Corps diplomatique : achter de schermen van de Belgische diplomatie
Bart Aerts
Bart Aerts (Auteur)
1 exemplaar
Beschikbaarheid | Uitgave | Plaats in de bib |
---|---|---|
Magazijn |
Houtekiet, 2004 |
MAGAZIJN : NON-FICTIE : ENKEL NA MAGAZIJNRESERVATIE : 339.5 AERT |
31/12/2004
In het verleden heeft Brussel al enkele beroertes overleefd. Het is zoals met de moderne kweekmethodes voor kippen. Tegenwoordig groeien die beesten zes keer zo snel als vroeger. Medicijnen zorgen daarvoor. Pootjes en hart zijn echter te zwak om de dikke lijfjes te dragen en de kippen "groeien als het ware dood". Als ze rond het Schumanplein verder doen zoals ze nu bezig zijn, is dat het trieste lot dat onze hoofdstad wacht. Europa en haar hoofdstad verdienen echter een mooi en harmonieus project". Bart Aerts (geb. 1976), jong journalist bij 'Het Laatste Nieuws', publiceert een handig, vlot boekje over de gevolgen voor Brussel van de Europese uitbreiding. Aan de hand van cijfermateriaal en interviews met politici, wetenschappers en (kinderen van) eurocraten, stelt hij dat Brussel niet klaar is voor de Europese uitbreiding. Op dit ogenblik leven en werken ongeveer 25.000 EU-ambtenaren in Brussel. De volgende jaren komen er minstens 10.000 bij. In hun kielzog volgen familieleden, huispersoneel, klerken... Dat heeft niet alleen onrechtstreekse gevolgen zoals een spectaculaire stijging van de woon- en kantoorprijzen in Brussel, maar stelt vooral acute problemen waar geen onmiddellijke oplossing voor bestaat: te weinig vergaderruimte, te weinig infrastructuur, onaangepast openbaar vervoer, te weinig scholen voor de eurokids... Op dat laatste punt gaat Aerts diep in. Een conventie uit 1962 stelt dat "de Belgische overheid de nodige gebouwen ter beschikking stelt voor de vestiging van Europese scholen". De huidige drie Europese scholen in het Brussels Gewest barsten uit hun voegen. Er is nood aan minstens één en liefst twee bijkomende Europese scholen. De urbanistische en schoolinfrastructurele eisen van de Europese Commissie zijn echter keihard: een site van minstens vijf hectare met veel groen, plaats voor 2500 leerlingen en mogelijkheid om veertig schoolbussen tegelijkertijd te ontvangen. Zo'n stek bestaat nog nauwelijks in Brussel, behalve misschien de terreinen van Thurn & Taxis in de Brusselse havenwijk, maar die is niet geliefd bij de Europese ambtenaren vanwege de trieste omgeving... Aerts betreurt de versterking van het Europese onderwijsnet. De eurokids zouden beter naar Belgische scholen gaan, zodat ze geïntegreerd raken. Hij windt zich op over de politiek van twee maten en twee gewichten: de Europeanen mogen in alle stilte hun eigen schoolnetwerk uitbouwen, terwijl islamscholen voor allochtonen niet gesubsidieerd worden door de overheid; voor de vierde Europese school ligt een budget van zestig miljoen euro klaar, terwijl één vijfde van de Vlaamse scholen in Brussel gebruik maakt van containerklassen omdat de gebouwen te klein zijn. Aerts' boek is zeker niet anti-Europees of anti-eurocratisch. Hij benadrukt de voordelen van de Europese aanwezigheid in Brussel op politiek, cultureel, psychologisch en economisch vlak. Hij ergert zich echter mateloos aan het gebrek aan vooruitziendheid en planmatigheid van onze politici en aan de arrogantie van de Europese commissieleden, die geen oog hebben voor de stadsecologische dimensie van de Europese aanwezigheid. Aerts pleit dan ook voor het plan van toparchitect Rem Koolhaas i.v.m. de Europawijk: haal de sloophamer boven en begin van voren af aan. Hij suggereert ook een decentralisatie van de Europese instellingen, een gruwel voor het Belgische politieke establishment: "Nu de Europese Unie uitbreidt naar het oosten, zou Praag een mooie locatie zijn om de nieuwe instellingen te huisvesten". Hartinfarct Europa is een vlot geschreven essay, dat vooral uitblinkt op informatief vlak. Zo overloopt Aerts op een zeer boeiende wijze de verschillende Europese bevolkingsgroepen in Brussel en de Rand ("Wie woont waar?"). De door de auteur gesuggereerde oplossingen zijn echter vaak niet werkbaar en te radicaal. Bovendien is zijn cijfermateriaal betwistbaar: de Brusselse minister-president had het in een recente persconferentie over 4000 nieuwe Europese ambtenaren en stelde dat de uitbreiding geen infrastructurele problemen zou stellen. [Gunter Bousset]
Drs. Marianne van den Heuvel
De uitbreiding van de Europese Unie zorgt voor een aantal praktische problemen, onder andere op het gebied van kantoorruimte, vergaderruimte, woningen en internationale scholen voor de kinderen. Brussel doet haar best om hoofdstad van Europa te blijven; dat is soms in strijd met de belangen van de oorspronkelijke buurtbewoners. Historische gebouwen moeten wijken voor kantoorkolossen of worden ingebouwd. De auteur is journalist en kent Brussel van binnenuit. Een breed scala van 'Eurocraten', architecten, 'Eurokids' als autochtone bewoners geeft zijn visie op de stad. Aerts weet met vlotte pen het verre Europa van 'Brussel' dichtbij te halen en in korte tijd veel nuttige informatie te geven over het ontstaan en dagelijks functioneren van de EU. De praktische invalshoek (hoe kan de stad dat nog aan?) is origineel en brengt het functioneren van 'Brussel' dichterbij. Wie dit boek leest, kijkt met andere ogen naar de EU.
Laat hieronder weten op welk e-mailadres je een bericht wil krijgen als dit item beschikbaar is. Dit is geen reservering. Je krijgt geen voorrang om dit item te lenen.
Je gaat akkoord dat we je een mail sturen om je aanvraag te bevestigen en je te verwittigen wanneer jouw artikel binnen is. Deze mails zijn eenmalig. Je kan je toestemming op elk moment intrekken via de link in de bevestigingsmail.