De rommelzolder van Wal
Brigitte Minne
1 exemplaar
Beschikbaarheid | Uitgave | Plaats in de bib |
---|---|---|
Aanwezig |
Clavis, 1996 |
YOUNG ADULT : MINN |
1 exemplaar
Beschikbaarheid | Uitgave | Plaats in de bib |
---|---|---|
Magazijn |
Clavis, 2003 |
MAGAZIJN : SCHOOLCOLLECTIE : ENKEL NA MAGAZIJNRESERVATIE : MINN |
Beschikbaarheid | Uitgave | Plaats in de bib |
---|---|---|
2 items enkel raadpleegbaar |
Clavis, 1996 |
WEFLA MAGAZIJN : ENKEL NA MAGAZIJNAANVRAAG : MINN |
31/12/2004
Bij deze uitgave van Brigitte Minnes Als rozenblaadjes vallen gaat het om een "derde, volledig herziene druk" van de oorspronkelijk in 1994 verschenen roman, die in 1995 de Prijs van de Vlaamse Kinder- en Jeugdjury kreeg. Een steekproef wijst uit dat bijna uitsluitend woordgebruik en schrijfwijze herzien werden. Zo werd de regel van de tussen-n consequent toegepast, en hier en daar werd een woord gemoderniseerd (de turnleraar veranderde in een gymleraar). Het verhaal gaat over de 18-jarige Guus, die om ons nog onbekende redenen in een instelling verblijft. Hij vertelt in een heleboel flashbacks over zijn mooie relatie met zijn bijzondere moeder. Langzaam kleurt het idyllische beeld donkerder, en blijkt dat Guus' moeder een tumor in haar hoofd heeft. Ondanks het heel zware thema zorgt Minne er voor, soms op een haast obsessieve manier, dat er genoeg tegengewicht aan positiefs in het verhaal overblijft. Zo wordt Tom zelf als een haast perfecte, heel lieve en attente, gevoelige jongen geportretteerd. Niemand kan dan ook zijn "daad", waarvoor hij korte tijd in de instelling belandt, veroordelen, hoewel het juridisch toch om een zwaar feit gaat. De relaties tussen Tom en zijn moeder, maar ook daarna tussen Tom en de medegeïnterneerde Mohammed, de welzijnswerker Fred, de hond Bes, en ten slotte het meisje Iris, dat sprekend op zijn moeder lijkt, zijn stuk voor stuk heel warm en liefdevol. Het verhaal kent een echt happy end en biedt een heleboel perspectieven voor een gelukkige toekomst voor Tom, ondanks hetgeen hij meegemaakt heeft. Ik kan me voorstellen dat jongeren dit evenwicht aan verdriet en geluk wel weten te waarderen, en het boek hen amper met een zware kater achterlaat. Ook na tien jaar is het verhaal nog actueel en zeker nog lezenswaard. [Karin Van Camp]
Redactie
De bijna 18-jarige Guus zit in voorlopige hechtenis in een tehuis voor delinquente jongeren. Daar schrijft hij zijn levensverhaal, met name over de laatste levensmaanden van zijn moeder. Fragmenten daaruit worden afgewisseld met beschrijvingen van het weinig zachtzinnige leven in het tehuis. De moeder had een hersentumor. Het tragische hoogtepunt in het levensverhaal is, dat Guus haar voorziet van een overdosis medicijnen, die de moeder overigens eigener beweging inneemt. Schuldgevoelens doen Guus de politie waarschuwen. Het verhaal is daarmee niet af, helaas. Het stevent af op een dik aangezet happy-end, waarin een stereotiepe hulpverlener Guus al te snel van zijn schuldgevoelens bevrijdt, een knap vriendinnetje opduikt en een succesvolle carrière als tekenaar in het verschiet ligt. Jammer, want de beschrijving van de relatie moeder-zoon is levendig en levensecht. Dankzij de thematiek boeit het boek, maar in de uitwerking blijft het toch, aan de oppervlakte, steken op een tragisch-sentimenteel niveau.
Laat hieronder weten op welk e-mailadres je een bericht wil krijgen als dit item beschikbaar is. Dit is geen reservering. Je krijgt geen voorrang om dit item te lenen.
Je gaat akkoord dat we je een mail sturen om je aanvraag te bevestigen en je te verwittigen wanneer jouw artikel binnen is. Deze mails zijn eenmalig. Je kan je toestemming op elk moment intrekken via de link in de bevestigingsmail.