De vrouw in het meer
Laura Lippman
1 exemplaar
Beschikbaarheid | Uitgave | Plaats in de bib |
---|---|---|
Magazijn |
Van Holkema & Warendorf, 2004 |
MAGAZIJN : FICTIE : ENKEL NA MAGAZIJNRESERVATIE : LIPP |
31/12/2005
Laura Lippman was journalist bij de plaatselijke krant voor ze, nu bijna tien jaar geleden, misdaadromans begon te schrijven. Niet toevallig is Tess Monaghan, de privédetective uit de reeks, ook een gewezen reporter in Baltimore. Deze voor ons weinig bekende stad aan de Oostkust in de staat Maryland, zou volgens de auteur in de top vijf voor het aantal moorden in de VS staan. Met het lezen van Lippmans romans krijg je spijtig genoeg weinig informatie over de stad waarover ook Randy Newman al een song schreef. De Amerikaanse schrijvers zijn geobsedeerd door gezondheid en de auteur heeft zich goed gedocumenteerd over alle mogelijke eetstoornissen. Als er een jonge Jane Doe (een niet geïdentificeerd lijk) gevonden wordt, kan de privé-detective haar identificeren omdat de rotte kiezen volgens haar wijzen op boulimie. Een verwaarloosd gebit wijst in ons land op armoede, maar Laura Lippman denkt totaal anders. Haar rechtlijnig onderzoek wordt steeds geholpen door (te) veel toevallige gelukstreffers en mensen die op het verkeerde moment op de verkeerde plek waren. Het eerste deel, weliswaar vertrekkend van het weinig geloofwaardig uitgangspunt dat dit meisje door "alle mazen in de identiteitsnetten van de huidige tijd kon zwemmen, ongedocumenteerd, onbekend, onvindbaar", boeit nog enigszins door de zoektocht naar de persoon achter het naamloze lijk.
Het tweede deel, over de redenen van de moord, overtuigt totaal niet. Laura Lippman maakt een potje van politiek, corruptie, macht, onderdrukte seks en familiebelangen om toch maar een motief en een aanvaardbare verantwoordelijke dader te kunnen aanduiden. In tegenstelling tot de hoofdpersonages van andere vrouwelijke misdaadschrijvers als Sue Grafton of Sara Paretsky, blijft Tess Monaghan teveel boordkarton: ze is een (uiteraard) bevallige dertiger, heeft een slimme, rijke vriendin en een min of meer vaste vriend. De relatie met haar vader, een inspecteur cafétoezicht, zou beter kunnen maar met de politie en de plaatselijke pers heeft ze goede contacten.
Het suikerhuis werd in 2000 geschreven en daarna laat de auteur haar privé-detective nog enkele keren los in Baltimore. Waarom deze flauwe thriller werd vertaald blijft een raadsel. Laura Lippman kan schrijven en heeft wel een gevoel voor humor, maar een thrillerplot ontwikkelen lukt niet zo best. [Julien Schmit]
Redactie
Privé-detective en ex-journaliste Tess Monaghan wordt door haar vader gevraagd om Ruthie, een oude kennis van hem, te helpen. Een jaar geleden is Ruthies broer, een lijmsnuiver, in de gevangenis doodgestoken. Hij had bekend een meisje te hebben vermoord. De identiteit van dit meisje is nooit achterhaald en ze wordt door niemand gemist. Ruthie, die wil weten wie ze was, is ervan overtuigd dat de twee moorden met elkaar te maken hebben. Tess, geholpen door haar vriendin Whitney, gaat op onderzoek uit. Eerste in het Nederlands vertaalde thriller met de sympathieke en stoere Tess in de hoofdrol. In Amerika verschenen inmiddels zo'n acht Monaghan-thrillers, waarvan er enkele werden bekroond/genomineerd voor onder meer de Edgar Award en de Shamus Award. De verhalen spelen zich af in Baltimore, de stad waar de schrijfster (1959), net als Tess ex-journaliste, woont. Monaghan is de naam van een familie die vroeger bij haar in de buurt woonde. Goedgeschreven, 'een ware aanwinst', aldus 'VN's Detective & Thrillergids 2004'. Kleine druk. www.lauralippman.com.
Laat hieronder weten op welk e-mailadres je een bericht wil krijgen als dit item beschikbaar is. Dit is geen reservering. Je krijgt geen voorrang om dit item te lenen.
Je gaat akkoord dat we je een mail sturen om je aanvraag te bevestigen en je te verwittigen wanneer jouw artikel binnen is. Deze mails zijn eenmalig. Je kan je toestemming op elk moment intrekken via de link in de bevestigingsmail.