Zwartboek justitie : van halve waarheden en hele leugens
Inge Ghijs
Inge Ghijs (Auteur)
1 exemplaar
Beschikbaarheid | Uitgave | Plaats in de bib |
---|---|---|
Magazijn |
Manteau, 2004 |
MAGAZIJN : NON-FICTIE : ENKEL NA MAGAZIJNRESERVATIE : 318.6 GHIJ |
31/12/2005
Het zal 'De Standaard'-lezers niet verbazen dat redactrice Inge Ghijs dit boek over 'huisslaven in België' heeft geschreven. In haar krantenreeksen toont ze zich een gedegen, onvermoeibare journaliste die zoekt naar toestanden in ons land die het licht niet mogen zien. In 2002 kreeg ze de persprijs Dexia Bank voor de artikelenreeks 'Achter de muren van jusititie'.
De term 'huisslaven' zal menige lezer nochtans shockeren: toch niet in België? Jawel. Een jaar lang heeft de auteur gezocht achter vergrendelde deuren van ambassadeurs en rijke villa's van vooral joodse en Indische families. Wat en wie ze vond, is het schrijnende verhaal van dit boek. Vrouwen van alle leeftijden worden als huispersoneel naar ons land gelokt om hier slavenarbeid te doen, ontelbare uren te poetsen, te koken, voor kinderen te zorgen, zonder dat ze zelf behoorlijk loon of onderkomen krijgen, vaak weinig of geen eten, terwijl ze om de minste reden afgeranseld worden en vaak ook nog seksueel misbruikt. De werkgever kan zich dat alles veroorloven omdat hij alle wettelijke documenten van de vrouw heeft afgepakt, haar na verloop van een toeristenvisum geen verblijfsvergunnig bezorgt en haar letterlijk verborgen houdt onder dagelijkse dreigementen. De vrouwen zelf zijn te onwetend en te angstig om zelf stappen te kunnen ondernemen. Ze kwamen naar hier om enkele jaren geld te verdienen voor het thuisfront, meestal om hun eigen kinderen te kunnen laten studeren. Alles en iedereen hebben ze achtergelaten omdat hun aantrekkelijke verhalen worden verteld over tewerkstelling in België.
Vooral veel Filippijnse vrouwen blijken 'geliefd' te zijn als onderdanig personeel, maar ze komen ook uit Ecuador, Marokko, Congo, Tunesië. Soms worden ze gerecruteerd door hun eigen landgenoten die hier een handeltje -- mensenhandel -- hebben opgezet. Het geld dat de vrouw verdient met haar werk krijgt ze zelf nauwelijks in handen en bereikt zelden diegenen voor wie ze dit slavenwerk doet. Ghijs heeft onderzocht welke diensten moeten toezien op deze situaties: ministerie van Buitenlandse Zaken, ministerie van Arbeid, Dienst Vreemdelingenzaken, alle mogelijke politie- en inspectiediensten, de Cel Mensenhandel etc., om tot het besluit te komen dat deze totnogtoe weinig kunnen of willen doen. Adviseren om een rechtszaak aan te spannen heeft weinig zin, omdat betrokkenen dan als illegalen worden uitgewezen. Er is wel een Belgisch Comite tegen Moderne Slavernij, die inspanningen doen om deze vrouwen te helpen in zoverre dit mogelijk is.
Het meest shockerende element in het hele verhaal is nochtans dat het hier in veel gevallen gaat om ambassadeurs en diplomaten die in Brussel hun land vertegenwoordigen en de mensonwaardigste praktijken toepassen op huispersoneel dat ze meebrengen. Zij kunnen zich beroepen op hun immuniteit, zodat ze zelfs geen controle, geen inspectie hoeven toe te laten en aan alle vervolgingen kunnen ontsnappen. Van Kafka gesproken. [Monika Triest]
Laat hieronder weten op welk e-mailadres je een bericht wil krijgen als dit item beschikbaar is. Dit is geen reservering. Je krijgt geen voorrang om dit item te lenen.
Je gaat akkoord dat we je een mail sturen om je aanvraag te bevestigen en je te verwittigen wanneer jouw artikel binnen is. Deze mails zijn eenmalig. Je kan je toestemming op elk moment intrekken via de link in de bevestigingsmail.