Verlichting onder vuur : woke, islamisme, extreemrechts
Dyab Abou Jahjah
Dyab Abou Jahjah (Auteur)
1 exemplaar
Beschikbaarheid | Uitgave | Plaats in de bib |
---|---|---|
Magazijn |
Meulenhoff/Manteau, 2003 |
MAGAZIJN : NON-FICTIE : ENKEL NA MAGAZIJNRESERVATIE : 333.9 ABOU |
31/12/2004
Daarom dit boek, om onze eigen geschiedenis te schrijven". Abou Jahjah herkent zich niet in het beeld dat de media en de politici van hem schetsen. Karakteristiek is dat hij spreekt over "onze" geschiedenis, als teken van het belang dat hij hecht aan de groep, aan een collectieve identiteit. Die groep is bv. het bestuur van de Arabisch-Europese Liga, waarvan hij de hechtheid en vriendschap beschrijft. Collectieve identiteit is het uitgangspunt van de AEL, en dat in drie 'cirkels', zoals die in de koran genoemd worden: de etnische groep (kabila, in Jahjahs geval de Banoe Amel van Zuid-Libanon), het volk (shaab, voor de AEL is dat de Arabische natie, waartoe zij ook de Berbers van Noord-Afrika rekenen), en de islamitische wereldgemeenschap (umma). Voor de AEL is het volksnationalisme het belangrijkst, maar Jahjah benadrukt de complexiteit van hun visie, met bv. de volledige erkenning van minderheden binnen de Arabische natie. Minder duidelijk in zijn visie blijft waar de diaspora thuishoort, bv. de groep van kinderen van immigranten. De drie cirkels blijven voor hen bestaan, naast het aspect een minderheid te zijn in een niet-Arabisch land. Onverminderd geldt dat de Arabische natie "de enige natie [is] waartoe we behoren", een controversieel, idealistisch, eigenlijk onmogelijk standpunt. Jahjahs weigering van elke vorm van assimilatie houdt bv. ook een afwijzen in van wat men de ontwikkeling van een 'Europese islam' noemt.
Abou Jahjah besteedt veel aandacht aan ideologische, politieke en religieuze kwesties in zijn boek. Het derde hoofdstuk zet de visie van de AEL uiteen, en in een aanhangsel vat hij de leer van de "menselijke dialectiek" van Ismat Seif al Dawla samen -- een leer die de vrijheid en de democratie voorop stelt. Ook in de andere hoofdstukken verklaart hij zijn ideologische ontwikkeling en posities. Die hoofdstukken beschrijven telkens een bepaalde periode van zijn leven, resp. zijn jeugd in het door Israël bezette Zuid-Libanon (Jahjah gaat uitvoerig in op de geschiedenis van het pan-Arabisme, en het Midden-Oosten conflict blijft voor hem de belangrijkste politieke kwestie van deze tijd), zijn eerste jaren in België (1991-2000, met een groeiend besef van de discriminatie die minderheden in België ondergaan), en, vanaf februari 2000, de 'vrijheidsstrijd' van de AEL (een gedetailleerd, alternatief verslag van al die straat- en mediarellen).
De media en politici zijn opvallend rustig gebleven rond de publicatie van dit boek, op een vilein stuk van Walter Pauli in 'De Morgen' na. Wellicht werd iedereen verrast door het theoretisch onderbouwde betoog van Jahjah. Dat is trouwens een constante in de cirkels van morele paniek die telkens uitbreken over de AEL: wanneer Jahjah het eens rustig komt uitleggen in de studio, bedaart het gekrakeel. Op zo'n momenten onthoudt Jahjah zich wel van zware retoriek en gechargeerde uitspraken. Er komen in dit boek wel enige passages voor waar die retoriek opduikt, waar zijn rol als militant de overhand neemt, maar het geheel is evenwichtig en helder uiteengezet. De lezer kan grondig van mening verschillen -- ikzelf heb vooral moeite met Jahjahs idealisme en zijn culturalistisch volksnationalisme waardoor hij gemakkelijk spreekt van de 'de' Vlamingen die allen zouden lijden aan een lage eigendunk en xenofobie, of 'de' Arabieren die allen pan-Arabisten zouden zijn, en wee hen die afwijken van dat ideaal -- maar hij kan niet ontkennen dat het een goed onderbouwd, eerlijk en intellectueel betoog is. Het boek bewijst opnieuw dat Jahjah een radicale figuur is, maar niet de demon of terrorist waar men hem voor houdt. [Chris Bulcaen]
Drs. Marianne van den Heuvel
Abou Jahjah beschrijft het politieke gewelddadige klimaat van zijn jeugd in Libanon en hoe hij in België asiel aanvraagt om er te gaan studeren. Hij observeert de Belgische taalstrijd en de achterstelling waar hij als immigrant mee te maken heeft. Hij komt tot de conclusie dat Europa erg racistisch is; dat de Islam wel democratisch is, dat Zionisten net zo erg zijn als de fascisten; dat joden garen spinnen bij de Holocaust, omdat niemand meer commentaar op ze kan leveren. Hij is tegen integratie van moslims in Europa, omdat dit het einde van hun identiteit is; etnische zuivering noemt hij dat. Verder geeft hij een beschrijving van intelligente moslims (alleen maar mannen) die hij ontmoet, en zijn werkzaamheden voor de AEL. Het boek is vlot en intelligent geschreven, maar begint op de helft te vervelen, omdat het weinig toevoegt. Abou Jahjah is dwingend en biedt weinig ruimte voor dialoog; het boek is niet vleiend voor joden, Belgen en Europeanen in het algemeen.
Laat hieronder weten op welk e-mailadres je een bericht wil krijgen als dit item beschikbaar is. Dit is geen reservering. Je krijgt geen voorrang om dit item te lenen.
Je gaat akkoord dat we je een mail sturen om je aanvraag te bevestigen en je te verwittigen wanneer jouw artikel binnen is. Deze mails zijn eenmalig. Je kan je toestemming op elk moment intrekken via de link in de bevestigingsmail.