De eeuwige kop van Jood : een geschiedenis van het antisemitisme
Ludo Abicht
Ludo Abicht (Auteur)
1 exemplaar
Beschikbaarheid | Uitgave | Plaats in de bib |
---|---|---|
Magazijn |
Pelckmans, 2002 |
MAGAZIJN : NON-FICTIE : ENKEL NA MAGAZIJNRESERVATIE : ISRAEL 945 |
31/12/2003
Abicht is niet aan zijn eerste publicatie over dit onderwerp. Eerder had hij Mensen in Israël en Palestina geschreven en De tocht door de woestijn. In het woord vooraf, waarin hij zich vooral als filosoof opstelt, schrijft hij dat het uitermate belangrijk is steeds opnieuw aandacht te besteden aan deze problematiek. Hebben joden in 1945 immers de buitenwereld niet verweten zich te weinig met hun lot ingelaten te hebben ten tijde van de nazi-terreur? Daarna licht hij de ondertitel van zijn boek toe: een 'kritisch essay'. Volgens hem betekent kritisch ingesteld zijn hetzelfde als zoveel mogelijk geïnformeerd, genuanceerd en geëngageerd denken, spreken en handelen. Alle elementen dienen gezamenlijk in de gaten gehouden te worden. Zoniet is eenzijdig en zelfs fanatiek denken niet uitgesloten. Die drie elementen zijn daarom de titel van de afzonderlijke hoofdstukken. In dit nieuwe boek geeft hij enerzijds een overzicht van de historische en politieke ontwikkelingen in het Midden-Oosten, waarbij hij niet mals is voor de meeste vredesakkoorden die voor de buitenstaander overkomen als haalbaar en in wezen façade zijn voor 'superieure' toegevingen aan de 'inferieure' Palestijnen. Anderzijds reikt hij pistes aan die mogelijk zouden kunnen leiden tot nieuwe, en meer realistische vredesonderhandelingen waarin beide partijen, Israëli's én Palestijnen, zichzelf als evenwaardig én volwaardig zouden herkennen.
Het eerste hoofdstuk is bij de meesten bekend, en handelt over de verwachtingen van het joodse volk om een eigen staat te krijgen. Nooit werd het probleem van de Palestijnen hierbij ernstig bestudeerd. Integendeel, hun lot werd beheerst door een gevoel van bezetting en bepaald door nederzetting. De afstand tussen Sabra en Shatila tot de Eerste Intifada was volgen Abicht niet groot. In het tweede hoofdstuk, 'Genuanceerd', gaat hij in op tachtig jaar lang geheime onderhandelingen, en de recentere ontmoetingen die uiteindelijk geleid hebben tot onvermijdelijke principeverklaringen en de Oslo-akkoorden (1993). Hoewel de beide partners bijna bij het doel waren gekomen, bleven te veel belangrijke punten niet uitgesproken, met name het probleem van de Palestijnse vluchtelingen en hun recht op terugkeer, en het statuut van Jeruzalem. Hij gaat uitvoerig in op de tekst van de akkoorden die te Oslo werden bepaald, en geeft in detail de tekst van de Taba-overeenkomst, die er momenteel als een doodgeboren kind bij ligt. Hij doorprikt het vooroordeel als zou Arafat alle schuld hebben aan de tweede Intifada: noch Oslo, noch Taba waren voor de Palestijnen eerlijk en bevredigend.
In het derde hoofdstuk, 'Geëngageerd', wordt hij weer de filosoof, maar hij blijft realistisch: er moet een oplossing komen. Van belang is dat vooral de Palestijnse waardigheid voldoende wordt onderstreept, en dat eenzijdige doch heilloze perspectieven van zionistische Israëli's en hun bondgenoten vermeden kunnen worden om joden en Palestijnen tot een echte dialoog te dwingen. Er zijn diepe en taaie wortels in het conflict dat niet uitzichtloos mag blijven.
Abichts stelling luidt dat het uitgangspunt voor nieuwe (verdere) onderhandelingen best zou te vinden zijn op basis van de Taba-akkoorden (2000). Hij licht dit ook uitgebreid toe. De drie bladzijden bibliografie die Abicht aanreikt zijn bijzonder interessant. Wie deze gezaghebbende auteur kent en zijn werken leest, weet dat hij die werken tot in alle details heeft bestudeerd.
Dit boek mag beschouwd worden als een leidraad voor verdere discussie over dit onderwerp in Vlaanderen in de komende tijd. Abicht ontwikkelt niet enkel interessante denkpistes, hij geeft ook de tekst weer van documenten waar veel naar verwezen wordt, maar waarvan nooit de tekst wordt weergegeven: de akkoorden van Oslo en de voostellen van Taba. De lezer hoeft het niet eens te zijn met de visie van de auteur, doch met zijn bevattelijke boek reikt hij in eerste instantie veel denk- en discussiestof aan. [Frans L. Van den Brande]
Hanna Blok
Ludo Abicht (1936), emeritus hoogleraar aan de Universiteit van Antwerpen, wees al eerder op de noodzaak van een vredesproces in het Midden-Oosten waarbij zowel de veiligheid van de joden als die van de Palestijnen gewaarborgd moet zijn. Bij beide partijen analyseert hij de ontwikkelingen die leidden tot de huidige situatie. Zijn conclusie: een aaneenschakeling van gemiste kansen! Als beginpunt voor het conflict ziet hij 1917, het jaar waarin geheime besprekingen begonnen tussen zionisten en Arabieren over een 'thuisland' voor joden. Als barrières voor vrede op dit moment ziet hij onder meer het probleem van joodse nederzettingen in Palestijns gebied en dat van de vele Palestijnse vluchtelingen sinds 1948 en 1967. Van de huidige, verarmde Palestijnse bevolking is zo'n 70% werkloos. Noch de verschillende oorlogen, noch de al jaren durende geheime onderhandelingen hebben geleid tot een aanvaardbaar resultaat. Toch luidt de titel van het laatste hoofdstuk: 'geëngageerd.' Hierin roept Abicht op tot 'kritisch engagment' bij beide partijen en bespreekt hij vier scenario's voor een oplossing die mede door verschillende groeperingen in Israël als realiseerbaar worden beschouwd. Een kritische verademing temidden van vaak eenzijdige publicaties.
Laat hieronder weten op welk e-mailadres je een bericht wil krijgen als dit item beschikbaar is. Dit is geen reservering. Je krijgt geen voorrang om dit item te lenen.
Je gaat akkoord dat we je een mail sturen om je aanvraag te bevestigen en je te verwittigen wanneer jouw artikel binnen is. Deze mails zijn eenmalig. Je kan je toestemming op elk moment intrekken via de link in de bevestigingsmail.