De schreeuw van Katelijn
Maria Jacques
1 exemplaar
Beschikbaarheid | Uitgave | Plaats in de bib |
---|---|---|
Magazijn |
Davidsfonds, 2003 |
MAGAZIJN : FICTIE : ENKEL NA MAGAZIJNRESERVATIE : JACQ |
31/12/2003
In het Leuvense begijnhof Tniefhof vestigt zich een groepje mensen, van wie aanvankelijk gedacht wordt dat ze begijnen zijn -- getuigen hebben ze zien dansen in lange gewaden (?). Vera Maertens, hoofdredacteur van 'Topweek', gaat erop af, merkt dat ze allerminst met begijnen te maken heeft en klasseert het dossier. Maar het opmerkelijke gezelschap, met hun interesse in magie en oude oosterse godinnen blijft haar intrigeren. Vrij snel wordt ze in vertrouwen genomen; de nieuwe bewoners van het begijnhof zijn wiccan, witte heksen. De leefregel van deze 'dochters van de maan' is: "Doe wat je wil, maar berokken niemand kwaad, ook jezelf niet." Jezelf geen kwaad doen, is iets dat Vera gaandeweg moet leren. Ze heeft er moeite mee te aanvaarden dat haar man haar verlaten heeft. Ze leeft in een droomwereld, pretendeert dat Werner nog bij haar is en houdt de schijn op tegenover haar collega's.
Je voelt doorheen het hele boek hoe Vera's persoonlijke leven het verhaal van de wiccan zou moeten raken, maar Maria Jacques slaagt er niet in om de twee verhaallijnen op een interessante manier te laten evolueren. Vera's worsteling met zichzelf, die aanvankelijk een pathologisch tintje had, wordt plots als vanzelfsprekend en probleemloos afgewikkeld. Over de wiccan krijg je het hele boek door wetenswaardigheden te lezen, die welwillend uitleggen wat moderne hekserij zoal inhoudt, maar die de heksen niet tot leven brengen of hen en hun religie een werkelijke functie in het boek geven. Het verhaal moet vervolgens worden voortgestuwd door een aantal acties die er met de haren bijgesleept lijken: de witte heksen, hoewel ze volstrekt schadeloos zijn, moeten vluchten voor pesterijen en repressie, waarmee de auteur eventjes -- en nogal gratuit eigenlijk -- naar de kwalijke houding tegenover vermeende hekserij in vroegere tijden lonkt.
Wat meer persoonlijke visie op het fenomeen van de moderne hekserij, een stijl die niet in de eerste plaats ter educatie van de lezer is bedoeld maar om die lezer te boeien, en personages laten leven en functioneren in plaats van strak omlijnde types op te voeren als uit een schoolopstel -- er is heel wat nodig om van dit boek een goeie roman te maken. [Jen de Groeve]
Marijke Koekoek
Hoofdpersoon is Vera Maertens, de bijna 40-jarige hoofdredactrice van Topweek. Zij komt via haar werk in contact met witte heksen, 'dochters van de maan'. Hoewel ze zelf katholiek is, raakt ze toch in de ban van een aantal aspecten van hun natuurreligie, en ze heeft vanuit kunsthistorisch oogpunt belangstelling voor hun voorhistorische vruchtbaarheidsbeeldjes. Vera lijkt een evenwichtige vrouw, maar gaandeweg wordt duidelijk dat zij het nooit verwerkt heeft dat haar man haar verlaten heeft. In haar geest leeft hij nog thuis bij haar; dit maakt het boek interessant. Ook haar jeugdherinneringen dragen daartoe bij. Het verhaal over de witte heksen blijft dicht bij de werkelijkheid en is meer een journalistiek verslag van Vera's ontdekkingen. Veel informatie wordt niet in het verhaal opgenomen, maar opgesomd. Als lezer blijf je buitenstaander. Dit neemt niet weg dat dit een plezierig leesbaar boek is, ook door een spanningselement in de intrige, waar je ook nog iets van meeneemt. Vooral vrouwen zullen het waarderen. De auteur (1928) is zelf voormalig hoofdredactrice. Haar verhaal steunt op ontmoetingen met witte heksen in het Zwarte Woud. Gebonden; kleine druk.
Laat hieronder weten op welk e-mailadres je een bericht wil krijgen als dit item beschikbaar is. Dit is geen reservering. Je krijgt geen voorrang om dit item te lenen.
Je gaat akkoord dat we je een mail sturen om je aanvraag te bevestigen en je te verwittigen wanneer jouw artikel binnen is. Deze mails zijn eenmalig. Je kan je toestemming op elk moment intrekken via de link in de bevestigingsmail.