Mijn papa kwam de trap af
Paul Verrept
1 exemplaar
Beschikbaarheid | Uitgave | Plaats in de bib |
---|---|---|
Magazijn |
Afijn, 2003 |
MAGAZIJN : SCHOOLCOLLECTIE : ENKEL NA MAGAZIJNRESERVATIE : VERR |
31/12/2003
Dit boekje van Paul Verrept De dag dat mama even tijd had voor een kopje koffie verschijnt vast niet toevallig bij uitgeverij Afijn, het wat experimentelere broertje van Clavis. Louter visueel oogt het boekje al totaal anders dan Verrepts doorgaans kindgerichtere prentenboeken zoals God of De kleine soldaat bij Clavis. Hoewel ook deze boekjes een filosofische ondertoon hebben, spreken hun grote, eenvoudig ogende prenten jonge kinderen meteen aan.
Deze De dag dat mama even tijd had voor een kopje koffie is anders. Het boekje is kleiner en Verrept vult niet de hele pagina met zijn prenten. De typografie maakt deel uit van de illustraties: er wordt gespeeld met grote en kleine letters, verschillende lettertypes, de letters volgen soms de tekening enz. De illustraties zijn sober, soms krijgen we alleen het uitvergrootte hoofd van mama te zien. Een roodwit ruitjespatroon wordt voortdurend herhaald: in het tafelkleed, in de klok, aan de binnenkant van het boek enz. Verder zijn alle kleuren erg sober; ik vermoed dat de inkleuring met de computer gebeurde.
Op een dag heeft mama plots gedaan met het huishouden en heeft ze tijd voor een kopje koffie. In dat kopje duikt plots een mannetje op. Na wat schroom beginnen mama en het mannetje een heel gezellig praatje en wordt het alsmaar gezelliger. Tot mama heel eventjes met het mannetje boodschappen gaat doen... Heel laat, papa is dan al thuis, komt ze zweverig weer binnen. Ik weet zeker dat jonge lezers even weinig van dit erg suggestieve verhaal begrijpen als het zoontje van mama in het verhaal. Zelfs een toch wel moderne 9-jarige met wie ik het boekje las, nam het gegeven heel letterlijk op en kon er dus niet veel mee aanvangen. De volwassen voorlezer heeft natuurlijk meteen door hoe de vork aan de steel zit, en kan er best om gniffelen, maar ik heb toch graag een verhaal dat minstens óók de kinderen aanspreekt als het zogenaamd voor hen wordt uitgegeven.
[Karin Van Camp]
Hendrien Kars-ten Cate
De ik-figuur, een kleuter, vertelt hoe zijn moeder, als ze eindelijk tijd heeft voor een kopje koffie, een piepklein mannetje in haar kopje vindt dat al zijn charmes op haar loslaat zodat ze de tijd vergeet. De 'ik' is slechts aangever – als gezelschap telt hij niet mee: mama gaat doodgemoedereerd weg en laat hem thuis. Het diverse keren gebruikte woord 'gezellig' dekt de lading niet. Het gegeven biedt een kind geen herkenning, in elk geval geen warmte; het zal gestresste moeders meer aanspreken. Mooi verzorgd prentenboek waarin de typografie heel bepalend is met verschillende lettertypes en toepassingen. Zwart getekende figuurtjes met cartoonkoppies, in effen roze en andere kleuren ingevuld, min of meer losstaand tegen een meest witte achtergrond over beide pagina’s, hier en daar ingezoomd op onderdelen. Het geruite rood-witte tafelkleed komt terug in de schutbladen, als achtergrond, en als rand van de klok. Glad papier. Het kan voor een kind een schok zijn als zijn moeder zo duidelijk iets anders aan haar hoofd heeft. Voor ca. 6 jaar.
Laat hieronder weten op welk e-mailadres je een bericht wil krijgen als dit item beschikbaar is. Dit is geen reservering. Je krijgt geen voorrang om dit item te lenen.
Je gaat akkoord dat we je een mail sturen om je aanvraag te bevestigen en je te verwittigen wanneer jouw artikel binnen is. Deze mails zijn eenmalig. Je kan je toestemming op elk moment intrekken via de link in de bevestigingsmail.