minder dan 335 pagina's. Haar verhaal is extreem, maar uitstekend gedocumenteerd. Ze neemt wederom geen blad voor de mond, integendeel! Haar grote onvrede met de situatie in haar vaderland c.q. Europa en vooral met de naïviteit van 'links' druipt er vanaf. Hoewel de boodschap au fond ok is (namelijk: vindt de kracht van de rede terug), zijn haar standpunten zeer rigoureus en zo fel verwoord, dat zelfs Pim Fortuyn erbij verbleekt. Dit kan voor wie hier niet doorheen kijkt, verwarrend zijn. Het boek bevat twaalf hoofdstukken plus een proloog en epiloog. Uitvoering: sober; illustraties ontbreken.
Laat hieronder weten op welk e-mailadres je een bericht wil krijgen als dit item beschikbaar is. Dit is geen reservering. Je krijgt geen voorrang om dit item te lenen.
Je gaat akkoord dat we je een mail sturen om je aanvraag te bevestigen en je te verwittigen wanneer jouw artikel binnen is. Deze mails zijn eenmalig. Je kan je toestemming op elk moment intrekken via de link in de bevestigingsmail.