IJsboerke : roomijs & renners
Mark Vanlombeek
Mark Vanlombeek (Auteur), Manu Adriaens (Medewerker)
Beschikbaarheid | Uitgave | Plaats in de bib |
---|---|---|
Enkel raadpleegbaar |
Van Halewyck, 2004 |
Leeszaal : 224ADRI |
1 exemplaar
Beschikbaarheid | Uitgave | Plaats in de bib |
---|---|---|
Magazijn |
Van Halewyck, 2004 |
MAGAZIJN : NON-FICTIE : ENKEL NA MAGAZIJNRESERVATIE : 618.54 VANL |
31/12/2004
Mark Vanlombeek is nu al vijf jaar weg van de VRT en de wielerverslaggeving. Een kwarteeuw volgde hij het wielrennen voor radio en TV, met ondermeer 23 keer de Ronde van Frankrijk. Manu Adriaens tekende zijn herinneringen op aan die voorbije periode. De eerste hoofdstukken handelen over zijn droom wielerreporter te worden, de eerste stappen daartoe, daarna de vlugge ontbolstering tot de voornaamste wielerreporter op TV. Het is een aangenaam lezend relaas, mede door de puntige anekdotes en het fotomateriaal. Interessant vond ik vooral de inzichten die Vanlombeek biedt in de praktische organisatie van zijn journalistieke werk (leuk is bv. de reproductie van zijn fiche over Johan Museeuw). Jammer genoeg houdt hij het hier soms te kort.
In de latere hoofdstukken memoreert Vanlombeek een aantal markante wielrenners. Onder het motto 'Ik had altijd meer belangstelling voor de mens dan voor de atleet' heeft hij het dan vooral over hun karakter en achtergrond: de eigenzinnige maar voor journalisten altijd toegankelijke Hinault, de zwijgzame Vanspringel, de speelvogels Planckaert en Vanderaerden, de in geldzaken ongelukkig gevaren Maertens en Liboton etc. Natuurlijk ook de drie titanen van het Belgische wielrennen, Vanlombeek interviewde hen trouwens gezamenlijk in 1979 (het legendarische programma 'De Wielergoden'). Over Merckx volgt nog een kort maar treffend hoofdstuk waarin Vanlombeek zijn eerzucht maar ook menselijke warmte illustreert. De journalist put bij deze portretten vooral uit zijn eigen ontmoetingen en interviews met de coureurs. Dat persoonlijke contact èn engagement gaat soms ver, in het geval van Gilbert Duclos-Lassalle (Vanlombeek schreef nog tijdens diens carrière een lofrede aan deze 'beuker') en Rudy Dhaenens (Vanlombeeks grafrede wordt opgenomen in dit boek).
Persoonlijk contact, respect en menselijkheid zijn de sleutelwoorden in dit boekje -- Mark Uytterhoeven getuigt er al van in zijn woord vooraf. Het blijkt nog in het belang dat Vanlombeek hecht aan samenwerking, zie o.m. het hoofdstuk gewijd aan zijn medewerker achter de schermen André Meganck. Nadeel van die respectolle benadering van het wielermilieu is dan weer dat Vanlombeek te licht over de dopingproblematiek gaat. Hij heeft gelijk te stellen dat een journalist geen rechter is, maar dat hoeft geen kritische journalistiek uit te sluiten. Het hoofdstukje over doping is werkelijk te relativerend, tot op het lafhartige toe. [Chris Bulcaen]
Laat hieronder weten op welk e-mailadres je een bericht wil krijgen als dit item beschikbaar is. Dit is geen reservering. Je krijgt geen voorrang om dit item te lenen.
Je gaat akkoord dat we je een mail sturen om je aanvraag te bevestigen en je te verwittigen wanneer jouw artikel binnen is. Deze mails zijn eenmalig. Je kan je toestemming op elk moment intrekken via de link in de bevestigingsmail.