Vlaanderen en zijn buitenlandse betrekkingen : historiek van een staatsvormende tocht
Jan Hendrickx
1 exemplaar
Beschikbaarheid | Uitgave | Plaats in de bib |
---|---|---|
Magazijn |
Davidsfonds, 2004 |
MAGAZIJN : NON-FICTIE : ENKEL NA MAGAZIJNRESERVATIE : 336 HEND |
31/12/2005
Verhakseling, discontinuïteit, traagheid, afwezigheid,... dat zijn indrukken die domineren wanneer men zoekt naar datgene wat de politieke klasse heeft gedaan met de mogelijkheden die zijzelf tien jaar geleden voor Vlaamse buitenlandse betrekkingen heeft gecreëerd". De christen-democratische ex-ambassadeur en buitenlandexpert Jan Hendrickx kan niet langer aanzien welk potje de vorige paarse regering van haar buitenlands beleid maakte. De voorzichtige verwezenlijkingen van de regeringen-Vandenbrande (1993-1999) werden in sneltempo ongedaan gemaakt. Dat lag in de eerste plaats aan de politieke discontinuïteit: tijdens de periode 1999-2004 waren er vier Vlaamse ministers voor buitenlands beleid, vier voor buitenlandse handel en vier voor ontwikkelingssamenwerking. Hendrickx pleit dan ook voor een samenbundeling van die drie bevoegdheden bij één minister die een hele legislatuur op post blijft. De regering-Leterme is alvast niet volgens die wens samengesteld.
Met veel kennis van zaken maakt Hendrickx in Vlaanderen en zijn buitenland eerst een inventaris op van het Vlaamse buitenlandse beleid tijdens de afgelopen tien jaar. Vlaanderen kan sinds het Sint-Michielsakkoord uit 1993 buitenlandse betrekkingen organiseren voor alle materies waarvoor het binnen België bevoegd is. De Lambermontakkoorden uit 2001 breidden het Vlaamse werkterrein verder uit, zodat de mogelijkheden nu erg ruim zijn: betrekkingen met de Europese Unie; handel en exportbevordering; relaties op het vlak van onderwijs, cultuur, welzijn en gezondheidspreventie; landbouw; natuurbehoud; tewerkstelling... vallen allemaal onder de actieradius van het Vlaamse buitenlandbeleid. Hendrickx stelt vast dat de Vlaamse overheid op haast alle terreinen haar taken met veel voluntarisme en bekwaamheid vervult, maar dat het principe "wat we zelf doen, doen we beter" in ieder geval niet geldt voor het buitenlands beleid. Noch het publiek, noch de Vlaamse Beweging, noch de politieke klasse liggen er wakker van: "Dat is de kern: het gemis bij de politieke klasse van een grote adem, van het gevoel dat men geschiedenis maakt". Na een round-up houdt Hendrickx een indrukwekkend pleidooi voor meer ambitie in het Vlaamse buitenlandbeleid. Concreet stelt hij vier absolute prioriteiten voorop: meer gebruik maken van de positie van Brussel -- hoofdstad van Vlaanderen -- als internationaal uithangbord, een samenwerkingsverdrag met Wallonië, een nieuw koepelverdrag met Nederland dat orde brengt in de wirwar van kleinere verdragen en een versterking van Vlaanderens onderhandelingspositie binnen de Europese Unie.
Vlaanderen en zijn buitenland is een politiek essay zoals er meer zouden moeten worden geschreven. Fenomenale feitenkennis gaat gepaard met grote ideeënrijkdom. Onderbouwde analyses over het verleden gaan hand in hand met uitwegen voor de toekomst. De tekst is kritisch en scherp, maar nooit negativistisch of verzuurd. Hendrickx is oprecht bekommerd om een sterk Vlaanderen in de wereld en maakt van dit boek geen misbruik voor een afrekening met paars. [Gunter Bousset]
Laat hieronder weten op welk e-mailadres je een bericht wil krijgen als dit item beschikbaar is. Dit is geen reservering. Je krijgt geen voorrang om dit item te lenen.
Je gaat akkoord dat we je een mail sturen om je aanvraag te bevestigen en je te verwittigen wanneer jouw artikel binnen is. Deze mails zijn eenmalig. Je kan je toestemming op elk moment intrekken via de link in de bevestigingsmail.