Later is voorbij
Marcella Baete
1 exemplaar
Beschikbaarheid | Uitgave | Plaats in de bib |
---|---|---|
Magazijn |
The House of Books, 2003 |
MAGAZIJN : FICTIE : ENKEL NA MAGAZIJNRESERVATIE : BAET |
31/12/2004
Eind 2002 overleed de vader van Marcella Baete. Aan het slot van haar roman Ha, ge zijt daar noteert ze: "Het schiet door mijn hoofd: dat boek over mijn vader zal en moet er komen. Ik moet het verhaal over mijn vader brengen. Hij heeft er recht op. [...] Het is een ode aan de moed die hij opbracht om dement toch te willen overleven". In het openingshoofdstuk neemt Baete positie in als auteur van het verhaal over haar vader: dat ze voor de ouderwetse gij-vorm kiest omdat ze nu eenmaal "van een ras apart is, een werkmens die een beetje mocht studeren en nu schrijft", dat ze geen reden heeft om hoog op te lopen met wie en wat ze rond haar heen opmerkt, "wat ge wel weet en onthield, is dat de mensen nog altijd dezelfde klootzakken zijn als vroeger, dezelfde arrogante opgedirkte wezens als toen ge vijfendertig waart en nog in de liefde geloofde". Verder in de roman worden alle hoofdstukke, op één na, voorafgegaan door een kort uittreksel uit het dagboek van Frederik van Eeden. Met afwisselend de vader zelf en de auteur die in de ikvorm aan het woord komen, dit alles vaak nog eens doorbroken met punt- en kommaloze deelfragmenten waarin de dementerende vader spreekt, wordt de lijdensweg getekend die de man tot aan zijn dood moest gaan. Vooral de onmacht om haar vader hoe dan ook bij te staan treft de auteur. Pijn en onmacht, ook rond de vraag waarom haar vader zo zelden naar zijn vrouw verwijst. Bij dit alles komen nog eens de 'andere' problemen waarmee Baete wordt geconfronteerd: haar relatie met Frans, haar levensgezel, de problemen met de belastingen, met haar familie... En de problemen met het schrijven zelf. Van zichzelf beweert Baete dat ze "een Vlaamse verteller is. Niks meer, niks minder", en dat ze hoopt dat haar teksten toch langer dan een jaar zullen meegaan. Of dit met deze roman het geval zal zijn, durf ik betwijfelen: het geheel is zo zwaar naturalistisch aangezet dat de puurheid van de emoties, die eraan ten grondslag liggen, verstikt raakt. [Jooris Van Hulle]
R. Bomers-Op de Macks
Eind 2002 overleed de vader van de schrijfster aan de ziekte van Alzheimer. Zij bezocht hem regelmatig en probeerde zijn gedachten te verwoorden en ook haar eigen gevoelens. Zo werd dit boek een monumentje voor een dode vader maar ook een portret van twee mensen op zoek naar hun verleden en naar elkaar. Het verhaal is in de gij-vorm op z'n Vlaams geschreven, ingedeeld in hoofdstukken waarbij de interpunctie en soms het ontbreken daarvan aandacht verdient. Het verhaal is doortrokken van een liefdevolle tederheid en boeit tot het eind. Schrijfster (1939) heeft een bewogen leven achter de rug en debuteerde op 52-jarige leeftijd. Paperback; kleine druk.
Laat hieronder weten op welk e-mailadres je een bericht wil krijgen als dit item beschikbaar is. Dit is geen reservering. Je krijgt geen voorrang om dit item te lenen.
Je gaat akkoord dat we je een mail sturen om je aanvraag te bevestigen en je te verwittigen wanneer jouw artikel binnen is. Deze mails zijn eenmalig. Je kan je toestemming op elk moment intrekken via de link in de bevestigingsmail.