Eens een killer...
Hermann
1 exemplaar
Beschikbaarheid | Uitgave | Plaats in de bib |
---|---|---|
Magazijn |
Le Lombard, 2002 |
MAGAZIJN : STRIPS VOLWASSENEN: ENKEL NA MAGAZIJNRESERVATIE : HERM |
31/12/2003
De samenwerking tussen striplegende Hermann en zijn zoon Yves Huppen is blijkbaar bevredigend voor beiden, want de recentste drie albums van de eerste zijn op een scenario van junior. De scenarist zoekt het in Manhattan Beach 1957, net als in Bloedbanden, opnieuw bij een flik als hoofdpersoon, een goede, zij het wat gemakkelijke katalysator voor noir-elementen en observatie van het menselijke onvermogen.
Geen grootstad in de regen, dit keer, maar een gehucht in Missouri in volle indian summer. Het verhaal verschuift voortdurend van 1957 naar 1976 en terug. In die eerste tijdslaag is Johan Haig op weg naar Las Vegas om zijn geluk te beproeven. Hij ontmoet Daisy, wier leven een tragedie is, wat ook op de dolverliefde John afstraalt. Een kleine 20 jaar na de dramatische gebeurtenissen is hij politie-inspecteur, maar hij leeft nog steeds in het verleden; dat wordt grafisch gesymboliseerd door hem consequent te tekenen in zwart-wit, waarin grotendeels de 1957-sequenties zijn weergegeven; liefhebbers weten dat zwart-wit en nachttaferelen door Hermann haast een kunstvorm op zich zijn. De zonsondergangscène bij de Grand Canyon geeft de enige kleur en verdient een aparte vermelding. Als het verleden John weer even inhaalt, is dat niet ten goede. (Uiteraard niet, want een optimistisch wereldbeeld kan Yves H. niet echt van zijn ouwe meegekregen hebben.) Er is ook een tienermoordenaar aan het werk en de stiefvader van Daisy zaliger wordt vermoord. Dan kan zelfs Elvis, Johns enige vriend -- zo lijkt -- met wie hij fictieve gesprekken voert, hem niet helpen. Trouwens, Hermann is een fantastisch graficus, maar de manier waarop hij Elvis neerzet, stelt wat teleur.
Zoon Yves is dan weer een goede scenarist maar de vraag blijft toch of Hermann niet evengoed zonder hem kan, want hoe perfect dit scenario ook is, het is soms wat voorspelbaar, vooral in zijn symboliek. Maar je kunt Yves H. moeilijk al te grote eenvoud verwijten, nadat Bloedbanden te warrig en ingewikkeld was gebleken. [Wilfried Poelmans]
Jan Joosse
Naast zijn seriewerk (o.a. Jeremiah) maakt Hermann steeds vaker ‘losse’ albums. Daarbij kan hij tegenwoordig terugvallen op zijn zoon Yves die hecht doortimmerde scenario’s levert. Zo ook hier waarin een gefrustreerde politie-inspecteur in 1976 in Missouri zich, tijdens een onderzoek naar een verkrachter, maar niet kan ontworstelen aan gebeurtenissen uit 1957, toen zijn ontmoeting met de jonge vrouw Daisy slecht afliep. Dat een denkbeeldige Elvis Presley hem steeds daaraan herinnert, helpt ook al niet mee. Wanneer hij uiteindelijk de verkrachter vindt, faalt zijn killerinstinct, net als toen, maar nu wordt hij zelf de dupe. Een sterk verhaal dat verteld wordt in zeer realistische tekeningen die plaatje na plaatje eerst met vulpotlood getekend worden en daarna ingekleurd met aquarel. De ballonnen en de teksten worden met Oost-Indische inkt neergezet. Het resultaat is een opvallend fraai geheel dat de aandacht goed weet vast te houden. Een van de betere strips van de laatste tijd.
Laat hieronder weten op welk e-mailadres je een bericht wil krijgen als dit item beschikbaar is. Dit is geen reservering. Je krijgt geen voorrang om dit item te lenen.
Je gaat akkoord dat we je een mail sturen om je aanvraag te bevestigen en je te verwittigen wanneer jouw artikel binnen is. Deze mails zijn eenmalig. Je kan je toestemming op elk moment intrekken via de link in de bevestigingsmail.