Verhalen uit de binnenstad
Shaun Tan
1 exemplaar
Beschikbaarheid | Uitgave | Plaats in de bib |
---|---|---|
Magazijn |
De Arbeiderspers, cop. 2003 |
MAGAZIJN : FICTIE : ENKEL NA MAGAZIJNRESERVATIE : MAG F 7527 |
31/12/2004
Aan haar bundel Een bed van mensenvlees laat Eva Gerlach een motto voorafgaan dat zij ontleent aan Het boek van de geheimen der alchemie van Khalid ibn-Jazid: "hoe een lichaam in een Geest wordt veranderd, en voorts hoe de geest tot een Lichaam gemaakt wordt, dwz. Hoe men het vaste vluchtig maakt, en het vluchtige opnieuw vast." De poëzie als alchemie van het woord, met aandacht voor en betrokkenheid bij de vorm die de poëzie als genre vereist: in Een bed van mensenvlees bespeelt Eva Gerlach op meesterlijke wijze de thema's van aanwezigheid en afwezigheid, van werkelijkheid en van een 'andere' realiteit die, zoals ze het verwoordt in een van de gedichten, "opzij van het kijken" bestaat en zich in zijn betekenis laat vermoeden in de geest van de dichter. In gedichten die formeel sterk uitgebalanceerd zijn, met variaties inzake strofebouw (disticha, terzinen, kwatrijnen...), en op grammaticaal vlak de voorgeschreven regels van het gewone taalgebruik doorbreken door bv. de interpunctie weg te laten, leidt Gerlach haar lezers behoedzaam, nergens een woord te veel of te weinig uitend, doorheen de wereld van aanvoelen en zien, van beleven en voelend inleven, van zekerheid en suggestie. Vaak stoot je op verrassende, maar steeds even veelzeggende beelden. In 'Kolf' bv. luiden de aanvangsverzen: "Plotseling was de glans uit de wereld verdwenen / zoals het glad van je tanden wanneer je citroenen eet". Wat volgt is ogenschijnlijk een chronologisch opgebouwde opsomming van wat verder 'gebeurt' tussen de wijfiguren uit het gedicht: van het besluit naar huis te gaan, met de nuchtere vaststelling dat er nog veel meer vervoer ging dan zij hadden gedacht, tot en met het slapengaan. Dat het gedicht eindigt met een komma, bevrijdt het van zijn oppervlakkige en misleidende banaliteit, net alsof Gerlach ons wil zeggen hoeveel meer er is dan de feitelijke opsomming. Een bed van mensenvlees is de zoveelste bevestiging van de unieke plaats die Eva Gerlach inneemt als dichteres. Een bundel om te koesteren. [Jooris Van Hulle]
Dick Welsink
'Gerlachs gedichten zijn in de loop der jaren almaar opener van vorm geworden', staat te lezen op de voorflap van haar nieuwe bundel. Dat mag zo zijn, maar de inhoud werd steeds dichter. Dat houdt in dat er met aandacht gelezen moet worden, niet eenmaal, maar tweemaal, of liever nog driemaal, mede omdat de zinsbouw, door de spaarzame interpunctie, vaak niet meteen helder is, danwel met opzet ambigu door een uitgekiend toepassen van enjambement. Er gaat veel schuil achter de woorden (verwijzingen van diverse aard, toespelingen, tussen aanhalingstekens geplaatste teksten), ook of zelfs in de verzen die op het eerste gezicht direct toegankelijk lijken. Er zijn zeven cyclussen, van respectievelijk negen, zeven, zeven, negen, zeven, negen en zeven gedichten. Die van de tweede ('Persoon') en de zevende ('Verplaatst') hebben geen titels, maar zijn genummerd, die van de vijfde ('Is') zijn titel- en nummerloos. De vierde cyclus ('Rand') lijkt nog het meest houvast te bieden. Eva Gerlach (P.C. Hooftprijs 2002) maakt het haar lezers niet gemakkelijk.
Laat hieronder weten op welk e-mailadres je een bericht wil krijgen als dit item beschikbaar is. Dit is geen reservering. Je krijgt geen voorrang om dit item te lenen.
Je gaat akkoord dat we je een mail sturen om je aanvraag te bevestigen en je te verwittigen wanneer jouw artikel binnen is. Deze mails zijn eenmalig. Je kan je toestemming op elk moment intrekken via de link in de bevestigingsmail.