Reikhalzend verlangen
Freek de Jonge
1 exemplaar
Beschikbaarheid | Uitgave | Plaats in de bib |
---|---|---|
Magazijn |
Rubinstein Media, cop. 2004 |
MAGAZIJN : FICTIE : ENKEL NA MAGAZIJNRESERVATIE : LUISTERBOEKEN |
31/12/2004
Eén ding staat wel vast: een boek dat door de schrijver zelf wordt voorgelezen heeft een extra troef. Zeker als die schrijver Freek de Jonge heet. In zijn laatste roman Door de knieën vertelt de cabaretier over een reis naar Toulouse, een ontmoeting met een oude vriend en vooral over de liefde voor zijn vrouw. Aanleiding voor de reis is een poging in het reine te komen met de dood van hun zoontje, een baby van drie maanden.
Zelden was De Jonge zo persoonlijk als in Door de knieën, dat recent ook als leesboek verscheen. De verhaallijnen die, op zijn Freeks, dwars door elkaar lopen en aan het einde toe toch een mooi geheel vormen, zijn slechts ten dele fictief. Freek de Jonge laat nl. steeds vaker de mens dan de cabaretier aan het woord. Het mooie aan de cd's is de sfeer die je er gratis bovenop krijgt. De voorleessessie werd nl. integraal opgenomen, en de reacties uit het publiek vormen een deel van de charme.
Hoewel het duidelijk om een roman gaat, is de cabaretier nooit helemaal afwezig. Grapjes passeren geregeld de revue en na een intens persoonlijke passage kan je er donder op zeggen dat een paar waanzinnige absurditeiten volgen. De grappen verlichten de ernst van de thematiek (Hoe omgaan met de dood van je kind? Wat doet dat met je relatie? Hoe is het om steeds een publiek figuur te zijn?) en zorgen voor vaart. Freek de Jonge legt de lat voor zichzelf steeds erg hoog. Dat levert uitstekende kwaliteit op. [Marjan Bex]
Redactie
Integrale weergave van het gelijknamige boek, voorgelezen door de auteur zelf. Het boek is aangeboden in de a.i.'s boeken* met onderstaande tekst van recensent drs. J. Radstake. 'Deze roman van komiek Freek de Jonge behandelt een zwaar onderwerp: verwerking van de dood van een enkele maanden oud zoontje. Gedurende lange jaren geen plaats gevend aan zijn verdriet, onmiddellijk en almaar verder gaand met optreden, probeert de komiek (die in veel doet denken aan De Jonge) troost te vinden bij een weerbarstige Zeeuwse kunstenaar en lotgenoot. Diens waarheid blijkt ten slotte echter een andere. Van een ledemaatloos, autistisch jongetje met een goddelijke glimlach zal een zuiverendere werking uitgaan. In de processie t.g.v. zijn heiligverklaring in Lourdes -veel van het boek wordt verteld vanuit de reis daarnaartoe- zal de hoofdpersoon ten slotte zijn vrouw, van wie hij door het verdriet is weggegroeid, hervinden. Deze vierde roman van De Jonge stemt matig positief. Er zijn mooie passages; de opmerkingen over het métier van komiek -het dwangmatig handelen ten overstaan van het publiek vooral- zijn verrassend. De grilligheid van de verhaallijn -de bizarrerieën- ontnemen echter vaak het zicht op de diepte van het verdriet.'